Ze zag aan Emilie dat ze het niet leuk vond. Ze vond de gedachte in haar eentje in het donker te moeten wachten in de bijna-regen die geen echte regen werd en alleen in de bus te zitten kennelijk niet prettig. En ze verdacht Aurora er misschien wel van dat ze daarna met een smoes zou komen waarom ze helemaal niet kwam logeren.
‘Mij best,’ zei Emilie stuurs en ze peuterde aan haar sporttas. ‘Maar we wachten niet met de pizza, hoor.’
Aurora zag de bus de hoek om komen. De 131.
‘En we kunnen toch samen doen met mijn tandenborstel,’ zei Emilie. ‘We zijn toch vriendinnen.’
We zijn geen vriendinnen, dacht Aurora. Jij bent Emilie die vriendin is met alle meisjes uit de klas, Emilie die precies de juiste kleding heeft, van de populairste merken, en die nooit ruzie met iemand heeft omdat ze zo leuk is en nooit kritiek heeft op iemand, in elk geval niet als ze het horen. Terwijl ik Aurora ben, het meisje dat doet wat ze moet doen – maar ook niet meer dan dat – om bij jullie te mogen zijn, omdat ze niet helemaal alleen wil zijn. Het meisje dat jullie raar vinden, maar dat ook weer zo slim en zelfverzekerd is dat jullie haar niet durven te pesten.
‘Ik denk dat ik eerder bij jullie ben dan jij,’ zei Aurora. ‘Ik beloof het.’
Harry ging op de eenvoudige tribune zitten, legde zijn hoofd in zijn handen en keek uit over de baan.
Er zat regen in de lucht, het kon elk moment losbarsten en er zat geen dak op Valle Hovin.
Hij had het kleine, lelijke stadion helemaal voor zichzelf. Hij wist dat dat zo zou zijn, er zat veel tijd tussen de concerten en het duurde nog langer voordat het schaatsseizoen aanbrak en hier ijs lag waarop iedereen kwam trainen. Hier had hij gezeten terwijl hij naar Oleg keek. Eerst toegekeken hoe hij wat rond krabbelde, en toen hoe hij zich langzaam maar zeker ontwikkelde tot een veelbelovende schaatser in zijn leeftijdsklasse. Hij hoopte dat hij Oleg hier weer snel zou zien. De rondetijden opnemen zonder dat Oleg het doorhad. Vooruitgang en stagnatie noteren. Hem opbeuren als het traag ging, liegen dat de omstandigheden slechter waren of zijn schaatsen bot, nuchter zijn als het goed ging, niet het gejuich dat in hem opborrelde te duidelijk laten horen. Een soort compressor zijn die hielp bij het afvlakken van de bergtoppen en de diepe dalen. Oleg had dat nodig, anders liet hij zijn emoties te veel de overhand krijgen. Harry wist niet zo veel van schaatsen, maar daar wist hij wel het een en ander van. Van affectcontrole, zoals Ståle het noemde. De kunst om zichzelf te troosten. Dat is een van de belangrijkste dingen die een kind moet leren, maar niet iedereen ontwikkelt dat ten volle. Ståle meende dat Harry bijvoorbeeld wel wat meer affectcontrole kon hebben. Dat hij het vermogen van een gemiddeld mens miste om te vluchten, te vergeten, te focussen op iets wat prettiger, makkelijker was. Dat hij alcohol gebruikte om dat klusje te klaren. De vader van Oleg was ook alcoholist, dronk ergens in Moskou zijn leven en het familievermogen aan flarden, had Rakel verteld.
Misschien was dat een van de redenen dat Harry zo bezorgd om die jongen was: dat ze dat gemeenschappelijk hadden, een tekort aan affectcontrole.
Harry hoorde voetstappen op het beton. Iemand kwam in het donker van de andere kant van de baan naar hem toe gelopen. Harry nam een flinke trek van zijn sigaret om te laten zien waar hij zat.
De ander zwaaide met zijn benen over het hek en liep met lichte, soepele stappen de betonnen treden van de tribune op.
‘Harry Hole,’ zei de man en hij bleef twee treden onder hem staan.
‘Mikael Bellman,’ zei Harry. In het donker leek het of de pigmentloze, witroze vlekken in Bellmans gezicht oplichtten.
‘Twee dingen, Harry. Dit moet wel erg belangrijk zijn, want mijn vrouw en ik hadden een gezellig avondje samen thuis gepland.’
‘En ten tweede?’
‘Dat je die moet uitdrukken. Sigarettenrook is levensgevaarlijk.’
‘Bedankt voor je bezorgdheid.’
‘Ik dacht aan mezelf, niet aan jou. Doe die sigaret alsjeblieft uit.’
Harry wreef met de sigaret over het beton en stopte hem terug in het pakje terwijl Bellman naast hem ging zitten.
‘Bijzondere ontmoetingsplaats, Hole.’
‘Mijn enige hang-outplek naast Schrøder. En niet zo druk.’
‘Net zo stil, als je het mij vraagt. Ik heb me een ogenblik afgevraagd of je de politieslager was die me hierheen lokte. We denken toch nog steeds dat het om een politieman gaat?’
‘Absoluut,’ zei Harry en hij voelde dat hij alweer verlangde naar de sigaret. ‘We hebben een match met het pistool.’
‘Nu al? Dat is verrekte snel, ik wist niet eens dat jullie al begonnen waren met inzamelen.’
‘Dat hoefden we niet. We hadden bij het eerste pistool al een match.’
‘Wat?’