Er was niemand in het huis zelf geplaatst, ze hadden het risico niet willen lopen dat ze werden gezien bij het in- of uitlopen. Ze hadden zelfs een heel eind verderop geparkeerd, waren langzaam naar het huis geslopen, met niet meer dan twee personen tegelijk en altijd in burger.
De plek die zij had toegewezen gekregen lag op een lichte verhoging in het bos, een eind vanwaar de mensen van Delta zaten. Ze kende hun posities, maar zelfs als ze met de kijker de posities onderzocht, zag ze niets. Maar ze wist dat het om vier scherpschutters ging die elk een deel van het huis bewaakten, samen met elf personen die klaarlagen voor een stormaanval en die vanwaar ze lagen in maximaal acht seconden bij het huis konden zijn.
Ze keek weer op haar horloge. Nog twee uur en achtenvijftig minuten.
Voor zover ze wisten, had de oorspronkelijke moord plaatsgevonden tegen het einde van het etmaal, tegen middernacht. Maar het tijdstip van overlijden is moeilijk te bepalen als het lichaam in brokken van maximaal twee kilo is gezaagd. Hoe dan ook, de tijdstippen van overlijden van de kopiemoorden waren min of meer gelijk aan die van de originelen, dus dat er vandaag nog niets was gebeurd, was op zich te verwachten geweest.
Vanuit het westen kwamen wolken aangedreven. Het zou volgens het weerbericht bewolkt worden, wat betekende dat het donkerder zou worden en het zicht minder. Aan de andere kant werd het misschien ook minder koud. Ze had natuurlijk een slaapzak mee moeten nemen. Haar mobieltje trilde. Katrine pakte het.
‘Wat gebeurt er?’ Het was Beate.
‘Hier niks te rapporteren,’ zei Katrine, zich in haar nek krabbend. ‘Behalve dan dat de opwarming van de aarde een feit is. Er zitten hier knutten. In maart.’
‘Je bedoelt muggen?’
‘Nee, knutten. Dat zijn… nou ja, die hebben we in Bergen veel. Heb je nog interessante telefoontjes gekregen?’
‘Nee, ik zit hier alleen met cheese pops, Pepsi Max en Gabriel Byrne. Zeg, is hij hot of eigenlijk een beetje te oud?’
‘Hot. Kijk je naar In Treatment?’
‘Eerste seizoen. Derde disk.’
‘Ik wist niet dat je verslaafd was aan calorieën en dvd’s. Joggingbroek?’
‘Met ultraslap elastiek. Ik moet van de gelegenheid gebruikmaken nu de kleine meid er niet is.’
‘Zullen we ruilen?’
‘Geen sprake van. Ik hang op voor het geval de prins belt. Houd me op de hoogte.’
Katrine legde haar mobieltje naast de portofoon en keek naar de weg voor het huis. Hij kon in principe van alle kanten komen. Natuurlijk niet over de hekken die aan beide kanten van de rails van de metro stonden, die net voorbij kwam gerateld. Maar als hij uit de richting van Damplassen kwam, kon hij over een van de vele paden door het bos komen. Hij kon door de tuinen van de buren komen die tegen de heuvel lagen, vooral nu het donker en bewolkt werd. Maar als hij zich veilig voelde, was er geen reden om niet over straat te lopen. Iemand op een oude fiets trapte tegen de heuvel op, hij slingerde een beetje, misschien was hij niet helemaal nuchter.
Wat zou Harry vanavond doen?
Niemand wist ooit precies wat Harry deed, zelfs niet wanneer je recht tegenover hem zat. Geheimzinnige Harry. Niet zoals anderen. Niet zoals Bjørn Holm bij wie alles zo aan de oppervlakte lag. Die gisteren had verteld dat hij alle lp’s van Merle Haggard zou draaien terwijl hij op een telefoontje wachtte. En zelfgemaakte gehaktballen van elandenvlees uit Skreia zou eten. Toen ze haar neus had opgetrokken, had hij gezegd dat wanneer dit voorbij was, hij haar echt zou uitnodigen zijn moeders elandgehaktballen met friet te komen eten en dat hij haar dan zou inwijden in de geheimen van de Bakersfield-sound. Kennelijk was dat het enige dat hij te bieden had. Niet zo vreemd dat die kerel nog single was. Hij had er teleurgesteld uitgezien toen ze het aanbod beleefd had afgeslagen.
Truls Berntsen reed door Kvadraturen. Zoals hij nu elke avond deed. Langzaam heen en weer, op en neer. Dronningensgate, Kirkegate, Skippergate, Nedre Slottsgate, Tollbugate. Dit was zijn stad geweest. Zou zijn stad weer worden.
Ze babbelden maar door op de politieradio. De codes waren voor hem, Truls Berntsen, bedoeld, hij moest erbuiten worden gehouden. En die idioten dachten vast dat dat lukte, dat hij het niet begreep. Maar ze konden hem niet voor de gek houden. Truls Berntsen zette zijn spiegeltje recht, keek naar zijn dienstpistool dat op zijn jas op de stoel naast hem lag. Zoals gewoonlijk was het omgekeerd. Hij hield hen voor de gek.
De vrouwen op het trottoir negeerden hem, ze herkenden de auto, wisten dat hij geen koper van hun diensten was. Een opgemaakte jongen in een veel te strakke broek draaide zich om een paal met een bord eraan dat aangaf dat je er niet mocht parkeren. Alsof hij aan het paaldansen was. Hij duwde zijn heupen naar voren, tuitte zijn lippen naar Truls, die antwoordde met een opgestoken middelvinger.