‘Dit mes gaat door naar je nier als je me probeert te vertragen.’
Harry meerderde vaart. Hij voelde nog geen bloed omdat het dezelfde temperatuur had als de huid, maar hij wist dat hij bloedde.
Toen waren ze beneden en Valentin schopte de deur open en duwde Harry voor zich uit, maar zonder dat het mes contact verloor.
Ze stonden in de Sporveisgata. Harry hoorde de sirenes. Een man met een zonnebril op en een hond aan de lijn liep hen tegemoet. Hij passeerde het duo zonder hun een blik waardig te keuren terwijl de witte stok als castagnetten tegen het trottoir tikte.
‘Blijf staan,’ zei Valentin, wijzend naar een bord dat een verbod op parkeren aangaf, waaraan met een ketting een mountainbike vastzat.
Harry ging naast de paal staan. Voelde zijn overhemd tegen zijn huid plakken en de pijn in zijn zij klopte op het ritme van zijn hartslag. Het mes werd tegen zijn ruggengraat geduwd. Hij hoorde geratel van sleutels en een fietsslot. De sirenes kwamen naderbij. Toen verdween het mes. Maar nog voor Harry kon reageren en wegspringen, werd zijn hoofd achterovergetrokken en voelde hij iets tegen zijn keel. Er kwamen sterretjes voor zijn ogen toen zijn achterhoofd tegen de paal klapte. Harry hapte naar adem. Er klonk weer geratel van sleutels. Toen werd de druk rond zijn keel iets minder en Harry tilde automatisch zijn hand op, kreeg twee vingers tussen zijn keel en dat wat hem vasthield. Hij voelde wat het was. Wel verdomme.
Valentin zwaaide een been over het zadel van de fiets, zette zijn zonnebril op, groette door met twee vingers tegen de helm te tikken en trapte op de pedalen.
Harry zag de fietser met de zwarte rugzak door de straat verdwijnen. De sirenes konden niet meer dan een paar straten weg zijn. Een fietser reed langs hem. Helm, zwarte rugzak. Nog één. Een helm, maar geen zwarte rugzak. Nog één. Verdomme, verdomme. De sirene klonk alsof die in zijn hoofd zat, Harry sloot zijn ogen en dacht aan die Griekse logicaparadox. Als iets je naderde: nog één kilometer, nog een halve kilometer, nog een derde, een kwart, een honderdste deel. En als het waar is dat de getallenrij oneindig is, zal het er nooit helemaal zijn.
Hoofdstuk 32
‘Dus jij stond daar alleen maar, vastgeketend aan een paal met een gewone fietsketting rond je nek?’ vroeg Bjørn Holm.
‘Een paal met een fucking parkeerverbodsbord,’ zei Harry en hij keek in zijn lege koffiekopje.
‘Ironisch,’ zei Katrine.
‘Ze moesten een patrouillewagen laten komen met zo’n grote betonschaar om me los te krijgen.’
De deur ging open en Gunnar Hagen kwam binnengestormd. ‘Ik heb het net gehoord. Wat is er gebeurd?’
‘Alle surveillanceauto’s in de omgeving kijken uiteraard naar hem uit,’ zei Katrine. ‘Iedere fietser wordt aangehouden en gecontroleerd.’
‘Hoewel hij de fiets allang heeft gedumpt en een taxi heeft genomen of in het openbaar vervoer zit,’ zei Harry. ‘Valentin Gjertsen is veel, maar niet dom.’
Het afdelingshoofd wierp zich buiten adem op een stoel. ‘Heeft hij sporen achtergelaten?’
Stilte.
Hij keek verbaasd naar de muur van ontzette gezichten. ‘Wat is er?’
Harry schraapte zijn keel. ‘Je zit op Beates stoel.’
‘Is dat zo?’ Hagen sprong onmiddellijk op.
‘Hij heeft zijn trainingsjack laten hangen,’ zei Harry. ‘Bjørn heeft het afgeleverd bij het forensisch laboratorium.’
‘Zweet, haar, de hele troep,’ zei Bjørn. ‘Ik denk dat we in de loop van een dag of twee bevestigd krijgen dat Paul Stavnes en Valentin Gjertsen een en dezelfde persoon zijn.’
‘Zat er nog iets in het trainingsjack?’ vroeg Hagen.
‘Geen portemonnee, telefoon, notitieboekje of draaiboek voor geplande moorden,’ zei Harry. ‘Alleen dit.’
Hagen greep het automatisch en bekeek wat Harry naar hem toe had gegooid. Een klein, ongeopend plastic zakje met drie houten wattenstokjes.
‘Wat moet hij daarmee?’
‘Iemand vermoorden?’ stelde Harry laconiek voor.
‘Ze zijn om het oor schoon te maken,’ zei Bjørn Holm. ‘Maar ze worden eigenlijk gebruikt om in het oor te kunnen krabben, toch? De huid raakt geïrriteerd, we krabben nog meer, de oorsmeerproductie neemt toe en ineens moeten we meer wattenstokjes hebben. Heroïne voor het oor dus.’
‘Of hij gebruikt ze voor make-up,’ zei Harry.
‘O?’ zei Hagen, het zakje bestuderend. ‘Denk je dat hij… eh, zich opmaakt?”
‘Nou, hij vermomt zich. Hij heeft plastische chirurgie gehad. Ståle, jij hebt hem van dichtbij gezien.’
‘Ik heb er nooit bij stilgestaan, maar je kunt gelijk hebben.’
‘Er is niet veel mascara en eyeliner nodig om een verschil te maken,’ zei Katrine.