Het probleem was de kogel die nu in de doos met bewijsmateriaal lag. Het had – hoe zei je dat? – indertijd een goed idee geleken. Maar nu had hij ineens Mikael Bellman nodig. Als Mikael werd geschorst als commissaris, kon hij de schorsing van Truls niet opheffen. Hoe dan ook, het was te laat om daar nog iets aan te doen.
Geschorst.
Truls speelde met die gedachte en tilde zijn koffiekopje op om te proosten naar het spiegelbeeld van zichzelf in de zonnebril die hij op tafel had gelegd. Hij begreep dat hij hardop moest hebben gelachen, want de Thai keken hem bevreemd aan.
‘Ik weet niet of ik op tijd ben om je van het vliegveld te halen,’ zei Harry terwijl hij langs een plek liep die een park had moeten worden, maar waar het gemeentebestuur in een collectieve vlaag van verstandsverbijstering een op een gevangenis gelijkend sportcentrum had laten bouwen, waarin slechts een keer per jaar een groot sportevenement werd georganiseerd en de rest van het jaar nauwelijks iets gebeurde.
Hij moest zijn mobiel tegen zijn oor drukken om haar boven de verkeersdrukte uit te kunnen horen.
‘Ik verbied je me te halen,’ zei Rakel. ‘Je hebt nu belangrijker zaken te doen. Ik vroeg me alleen af of ik in het weekend wel moet komen. Misschien heb je meer tijd voor jezelf nodig.’
‘Tijd voor wat dan?’
‘Tijd om inspecteur Hole te zijn. Het is lief van je te doen alsof ik niet in de weg sta, maar we weten beiden in wat voor toestand je bent als je een moord onderzoekt.’
‘Ik wil dat je er bent. Maar als jij niet wilt…’
‘Ik wil de hele tijd samen met je zijn, Harry. Ik wil boven op je zitten zodat je nergens heen kunt, dat is wat ik wil. Maar ik geloof dat de Harry met wie ik samen wil zijn, nu niet thuis is.’
‘Ik hou ervan als je op me zit. En ik hoef nergens heen.’
‘Dat is het nu juist. We hoeven nergens heen. We hebben alle tijd van de wereld. Oké?’
‘Oké.’
‘Fijn.’
‘Weet je het zeker? Want als je het prettig vindt dat ik nog wat meer doorzeur, dan doe ik dat graag.’
Haar lach. Alleen die.
‘En Oleg?’
Ze vertelde. Hij glimlachte een paar keer. Lachte minstens één keer.
‘Nu moet ik ophangen,’ zei Harry toen hij voor de deur van Restaurant Schrøder stond.
‘Ja, om wat voor vergadering gaat het, trouwens?’
‘Rakel…’
‘Ja, ik weet dat ik het niet mag vragen, het is hier alleen zo saai. Zeg?’
‘Ja?’
‘Hou je van me?’
‘Ik hou van je.’
‘Ik hoor verkeer, wat betekent dat je op de openbare weg staat, en je zegt hardop dat je van me houdt?’
‘Ja.’
‘Draaien mensen zich om?’
‘Ik heb er niet op gelet.’
‘Is het kinderachtig van me als ik je vraag het nog een keer te zeggen?’
‘Ja.’
Opnieuw gelach. Mijn god, hij zou alles doen om dat te horen.
‘Dus?’
‘Rakel Fauke, ik hou van je.’
‘En ik hou van jou, Harry Hole. Ik bel je morgen.’
‘Groet Oleg van me.’
Ze verbraken de verbinding, Harry deed de deur open en stapte naar binnen.
Silje Gravseng zat vlak bij het raam alleen aan een tafel. Harry’s oude stamtafel. Haar rode rok en blouse staken als vers bloed af tegen de oude, grote schilderijen van de hoofdstad op de muur achter haar. Alleen haar mond was roder.
Harry ging tegenover haar zitten.
‘Hoi,’ zei hij.
‘Hoi,’ zei zij.
Hoofdstuk 38
‘Bedankt dat je zo snel kon komen,’ zei Harry.
‘Ik ben hier al een halfuur,’ zei ze en ze knikte naar het lege glas voor zich.
‘Ben ik…’ begon Harry, op zijn horloge kijkend.
‘Nee hoor, ik kon thuis niet langer wachten.’
‘Harry?’
Hij keek op. ‘Hoi Nina, nee, vandaag niets.’
De serveerster verdween.
‘Druk?’ vroeg Silje. Ze zat kaarsrecht op haar stoel, had haar blote armen over elkaar geslagen en klemde ze onder haar in rood geklede borsten. Ze lijstte ze in met blote huid en een gezicht dat voortdurend wisselde van een knap poppengezichtje naar iets anders, iets wat bijna lelijk was. Het enige dat constant bleef, was de intensiteit in de blik. Harry had het gevoel dat je elke kleinste verandering in stemming en gevoel kon aflezen in die blik. Dat hij zelf blind moest zijn. Want het enige dat hij zag, was de intensiteit, verder niets. Het verlangen dat ze had, maar hij wist niet waarnaar. Want het was niet alleen dat wat ze wilde hebben, die ene nacht, dat ene uur, die tien minuten neuken alsof ze werd verkracht, zo simpel was het niet.
‘Ik wilde met je praten omdat jij in het Rikshospital op wacht hebt gezeten.’
‘Ik heb het daar al met het onderzoeksteam over gehad.’