Roger Gjendem speculeerde dat het gemeentebestuur misschien in het licht van de niet-opgeloste politiemoorden een reorganisatie wilde doorvoeren op het hoofdbureau van politie.
Nadat Ståle Paul Stavnes had binnengelaten, nam hij zijn plaats achter het bureau weer in, terwijl Stavnes naar de hoek van zijn kantoor ging om een droog T-shirt aan te trekken dat hij in zijn rugzak had. Ståle benutte de gelegenheid om hartgrondig te gapen, de bovenste la van zijn bureau open te trekken en zijn mobiel daar enigszins zichtbaar in te leggen. Toen keek hij op. Zag de naakte rug van zijn patiënt. Sinds Stavnes had besloten op de fiets naar de afspraken te komen, was het een vaste procedure geworden dat hij in Aunes kantoor van T-shirt wisselde. Zoals gewoonlijk stond hij met zijn rug naar Ståle toe. Het enige dat anders was, was dat het raam waarin Harry had zitten roken nog steeds openstond. Door de speciale lichtval kon Ståle Aune de blote borst van Paul Stavnes zien weerspiegelen in de ruit.
Stavnes trok met een snelle beweging zijn T-shirt aan en draaide zich om.
‘Wat betreft het tijdstip dat…’
‘… daar zal ik in het vervolg op letten,’ zei Ståle. ‘Ik ben het met je eens. Zal niet weer gebeuren.’
Stavnes keek op. ‘Is er iets?’
‘Nee hoor, ik ben alleen eerder opgestaan dan anders. Kun je het raam niet openlaten, er is zo weinig frisse lucht binnen.’
‘Er is veel frisse lucht binnen.’
‘Zoals je wilt.’
Stavnes wilde het raam dichtdoen. Maar stopte. Keek er lang naar. Draaide zich langzaam om naar Ståle. Er kroop een lachje over zijn gezicht.
‘Problemen met ademhalen, Aune?’
Ståle Aune voelde de pijn in zijn borststreek en arm. Dat waren bekende symptomen van een hartaanval. Maar het was geen hartaanval. Het was pure, scherpe angst.
Ståle Aune dwong zichzelf rustig te praten, de toonhoogte laag te houden: ‘De laatste keer hebben we het erover gehad dat je vroeger Dark Side of the Moon draaide. Dat je vader dan je kamer in kwam en de versterker uitdeed en jij het rode lampje zag sterven en dus stierf ook het meisje aan wie jij zat te denken.’
‘Ik zei dat ze stom werd,’ zei Paul Stavnes geïrriteerd. ‘Niet dat ze stierf, dat is iets anders.’
‘Ja, dat is zo,’ zei Ståle Aune en hij ging voorzichtig met zijn hand naar zijn mobiel, die in de la lag. ‘Zou je willen dat ze kon spreken?’
‘Ik weet het niet. Je zweet, ben je niet lekker, dokter?’
Een spottend toontje en opnieuw dat kleine, akelige lachje.
‘Het gaat goed met me, bedankt.’
Ståles vingers rustten op de toetsen van de mobiel. Hij moest de patiënt laten praten zodat hij het typen van het bericht niet hoorde.
‘We hebben het nog niet over je huwelijk gehad. Wat kun je me vertellen over je vrouw?’
‘Niet veel. Waarom wil je het over haar hebben?’
‘Ze is iemand met wie je een nauwe band hebt. Je zei dat je een hekel hebt aan mensen die je na staan. “Verachten” is het woord dat je zelf gebruikte.’
‘Dus je hébt een beetje opgelet, ondanks alles?’ Een kort, bitter lachje. ‘Ik veracht de meeste mensen omdat ze zo zwak en dom zijn. Steeds pech hebben.’ Opnieuw gelach. ‘Drie pogingen verprutsen. Vertel me eens, heb jij x kunnen fiksen?’
‘Wat?’
‘Die politieman. De homo die een andere smeris probeerde te kussen. Is het goed met hem gekomen?’
‘Niet echt.’ Ståle Aune toetste, vervloekte zijn dikke worstvingers die door de opwinding wel dikker leken geworden.
‘Maar als jij denkt dat ik ben zoals hij, waarom denk je dan dat je mij kunt fiksen?’
‘x was schizofreen, hij hoorde stemmen.’
‘En jij denkt dat ik er beter aan toe ben?’ De patiënt lachte bitter terwijl Ståle de tekst typte. Hij probeerde te toetsen als de patiënt doorging met praten, probeerde de klikgeluiden te camoufleren met het schrapen van zijn schoenen over de vloer. Eén letter. Nog één. Klote vingers. Zo. Hij besefte dat de patiënt gestopt was met praten. De patiënt Paul Stavnes. Waar hij die naam dan ook vandaan had. Je kon altijd een nieuwe naam krijgen. Of de oude kwijtraken. Met tatoeages was het moeilijker. Vooral wanneer die groot waren en je hele borst bedekten.
‘Ik weet waarom je zweet, Aune,’ zei de patiënt. ‘Je hebt mijn spiegelbeeld kunnen zien toen ik me omkleedde, of niet?’
Ståle Aune voelde de pijn in zijn borst toenemen, alsof het hart niet kon besluiten of het sneller zou gaan slaan of helemaal niet, hij hoopte dat het gezicht dat hij trok er zo verbaasd uitzag als hij probeerde.
‘Wat?’ zei hij luid om het klikgeluidje van de send-knop te overstemmen.