Gunnar Hagen staarde naar het behang boven het bureau en de lege stoel van de commissaris. Keek naar de donkere plekken van de foto’s die daar zo lang als hij zich kon herinneren hadden gehangen. Het waren foto’s geweest van vorige commissarissen en ze waren kennelijk als inspiratie bedoeld, maar Mikael Bellman kon duidelijk zonder. Die inquisitoire blikken die naar hun opvolgers staarden.
Hagen wilde met zijn vingers op de armleuningen trommelen, maar die waren er niet. Bellman had de oude stoelen ook verwijderd. Nu stonden er harde, lage, houten stoelen.
Hagen was verzocht te komen en de secretaresse had hem binnengelaten en gezegd dat de commissaris zo direct zou komen.
De deur ging open.
‘Daar ben je!’
Bellman liep om het bureau en plofte op zijn stoel. Hij legde zijn handen achter zijn hoofd.
‘Nog nieuws?’
Hagen kuchte. Hij wist dat Bellman wist dat er geen nieuws was omdat Hagen de uitdrukkelijke order had gekregen om de geringste beweging in de twee moordzaken onmiddellijk te rapporteren. Ergo, dat kon niet de reden zijn waarom hij moest komen. Maar hij deed wat van hem werd gevraagd en legde uit dat er nog steeds geen spoor was gevonden in de afzonderlijke zaken en ook niets wat de twee moorden met elkaar in verband bracht, behalve dan wat voor de hand lag: dat de slachtoffers beiden politieman waren, dat ze waren gevonden op voormalige plaatsen delict van onopgeloste moorden waaraan de slachtoffers zelf hadden gewerkt.
Bellman stond midden in Hagens exposé op, ging bij het raam staan met de rug naar hem toe. Hij wipte heen en weer op zijn voeten. Hij deed een poosje of echt hij luisterde voor hij hem onderbrak: ‘Je moet het oplossen, Hagen.’
Gunnar Hagen zweeg. Wachtte op een voortzetting.
Bellman draaide zich om. De witte pigmentvlekken in zijn gezicht hadden een rode kleur gekregen.
‘En ik zet vraagtekens bij het feit dat jij prioriteit geeft aan een 24 uursbewaking in het Rikshospital terwijl er eerlijke politiemensen worden vermoord. Moet je niet alle manschappen inzetten bij het onderzoek?’
Hagen keek Bellman verbaasd aan. ‘We gebruiken geen mensen van ons, die komen van het politiebureau in het centrum en van de politieacademie. Ik geloof niet dat het onderzoek eronder lijdt, Mikael.’
‘Niet?’ zei Bellman. ‘Toch wil ik dat je nogmaals naar het belang van deze bewaking kijkt. Ik zie geen direct gevaar dat iemand de patiënt zal vermoorden nu er zoveel tijd is verstreken. Ze weten toch dat hij hoe dan ook niet zal kunnen getuigen.’
‘Er wordt gezegd dat er tekenen van verbetering zijn.’
‘Die zaak heeft niet langer prioriteit.’ Het antwoord van de commissaris kwam snel, hij leek bijna kwaad. Toen haalde hij diep adem en bracht zijn charmante lach in stelling: ‘Maar die bewaking is uiteraard jouw zorg. Ik wil me er helemaal niet mee bemoeien. Begrijp je?’
Hagen stond op het punt om ‘nee’ te zeggen, maar hij kon het nog net inhouden en knikte kort terwijl hij probeerde te bedenken waar Bellman op uit was.
‘Goed,’ zei Bellman in zijn handen klappend ten teken dat de bijeenkomst voorbij was. Hagen wilde al opstaan, nog net zo in de war als toen hij hier binnenkwam. In plaats daarvan bleef hij zitten. ‘We zijn van plan een andere aanpak te proberen.’
‘O?’
‘Ja,’ zei Hagen. ‘Om het onderzoeksteam in kleinere groepjes op te delen.’
‘En waarom?’
‘Om meer ruimte te geven aan alternatieve ideeën. Grote teams hebben voordelen, maar zijn niet geschikt om out of the box te denken.’
‘En er moet out of the… box gedacht worden?’
Hagen deed alsof hij het sarcasme niet hoorde. ‘We zijn bezig in cirkeltjes rond te draaien en staren ons blind op de theorieën die we hebben.’ Hagen keek de ander aan. Als voormalig moordonderzoeker kende Bellman dat fenomeen natuurlijk heel goed: het team zat vast in de uitgangspunten, aannames verstijfden tot feiten en men zag geen kans om alternatieve hypotheses te zien. Toch schudde Bellman zijn hoofd.
‘Met kleine teams boet je in aan slagkracht, Hagen. De verantwoordelijkheid verbrokkelt, de mensen lopen elkaar in de weg en hetzelfde werk wordt meerdere keren gedaan. Een groot, goed gecoördineerd onderzoeksteam is altijd beter. In elk geval als het een goede, sterke leider heeft…’
Hagen voelde de oneffenheden van de bovenkant van zijn kiezen toen hij zijn kaken op elkaar klemde en hij hoopte dat het effect van Bellmans insinuatie niet op zijn gezicht te zien was.
‘Maar…’
‘Wanneer een leider van tactiek verandert, wordt dat al snel gezien als een wanhoopsdaad en een halve erkenning dat hij heeft gefaald.’
‘Maar we hébben gefaald, Mikael. Het is maart, dat wil zeggen zes maanden sinds de eerste politiemoord.’