Hij stelde vast dat de onderkaak van Skøyen op weg was naar beneden en ging verder. Tot zijn eigen verrassing voelde hij ineens een zeker sadistisch plezier: ‘Het vak van moordonderzoek is, zoals alles in onze samenleving, in een stroomversnelling van nieuwe ontwikkelingen gekomen en voor zover ik kan beoordelen beheersen en gebruiken Bellman en zijn team de nieuwe methodes en technologische innovaties op een manier waarvan mijn generatiegenoten en ik slechts kunnen dromen. Hij geniet veel vertrouwen onder zijn mensen, is een geweldige motivator en heeft het werk op een manier georganiseerd die collega’s in andere Scandinavische landen voorbeeldig noemen. Ik weet niet of wethouder Skøyen zich ervan bewust is, maar Mikael Bellman is onlangs gevraagd op de jaarlijkse conferentie van Interpol in Lyon een lezing te houden over moordonderzoek en leidinggeven met deze zaak als uitgangspunt. Skøyen gaf aan dat Bellman niet ervaren genoeg was voor deze baan en het moet gezegd, Mikael Bellman is jong. Maar hij is niet alleen een man voor de toekomst, maar ook een man voor het heden. Kort samengevat, hij is de man die jullie nodig hebben voor deze situatie, meneer de voorzitter. Waardoor ik overbodig word. Dat is mijn stellige overtuiging.’
De commissaris rechtte zijn rug, pakte zijn papieren bij elkaar en knoopte zijn jasje dicht, een met zorg uitgekozen, ruim zittend tweedjasje van het type dat gepensioneerden vaak dragen. Hij schoof de stoel naar achteren, de poten schraapten over de vloer, alsof hij ruimte moest hebben om op te staan. Hij zag dat de mond van Skøyen nu helemaal was opengevallen, ze staarde hem argwanend aan.
Hij wachtte tot de voorzitter ademhaalde om het woord te nemen voor hij aan zijn laatste akte begon. De afsluiting. De dolksteek.
‘En als ik daar nog wat aan mag toevoegen, omdat het ook gaat om de competentie van het gemeentebestuur en het vermogen leiding te geven in ernstige zaken zoals deze politiemoorden, meneer de voorzitter.’
De borstelige wenkbrauwen van de voorzitter, die gewoonlijk als ronde bogen boven lachende ogen stonden, waren nu naar beneden gezakt en hingen als grijswitte markiezen half voor bliksemende ogen. Hij wachtte tot de voorzitter hem met een knikje toestemming gaf verder te gaan: ‘Ik begrijp dat de wethouder in deze zaak een enorme druk op zich persoonlijk heeft gevoeld, het gaat immers om een grote verantwoordelijkheid en er is veel media-aandacht. Maar als een wethouder toegeeft aan die druk en in paniek gaat handelen door te proberen het hoofd van de eigen commissaris op het hakblok te leggen, is het de vraag of de wethouder zelf wel geschikt is voor haar taken. Je kunt er begrip voor hebben dat dit een te grote, te veeleisende zaak is voor een nieuwe wethouder. Dat het ongelukkig is dat een zaak die ervaring en routine vereist zo vroeg in de zittingsperiode van de huidige wethouder komt.’ Hij zag dat de voorzitter zijn hoofd in de nek legde en dat hij de woorden herkende.
‘Het was beter geweest als de zaak op het bordje was gekomen van de vorige wethouder, gezien zijn lange ervaring en merites.’
Hij zag aan Skøyens plotseling bleke gezicht dat ook zij haar eigen formuleringen over Bellman tijdens de vorige vergadering herkende. En hij moest toegeven dat het lang geleden was dat hij zo’n plezier had gehad.
‘Ik ben er zeker van dat alle aanwezigen hier, inclusief de zittende wethouder, dat met me eens zijn.’
‘Dank u dat u zo eerlijk en duidelijk bent geweest,’ zei de voorzitter. ‘Ik ga ervan uit dat dit betekent dat u geen alternatief plan hebt gemaakt?’
De oude man knikte. ‘Dat heb ik inderdaad niet. Maar buiten staat een man die ik graag in mijn plaats wil binnenroepen. Hij zal u geven waar u om hebt gevraagd.’
Hij stond op, knikte kort en liep naar de deur. Hij had het idee dat de ogen van Isabelle Skøyen gaatjes in zijn tweedjasje brandden, ergens tussen zijn schouderbladen. Maar dat hinderde niet, hij hoefde nergens heen waar zij invloed kon uitoefenen.
En hij wist dat hij zich bij zijn glaasje wijn vanavond nog het meest vrolijk kon maken over de twee aanvullingen die hij gisteravond aan het document van Bellman had toegevoegd. Tussen de regels door kon het gemeentebestuur hopelijk begrijpen wat hij wilde zeggen. De eerste toevoeging was geweest ‘proberen’ in ‘proberen het hoofd van de eigen commissaris op het hakblok te leggen’. En de tweede was ‘huidige’ in ‘huidige wethouder’.
Mikael Bellman stond op van zijn stoel toen de deur openging.
‘Jouw beurt,’ zei de man in het tweedjasje, die doorliep naar de lift zonder hem verder een blik waardig te keuren.
Bellman dacht dat hij het verkeerd moest hebben gezien toen hij een klein lachje meende te bespeuren rond de lippen van de ander.
Hij slikte, haalde diep adem en stapte dezelfde vergaderzaal binnen waarin hij nog niet zo lang geleden was afgeslacht en in stukken gehakt.