‘Wat is dat voor een idiote vraag, Harry?’
Harry nam een trek van zijn sigaret. ‘Het was een relatief bekend feit dat René Kalsnes, als hem dat uitkwam, betaalde seks had met mannen. En jij hebt gayseks bekeken via internet.’
Bellman stond nog steeds doodstil, maar duidelijk in een ongemakkelijke houding. Harry kon in het donker zijn gezichtsuitdrukking niet zien, de pigmentloze strepen lichtten alleen op zoals de wijzerplaat van zijn horloge was opgelicht.
‘Kalsnes stond bekend als een geldwolf en een cynicus zonder ook maar een greintje moreel besef,’ zei Harry, de gloeiende peuk bestuderend. ‘Stel je een getrouwde, succesvolle man voor die wordt gechanteerd door iemand als René. Misschien heeft hij wel foto’s van een vrijpartij van jullie samen. Dat klinkt wel naar een motief voor moord, of niet? Maar René kan iets tegen anderen hebben gezegd over de seks die hij had met de getrouwde man, zodat die persoon daar later over zou kunnen vertellen en dan was er een motief. Dus de getrouwde man moet iemand zoeken die de moord pleegt. Iemand die hij zo goed kent en van wie hij zo veel weet, en omgekeerd, dat ze elkaar vertrouwen. De moord vindt uiteraard plaats op het moment dat de getrouwde man een perfect alibi heeft, een diner in Parijs bijvoorbeeld. Maar dan gebeurt er iets tussen de twee jeugdvrienden. De huurmoordenaar wordt geschorst op zijn werk en de getrouwde man weigert iets voor hem te regelen hoewel hij dat als baas heel goed zou kunnen doen. Dan krijgt de huurmoordenaar een kogel in handen uit het pistool van de getrouwde man en die stopt hij in de doos met bewijsmateriaal. Hetzij puur uit wraak, hetzij als chantagemiddel om zijn baan terug te krijgen. Het is namelijk niet zo eenvoudig voor iemand die het vak van mol niet verstaat om die kogel weer te verwisselen. Wist je trouwens dat Truls Berntsen een jaar na de moord op Kalsnes zijn eigen dienstpistool als gestolen heeft opgegeven? Ik vond zijn naam op de lijst die ik een paar uur geleden van Katrine Bratt heb gekregen.’ Harry inhaleerde. Hij sloot zijn ogen zodat de gloed niet zijn nachtzicht zou beïnvloeden. ‘Wat zeg je daarop, commissaris?’
‘Ik zeg bedankt, Harry. Bedankt dat je me helpt bij mijn besluit om het hele team van Hagen op te heffen. Dat zal gedaan worden. First thing in the morning.’
‘Betekent dat dat je beweert René Kalsnes nooit te hebben ontmoet?’
‘Probeer die verhoortechniek niet op mij toe te passen, Harry, ik heb die methode van Interpol meegenomen naar Noorwegen. Iedereen kan toevallig een paar foto’s van homo’s tegenkomen op internet, je struikelt er zo’n beetje over. En we hebben geen behoefte aan een onderzoeksteam dat dergelijke normale zaken voor een serieus onderzoek gebruikt.’
‘Je bent er niet over gestruikeld, Bellman, je hebt met een creditcard voor die films betaald en ze gedownload.’
‘Luister je niet, man! Ben jij niet geïnteresseerd in taboes? Wanneer je een foto downloadt van een moord, ben je nog niet geen moordenaar. Als een vrouw wordt gefascineerd door de gedachte aan een verkrachting, betekent dat nog niet dat ze wil worden verkracht!’ Bellman had zijn andere voet ook over het hek gezet. Hij stond nu aan de andere kant. Ontsnapt. Hij trok zijn jas recht.
‘Nog een laatste goede raad, Harry. Kom niet achter me aan. Voor je eigen bestwil. Voor jou en dat vrouwtje van je.’
Harry zag de rug van Bellman in het donker verdwijnen, hij hoorde de harde voetstappen die gedempte echo’s tussen de tribunes veroorzaakten. Harry liet de peuk vallen en stapte erop. Probeerde die dwars door het beton te wrijven.
Hoofdstuk 39
Harry vond de oude Mercedes van Øystein Eikeland op de taxistandplaats aan de noordzijde van het centraal station van Oslo. De taxi’s stonden in een cirkel geparkeerd en zagen eruit als een karavaan die de nacht doorbrengt en zich door een kring te vormen wil verdedigen tegen onderwereldfiguren, de belastingdienst, concurrenten die onder de prijs werken en anderen die proberen te pakken waar ze recht op menen te hebben.
Harry ging voorin zitten.
‘Druk vanavond?’
‘Heb nog geen seconde mijn voet van het gaspedaal gehad,’ zei Øystein, hij kneep zijn lippen rond een microscopisch klein, zelf gedraaid shagje en blies de rook tegen het spiegeltje, waarin hij kon zien dat er steeds meer taxi’s bij kwamen.
‘Hoeveel uur in de loop van een dienst heb jij eigenlijk een betalende passagier in de auto?’ vroeg Harry en hij pakte zijn eigen pakje sigaretten.
‘Zo weinig dat ik overweeg de taximeter aan te zetten. Oei, kun je niet lezen?’ Øystein wees naar de sticker ‘verboden te roken’ die op de klep van het handschoenenvakje zat.
‘Ik heb raad nodig, Øystein.’