Ze sloot het afvegen van Bjørns revers af en hij glimlachte dankbaar naar haar. Een snel, krampachtig lachje. Een korte trilling van de kaakpartij. Hij zou gaan huilen. Ze zag het nu, dat ze vandaag Bjørn Holm voor het eerst zou zien huilen. Ze hoestte.
Mikael Bellman ging snel aan het eind van de rij zitten. Keek op zijn horloge.
Over drie kwartier had hij een interview. Met Stern. Een miljoen lezers. Weer een buitenlandse journalist die wilde horen hoe een jonge politiecommissaris onvermoeibaar week na week, maand na maand had gewerkt om af te kunnen rekenen met die moordenaar. Hoe hij uiteindelijk zelf bijna vermoord was door de politieslager. En Mikael zou daar wederom een korte pauze nemen en zeggen dat het oog dat hij had moeten offeren een lage prijs was voor wat hij had bereikt: verhinderen dat een gestoorde moordenaar nog meer levens van zijn korpsleden zou nemen.
Mikael Bellman trok zijn overhemdsmouw over zijn horloge. Ze zouden nu beginnen, waar was het wachten nog op? Hij had goed nagedacht over de keuze van zijn pak voor vandaag. Zou hij voor zwart gaan? Dat paste goed bij de gelegenheid en matchte goed bij het ooglapje. Het ooglapje was een geluk bij een ongeluk, het maakte zijn verhaal zo dramatisch en effectief dat hij volgens Aftenposten dit jaar de meest afgebeelde Noor in de internationale pers was. Hij kon ook een wat neutraler donker pak kiezen dat hier acceptabel was en niet zo opvallend tijdens het interview. Na het interview moest hij direct door naar een bijeenkomst met vertegenwoordigers van het gemeentebestuur, dus Ulla had gekozen voor het neutralere donkere pak.
Verdorie, als ze nu niet begonnen, zou hij te laat komen.
Hij dacht na. Voelde hij iets? Nee. Wat moest hij eigenlijk voelen? Het ging immers maar om Harry Hole, niet bepaald een goede vriend en ook niet een van de leden van zijn korps, politiedistrict Oslo. Maar de mogelijkheid bestond dat er buiten pers zou staan en voor zijn pr was het natuurlijk goed dat hij aanwezig was in de kerk. Je kon immers niet ontkennen dat Hole de eerste was die met zijn vinger in de richting van Folkestad had gewezen. En met de dimensie die de zaak had gekregen, waren Mikael en Harry tot elkaar veroordeeld. En pr zou nog belangrijker voor hem worden dan eerst. Hij wist al waar die bijeenkomst over zou gaan. De partij was met de val van Isabelle Skøyen een sterke persoonlijkheid kwijtgeraakt en men was nu op zoek naar een ander. Een populair en gerespecteerd persoon die ze graag in hun gelederen wilden hebben, die zou meehelpen bij het besturen van de stad. Toen de voorzitter van het gemeentebestuur had gebeld, was hij begonnen met zijn bewondering uit te spreken over de sympathieke, beschouwende indruk die Bellman had gemaakt in het interview met Magasinet. En vervolgens had hij gevraagd of het partijprogramma enigszins harmonieerde met Mikael Bellmans eigen politieke opvattingen.
Harmonieerde.
Stad besturen.
Mikael Bellmans stad.
Maar trap nu toch eens op dat orgel!
Bjørn Holm voelde Katrine bibberen onder zijn arm, voelde het koude zweet onder zijn pantalon en dacht dat het een lange dag zou worden. Een lange dag voordat Katrine en hij hun kleren konden uitdoen en in bed kruipen. Samen. Doorgaan met het leven. Zoals het leven voor iedereen die hier zat doorging, of ze dat nu wilden of niet. Toen hij langs de aanwezigen in de kerkbanken keek, dacht hij aan alle mensen die er niet waren. Aan Beate Lønn, aan Erlend Vennesla, Anton Mittet. Aan de dochter van Roar Midtstuen. En aan Rakel Fauke en Oleg Fauke, die hier ook niet waren. Zij hadden hun prijs betaald voor de relatie die ze hadden met de man die voor het altaar stond. Harry Hole.
Op een vreemde manier was het of hij die daar vooraan stond nog steeds was wat hij altijd was geweest: een zwart gat dat alles wat goed was om hem heen naar binnen zoog, alle liefde verteerde die aan hem werd gegeven en ook die niet aan hem werd gegeven.
Katrine had het gisteren, toen ze samen in bed lagen, tegen hem gezegd, dat ze verliefd was geweest op Harry. Niet omdat hij het verdiende, maar omdat het onmogelijk was om niet van hem te houden. Net zo onmogelijk als het was om hem te vangen, vast te houden, met hem te leven. Jazeker, ze had van die man gehouden. De verliefdheid was overgegaan, de begeerte was bekoeld, maar ze had tenminste iets geprobeerd. Maar dat kleine, fijne litteken na dat korte liefdesverdriet dat ze met veel vrouwen gemeen had, zou altijd blijven. Hij was iemand geweest die vrouwen een poosje hadden geleend. En nu was het voorbij. Bjørn had haar gevraagd nu te stoppen.
Het orgel zette in. Bjørn had altijd een zwak gehad voor orgels. Moeders orgel thuis in de kamer in Skreia. Het B3-orgel van Gregg Allman. Het krakende orgel waaruit een oude psalm werd geperst, dat was hetzelfde als in een bad met warme klanken zitten en hopen dat je niet overmand werd door tranen.
Ze hadden Arnold Folkestad niet gepakt, hij had zichzelf gepakt.