‘Het spijt me dat ik laat ben, Anton,’ zei Gunnar Hagen en hij zakte neer op de stoel tegenover hem. ‘Een idioot telefoontje uit Bergen. Hoe gaat het?’
Anton trok zijn schouders op. ‘Ach, het werk gaat zozo. Ik zie de jonge generatie voorbijkomen naar hogere functies. Je probeert ze goede raad te geven, maar ze vinden het niet nodig om te luisteren naar een man van middelbare leeftijd die nog steeds agent is. Het lijkt wel of ze denken dat het leven een rode loper is die speciaal voor hen is uitgerold.’
‘En thuis?’
Anton trok nogmaals zijn schouders op. ‘Goed. Mijn vrouw klaagt dat ik te veel werk. Maar als ik thuis ben, klaagt ze net zo veel. Klinkt bekend?’
Hagen maakte een neutraal geluid dat kon betekenen wat de ontvanger wilde dat het betekende.
‘Herinner jij jouw trouwdag nog?’
‘Ja,’ zei Hagen, discreet een blik op zijn horloge werpend. Niet omdat hij geen idee had hoe laat het was, maar om Anton Mittet een hint te geven.
‘Het ergste is dat je het echt meent als je daar staat en ja zegt voor altijd.’ Anton lachte hol en schudde zijn hoofd.
‘Wilde je me spreken over iets speciaals?’ vroeg Hagen.
‘Ja.’ Anton ging met zijn wijsvinger over zijn neusrug. ‘Gisteren dook er tijdens mijn dienst een verpleegkundige op. Hij maakte een fishy indruk. Ik weet niet precies wat het was, maar je weet dat oude rotten zoals wij daar een extra zintuig voor hebben. Dus ik heb hem gecheckt. Het blijkt dat hij een jaar of vier geleden betrokken was bij een moordzaak. Hij is weliswaar vrijgelaten, hij werd niet meer verdacht. Maar toch.’
‘Ik begrijp het.’
‘Ik dacht dat ik dit het best aan jou kon melden. Jij kunt dit wel opnemen met de leiding van het ziekenhuis. Misschien kunnen ze hem discreet overplaatsen naar een andere afdeling.’
‘Ik zal ervoor zorgen.’
‘Bedankt.’
‘Ik moet jou bedanken. Goed werk, Anton.’
Anton Mittet maakte een lichte buiging met zijn hoofd. Blij dat Hagen hem bedankte. Blij omdat deze op een monnik lijkende afdelingschef de enige man bij de politie was aan wie hij veel te danken had. Het was Hagen persoonlijk die Anton op het droge had getrokken na de Zaak. Hij had de commissaris in Drammen gebeld en gezegd dat Anton te hard werd gestraft en als Drammen geen behoefte had aan zijn ervaring, dan hadden ze dat op het hoofdbureau in Oslo wel. En zo was het gegaan. Anton was op de afdeling Criminaliteit van Grønland gaan werken, maar was in Drammen blijven wonen, wat Laura als voorwaarde had gesteld. Dus toen Anton weer de lift nam naar Criminaliteit op de eerste verdieping, merkte hij dat hij veerkrachtiger liep, zijn rug rechter was en hij zelfs een lachje rond zijn lippen had. En hij voelde, ja, dat deed hij echt, dat dit wel eens het begin kon zijn van iets nieuws. Hij zou bloemen moeten kopen voor… Hij bedacht zich. Voor Laura.
Katrine staarde uit het raam terwijl ze het nummer intoetste. Haar appartement lag wat hoger, waardoor ze de mensen op het trottoir niet kon zien, maar wel hun opengeklapte paraplu’s. En achter de regendruppels die beefden in de wind op de ruit, kon ze de brug over de Pudde-fjord zien die de stad verbond met een gat in de berg bij Laksevåg. Toen keek ze weer naar het 50 inch-televisiescherm voor zich waarop een scheikundeleraar, lijdend aan kanker, methamfetamine bereidde. Ze vond het merkwaardig onderhoudend. Ze had de televisie gekocht onder het motto: waarom moeten alleenstaande mannen de grootste televisie hebben? En ze had de dvd’s verdeeld en hoogst subjectief gerangschikt, twee planken onder de Marantz-speler. De eerste en de tweede plaats helemaal links op de plank klassiekers werden ingenomen door Sunset Boulevard en Singin’ in the Rain, terwijl nieuwere films op de plank daaronder een verrassende nieuwe aanvoerder hadden: Toy Story 3. Plank nummer drie was voorbehouden aan de cd’s die ze om sentimentele redenen niet aan het Leger des Heils had gegeven, maar zelf had gehouden, hoewel ze ook op de harddisk van haar pc waren gekopieerd. Ze had een heel beperkte smaak: het was uitsluitend glamrock en progrock, het liefst Brits en van muzikanten van het androgyne type. David Bowie, Sparks, Mott the Hoople, Steve Harley, Marc Bolan, Small Faces, Roxy Music en Suede als modern slotakkoord.
De scheikundeleraar had een van zijn steeds terugkerende ruzies met zijn vrouw. Katrine drukte op de knop fast forward van de dvd-speler terwijl ze Beate belde.
‘Lønn.’ De stem was helder, bijna meisjesachtig. En het antwoord gaf niet meer dan het noodzakelijke prijs. Wanneer je opnam met alleen je achternaam, was er geen sprake van een groot gezin, je hoefde kennelijk niet te specificeren met welke Lønn je sprak. In het geval van Lønn was het dus alleen weduwe Beate Lønn en haar dochter.