‘Jij sluwe vos,’ zei Katrine.
‘Hè?’
‘Hij zorgt als de bliksem dat zijn pistool als vermist of gestolen wordt geregistreerd,’ zei Katrine.
‘En daar gaan we zoeken,’ zei Harry. ‘Maar het is mogelijk dat hij dat al heeft gedaan, dus we maken eerst een lijst van dienstpistolen die na de moord op Kalsnes als vermist of gestolen zijn opgegeven.’
‘Daar hebben we wel een probleem,’ zei Katrine.
‘Yep,’ zei Harry. ‘Zal de commissaris gehoor geven aan een dergelijke oproep, die in de praktijk betekent dat al zijn politiemensen verdacht zijn? Hij zal uiteraard de voorpagina’s al voor zich zien.’ Harry tekende met duim en wijsvinger een rechthoek in de lucht: ‘“Commissaris verdenkt zijn eigen mensen.” “Leiding bezig de controle te verliezen?”’
‘Dat klinkt niet erg waarschijnlijk,’ zei Katrine.
‘Nou,’ zei Harry. ‘Je kunt zeggen van Bellman wat je wilt, maar hij is niet dom en hij weet wat goed voor hem is. Als het ons lukt aanneembaar te maken dat de moordenaar een politieman kan zijn die we vroeg of laat in zijn kraag kunnen pakken, of hij nu meewerkt of niet, weet hij dat het er nog slechter uitziet als blijkt dat de commissaris het onderzoek heeft vertraagd uit pure lafheid. Dus we moeten hem uitleggen dat door zelfs zijn eigen mensen te onderzoeken de politie bereid is om alle stenen in deze zaak om te draaien, wat voor onsmakelijkheden daar ook onder vandaan komen. Dat het getuigt van moed, leiderschap, verstand en al die zaken meer.’
‘En jij denkt dat jij hem daarvan kunt overtuigen?’ snoof Katrine. ‘Als ik het me goed herinner, staat Harry Hole tamelijk hoog op zijn lijst van gehate personen.’
Harry schudde zijn hoofd. ‘Ik heb Gunnar Hagen op de zaak gezet.’
‘En wanneer gebeurt dat?’ vroeg Bjørn.
‘As we speak,’ zei Harry terwijl hij naar zijn sigaret keek. Die was al bijna tot op de filter opgerookt. Hij voelde een drang om hem weg te gooien, naar de glinsterende parabool in het donker te kijken terwijl die over het zwak glimmende marmer ging op weg naar het zwarte water, waarin hij snel zou doven. Wat hield hem tegen? De gedachte dat hij deze stad vervuilde of het oordeel van zijn getuigen dat hij de stad vervuilde? De handeling zelf of de straf? De Rus die hij had vermoord in Come As You Are was simpel geweest. Dat was puur zelfverdediging geweest. Maar die zogenaamd onopgeloste moord op Gusto Hanssen, dat was een keus geweest. En toch, onder alle geesten die hem met enige regelmaat kwamen bezoeken, had hij nog nooit die van die knappe jongen met zijn vampiertanden in het oog gekregen. Onopgeloste zaak, my ass.
Harry tikte tegen de gloeiende peuk aan. Gloeiende tabaksdraadjes zeilden door het donker en verdwenen.
Hoofdstuk 37
Het ochtendlicht werd door de jaloezieën voor de verrassend kleine ramen van het Oslo Rådhus gefilterd toen de voorzitter kuchte dat de vergadering was begonnen.
Om de tafel zaten de wethouders die allen verantwoordelijk waren voor hun eigen portefeuille, verder was de voormalige politiecommissaris aanwezig, die was gevraagd kort uit te leggen hoe hij van plan was de zaak van de politiemoorden aan te pakken, of de zaak van de politieslager, zoals de pers hem stelselmatig noemde. De formele zaken werden snel in een paar steekwoorden afgehandeld en de instemmende knikjes werden genoteerd door de secretaris, die notulen maakte.
Daarna gaf de voorzitter de commissaris het woord.
De oude politiecommissaris keek op, ving de enthousiaste, bemoedigende knik van Isabelle Skøyen op en begon: ‘Bedankt, voorzitter. Ik zal het kort houden en niet te veel tijd van het gemeentebestuur in beslag nemen.’
Hij keek even snel naar Skøyen, die al minder enthousiast leek over deze weinig indrukwekkende openingszin.
‘Ik heb de zaak doorgenomen, zoals me is gevraagd. Ik heb het politiewerk beoordeeld en naar de voortgang gekeken, hoe er leiding is gegeven, welke strategie er is uitgedacht en hoe deze is gevolgd. Of er inderdaad sprake is van, zoals wethouder Skøyen beweert, een strategie die niets oplevert.’
Isabelle Skøyens lach klonk hard en zelfingenomen, maar werd abrupt afgebroken, waarschijnlijk omdat ze ontdekte dat ze de enige was die lachte.
‘Ik vertrouw op mijn competentie en jarenlange ervaring en ben tot een duidelijke conclusie gekomen met betrekking tot wat er nu moet gebeuren.’
Hij keek naar Skøyen, de schittering in haar ogen deed hem denken aan een beest, hij kon er alleen niet opkomen welk beest.
‘Nu is het natuurlijk niet zo dat het oplossen van een misdaad noodzakelijkerwijs betekent dat de politie goed wordt geleid. Net zomin als het uitblijven van resultaat te wijten hoeft te zijn aan een zwakke leiding. En nu ik heb bekeken wat de zittende leiding, en in het bijzonder Mikael Bellman, tot nu toe heeft verricht, zie ik niet in wat ik anders zou hebben gedaan. Of om het nog duidelijker te zeggen: ik geloof niet dat ik het net zo goed zou hebben gedaan.’