Zocht tot hij het vond.
‘Een stukje zwarte lak dat vastgekleefd zit aan de maxillaris. Oorsprong onbekend.’
Lak op het jukbeen. Forensische pathologen schreven meestal niet meer op dan waar ze voor konden instaan, maar ook niet minder.
Bjørn bladerde door de foto’s tot hij de auto vond. Rood. Dus het was geen autolak.
Bjørn riep vanaf de plaats waar hij zat: ‘Kim Erik!’
Zes seconden later dook er een hoofd op bij de deur. ‘Riep je?’
‘Ja. Jij zat in de groep die de plaats delict van de Mittet-moord in Drammen heeft onderzocht. Hebben jullie daar zwarte lak gevonden?’
‘Lak?’
‘Iets wat van een slagwapen kan komen wanneer je zo slaat.’ Bjørn demonstreerde het door een vuist op en neer te bewegen zoals bij het steen-papier-schaarspel, ‘… de bovenkaak wordt kapotgeslagen, het jukbeen breekt en steekt uit, maar je gaat door met slaan waardoor er zwarte lak van het wapen dat je gebruikt op het bot komt.’
‘Nee.’
‘Oké. Bedankt.’
Bjørn Holm trok het deksel van de tweede doos, die met het materiaal van de Mittet-zaak, maar hij merkte dat de jonge technisch rechercheur nog steeds in de deuropening stond.
‘Ja?’ zei Bjørn zonder op te kijken.
‘Het was marineblauw.’
‘Wat dan?’
‘De lak. En die zat niet op het jukbeen, maar op het onderkaakbeen. We hebben het geanalyseerd. Het is heel gewone lak, wordt gebruikt op gereedschap van ijzer. Hecht zich goed en voorkomt roestvorming.’
‘Heb je enig idee om welk gereedschap het kan gaan?’
Bjørn kon Kim Erik zien groeien in de deuropening. Hij had hem persoonlijk opgeleid en nu vroeg de leermeester aan de leerling of hij ‘enig idee’ had.
‘Onmogelijk te zeggen. Wordt overal en nergens op gebruikt.’
‘Oké, dat was alles.’
‘Maar ik heb een idee.’
Bjørn keek naar zijn collega, die glom van trots. Hij kon goed worden.
‘Vertel.’
‘De krik. Alle auto’s worden immers geleverd met een krik, maar er was geen krik in de kofferbak te vinden.’
Bjørn knikte. Hij had bijna niet de moed het te zeggen. ‘De auto was een Volkswagen Sharan 2010-model, Kim Erik. Als je het nakijkt, zul je zien dat dat een van de weinige auto’s is waarin niet standaard een krik zit.’
‘O.’ Het jeugdige gezicht zakte in elkaar als een lekke band.
‘Maar bedankt voor je hulp, Kim Erik.’
Zeker kon hij goed worden. Maar pas over een paar jaar, uiteraard.
Bjørn ging systematisch door de Mittet-doos.
Er viel hem niets anders op.
Hij deed het deksel weer op de doos en liep naar het kantoor aan het eind van de gang. Klopte op de openstaande deur. Hij was eerst in verwarring toen hij op een glimmende, kale schedel keek, toen wist hij het weer. Het was Roar Midtstuen, de oudste en meest ervaren technisch rechercheur, die daar zat. Hij was een van de personen geweest die indertijd moeite hadden gehad met het krijgen van een chef die jonger was dan hij en ook nog een vrouw. Maar langzaam was hij daarop teruggekomen toen hij had ingezien dat Beate Lønn het beste was wat de afdeling kon overkomen.
Midtstuen was net terug nadat hij een paar maanden thuis had gezeten. Zijn dochter was dodelijk verongelukt nadat ze ten oosten van Oslo in de bergen had geklommen en op de fiets was aangereden. Ze hadden haar en haar fiets gevonden in een kloof, de chauffeur was nog steeds spoorloos.
‘En, Midtstuen?’
‘En, Holm?’ Midtstuen draaide zijn stoel om, trok zijn schouders op en liet ze weer zakken, glimlachte en probeerde alle signalen te geven van een energie die er niet was. Bjørn had bijna het ronde, opgeblazen gezicht niet herkend dat weer op het werk opdook. Kennelijk was dat een bijwerking van de antidepressiva.
‘Is een gummiknuppel bij de politie altijd zwart geweest?’
Als technisch rechercheur waren ze gewend aan de meest bizarre en gedetailleerde vragen, dus Midtstuen trok niet eens zijn wenkbrauwen op.
‘Ze zijn in elk geval altijd donker geweest.’ Midtstuen was net als Bjørn Holm opgegroeid in Østre Toten, maar alleen als ze elkaar in privéomstandigheden troffen spraken ze dialect met elkaar. ‘Maar ik geloof dat ze in de jaren negentig een poosje blauw zijn geweest. Verdomd irritant.’
‘Waarom dan?’
‘Dat we altijd van kleur willen veranderen, dat we niet bij dezelfde kunnen blijven. Eerst waren onze auto’s wit en zwart, toen wit met rode en blauwe strepen en nu moeten ze wit met zwarte en gele strepen zijn. Al die veranderingen verzwakken het merk. Net als bij het afzetlint.’
‘Wat bedoel je met het afzetlint?’
‘Kim Erik was op de plaats delict en vond flinters van een afzetlint van de politie en dacht dat die van de vorige moord moesten zijn, van die… ik was bij beide zaken betrokken, maar ik vergeet altijd de naam van die homo.’