Oleg had het nu opgegeven om in de maat te lopen met Mendelssohn en de organist, en wat Rakel betreft was dat best, ze moest toch twee stappen doen tegen één stap van hem. Ze hadden besloten dat Oleg een dubbelfunctie had. Het voelde heel natuurlijk op het moment dat ze het bedacht. Dat Oleg haar naar het altaar zou brengen en haar aan Harry zou geven en ook getuige zou zijn.
Harry zelf had geen getuige. Dat wil zeggen, hij had degene die hij eerst had willen vragen. De stoel van de getuige aan zijn kant was leeg, maar op de zitting was een foto gezet van Beate Lønn.
Ze waren er. Harry had zijn blik geen ogenblik van haar afgewend.
Ze had het nooit kunnen ontdekken hoe een man met zo’n lage bloeddruk, die dagenlang in zijn eigen wereld kon vertoeven, bijna zonder iets te zeggen en zonder dat hij er behoefte aan had dat er iets gebeurde, een schakelaar om kon zetten en ineens alles kon doen – elke seconde, elk tiende deel van een seconde, elk honderdste deel. Een man met een rustige, rauwe stem die met weinig woorden meer emoties, informatie, verwondering, verstandige en onverstandige zaken kon uiten dan waar alle praatjesmakers kans toe zagen tijdens een zevengangendiner.
En dan was er die blik. Die op een prettige, bijna verlegen manier het vermogen had je vast te houden, je te dwingen daar te zíjn.
Rakel Fauke ging trouwen met de man van wie ze hield.
Harry keek naar haar zoals ze daar stond. Ze was zo prachtig dat hij tranen in zijn ogen kreeg. Dat had hij helemaal niet verwacht. Niet dat ze niet mooi zou zijn. Het was vanzelfsprekend dat Rakel Fauke er verbluffend uit zou zien in een witte bruidsjurk. Maar dat hij zo zou reageren. Hij had vooral gehoopt dat het allemaal niet zo lang zou duren en dat de priester niet te spiritueel en geïnspireerd zou zijn. Meestal was hij op momenten die om de grote gevoelens gingen immuun, verdoofd, een koude, beetje teleurgestelde observator van de golf emoties bij anderen. Hij hield het altijd droog. Dus hij had besloten om zijn rol zo goed mogelijk te spelen. Hij had immers zelf gestaan op trouwen in de kerk. En nu stond hij hier met tranen, echte, dikke zoutwaterdruppels in zijn ooghoeken. Harry knipperde en Rakel keek hem aan. Hun blikken kruisten elkaar. Niet met die nu-kijk-ik-naar-jou-en-alle-gasten-zien-dat-ik-naar-jou-kijk-en-ik-probeer-er-zo-gelukkig-mogelijk-uit-te-zien-blik.
Dit was een blik van een teamlid.
Van iemand die zegt: dit kunnen we, jij en ik. Let’s put on a show.
Toen lachte ze. En Harry merkte dat hij ook lachte, zonder te weten wie van hen beiden was begonnen. Hij zag dat ze een beetje schudde. Dat ze inwendig lachte, dat die lach zo snel in haar opbouwde dat het slechts een kwestie van tijd was voor ze zou uitbarsten in een schaterlach. Een serieuze gelegenheid had vaker dat effect op haar. En op hem. Dus om niet te schaterlachen verplaatste hij zijn blik naar Oleg. Maar dat hielp ook niet, want de jongen leek ook bijna te exploderen van het lachen. Hij kon het nog voorkomen door zijn hoofd te laten zakken en zijn ogen dicht te knijpen.
Wat een team, dacht Harry trots en hij richtte zijn blik op de priester.
Het team dat de politieslager had gepakt.
Rakel had zijn sms begrepen. laat oleg het cadeau niet zien. Niet zo ongewoon dat het bij Arnold Folkestad wantrouwen zou opwekken. Duidelijk genoeg voor Rakel om te begrijpen wat hij wilde. De oude verjaardagstruc.
Dus zodra hij binnenkwam, hadden ze elkaar omhelsd, ze had het pistool gepakt dat op zijn rug achter de broekriem zat en was daarna naar achteren gestapt met haar handen voor zich zodat de ander, die achter haar stond, niet kon zien wat ze in haar handen hield. Dat ze een geladen, ontgrendelde Odessa had.
Wat verontrustender was, was dat zelfs Oleg het had begrepen. Hij was stil blijven zitten, wist dat hij niet moest storen in wat er nu gebeurde. Dat zou betekenen dat hij nooit in de verjaardagstruc was getrapt, maar dat niet had gezegd. Wat een team.
Wat een team. Het had Arnold Folkestad zover kunnen krijgen naar Harry te lopen zodat Rakel achter hem kwam te staan en zij, als hij aanstalten maakte Harry van het leven te beroven, van dichtbij een schot kon afvuren.
Een verdomd onoverwinnelijk team, dat waren ze.
Harry haalde snel zijn neus op en vroeg zich af of die verrekte megadruppels zo verstandig zouden zijn in de ooghoeken te blijven of dat hij ze weg moest vegen voor ze hun tocht over zijn wangen begonnen.
Hij vermoedde het laatste.
Ze had hem gevraagd waarom hij erop stond in de kerk te trouwen. Voor zover ze wist was hij net zo christelijk als een scheikundige formule. En datzelfde gold voor haar, ondanks haar katholieke opvoeding. Maar toen had Harry geantwoord dat het een belofte was die hij aan een fictieve god had gedaan, vlak voor hij die avond haar huis binnen stapte. Namelijk dat hij, als alles goed zou aflopen, zich zou overgeven aan die idiote rituele handeling: het huwelijk laten inzegenen voor het aangezicht van God. Toen had Rakel hard gelachen en gezegd dat dat geen echt geloof in God was, dat was kinderpoker, een jongenseed, dat ze van hem hield en dat ze natuurlijk in de kerk gingen trouwen.