Ze keken zwijgend naar het lijk. Tot Hagen zich ineens omdraaide en wegliep.
‘Te veel informatie?’ vroeg Holm.
‘Misschien een beetje te gedetailleerd,’ zei Beate. ‘En ik zou ook willen dat hij hier was.’
‘Denk jij dat hij ooit nog terugkomt?’ vroeg Bjørn Holm.
Beate schudde haar hoofd. Bjørn Holm wist niet of dat een antwoord op zijn vraag was of een reactie op de hele situatie. Hij draaide zich om en zijn oog ving een sparrentak die heen en weer danste aan de bosrand. Een ijselijke vogelkreet vulde de stilte.
Deel II
Hoofdstuk 6
Het belletje boven de deur rinkelde heftig toen Truls Berntsen van de ijskoude straat de vochtige warmte binnen stapte. Het rook binnen naar smerig haar en haarwater.
‘Knippen?’ vroeg de jongeman met glimmende zwarte kuif waarvan Truls vrijwel zeker wist dat hij zich die in een andere kapsalon had laten aanmeten.
‘Tweehonderd kronen?’ vroeg Truls, de sneeuw van zijn schouders vegend. Maart, de maand van de gebroken beloftes. Hij wees met zijn duim over zijn schouder om zich ervan te verzekeren dat de prijslijst buiten nog steeds klopte. Heren 200 kronen, kinderen 85, gepensioneerden 75. Truls had gezien dat mensen hun hond mee naar binnen namen.
‘Hetzelfde als altijd, vriend,’ zei de kapper met een Pakistaans accent en hij gebaarde naar de twee lege stoelen in de kapsalon. In de derde stoel zat een man die Truls al snel in de categorie Arabier onderbracht. Donkere terroristenblik onder een fris gewassen kapsel dat vastgekleefd leek op het hoofd. Hij keek snel weg toen Truls’ blik en de zijne elkaar in de spiegel kruisten. De man rook misschien de speklucht en herkende de blik van een smeris. In dat geval was hij misschien wel een van de mannen die in de Brugate dealden. Alleen hasj, Arabieren waren voorzichtig met harddrugs. Misschien werden speed en heroïne in de Koran wel gelijkgesteld met varkensvlees? Misschien een pooier, de gouden ketting kon een aanwijzing zijn. In elk geval een kleine, Truls kende de tronies van alle belangrijke pooiers.
Zelfs die van de pedofielen.
‘Het haar is flink gegroeid sinds de laatste keer, vriend.’
Truls vond het niet prettig dat hij ‘vriend’ werd genoemd door Pakistani, vooral niet door een homo-Pakistaan en al helemaal niet door een homo-Pakistaan die hem zo meteen ging aanraken. Maar het voordeel met deze schaarhomo’s hier was dat ze hun heup niet tegen je schouder drukten, hun hoofd niet scheef hielden terwijl ze met hun hand door je haar gingen, je blik in de spiegel ontmoetten en vroegen of je je haar zo of zo wilde hebben. Ze begonnen gewoon. Ze vroegen niet of ze je vette haar moesten wassen, ze spoten het gewoon nat met een plantenspuit, negeerden je eventuele instructies en gingen aan de slag met kam en schaar alsof het de Australische kampioenschappen schaapscheren betrof.
Truls keek naar de voorpagina van de krant die op de plank voor de spiegel lag. Het was steeds hetzelfde liedje: wat was het motief van de zogenaamde politieslager? De meeste speculaties gingen over een gestoorde politiehater of een extreme anarchist. Sommigen meenden dat het om buitenlandse terroristen ging, maar die eisten vaak de eer op voor geslaagde acties en niemand had dat tot nu toe gedaan. Niemand twijfelde eraan dat de twee moorden verband met elkaar hielden, de data en de plaatsen delict sloten dat uit en de politie had daarop naar een crimineel gezocht die zowel door Vennesla als door Nilsen was gearresteerd of verhoord of op een andere manier was dwarsgezeten. Maar een dergelijk verband werd niet gevonden. Toen had men een poos gewerkt aan de theorie dat de moord op Vennesla individuele wraak was voor een arrestatie of dat die uit jaloezie of vanwege een erfenis was gepleegd. Ook andere gebruikelijke motieven waren bekeken. En dat de moord op Nilsen vervolgens door een heel andere dader was gepleegd met een ander motief, maar dat hij zo slim was geweest om de moord op Vennesla te kopiëren zodat de politie geneigd was te denken dat men te maken had met een seriemoordenaar en niet ging zoeken naar voor de hand liggende motieven. Maar de politie had dat nu juist gedaan: gezocht naar voor de hand liggende motieven alsof het om twee afzonderlijke moorden ging. Maar ook toen was er niets gevonden.
Vervolgens was de politie weer teruggegaan naar het uitgangspunt. Dat het om een politiemoordenaar ging. En datzelfde had de pers gedaan, keer op keer klonk dezelfde vraag: waarom lukt het de politie niet om de persoon te pakken die twee van hun eigen mensen had vermoord?
Truls was zowel tevreden als woedend wanneer hij de koppen las. Mikael had gehoopt dat de pers zich ging focussen op andere zaken als kerst en oud en nieuw naderden, dat de moorden werden vergeten en de politie in alle rust kon werken. Dat hij weer die nieuwe, vlotte sheriff kon worden, the whizz-kid, de bewaker van de stad. En niet degene die het niet voor elkaar kreeg, die er een zooitje van maakte, die met het gezicht van een verliezer in de schijnwerpers stond en die wanhopige onmacht uitstraalde.