‘Jammer genoeg weet ik uit eigen ervaring hoe je eraan toe bent. Kom op. Laten we onze kinderen meenemen voor een wandeling.’
Via de opening tussen het museum, dat was gevestigd in een blokhut, en de stal zag Blaire de twee mannen in de verte wandelen. Het contrast tussen het weidse westerse landschap en het dichtbegroeide terrein waar de opgraving had plaatsgevonden, was enorm.
Hier was de lucht veel ijler en droger. Na haar hele leven op zeeniveau te hebben geleefd, moesten Blaires longen zich nog steeds aanpassen aan het hoogteverschil.
Dominics vrouw Hannah was een beeldschone, charmante vrouw, die straalde van geluk. Ze leek een tomeloze energie te bezitten. Blaire begreep heel goed dat Alik zoveel genegenheid koesterde voor haar en haar knappe Franse echtgenoot.
Sinds hun aankomst waren de Girauds aanwezig geweest om hen te helpen. Tot Blaires verbazing hadden ze haar hartelijk verwelkomd. Ze wist niet hoe ze over haar dachten, maar ze hadden geen onderscheid gemaakt tussen haar en Alik en Nicky. Zoveel generositeit had haar doen beseffen wat ze zou missen als ze terugkeerde naar San Diego.
‘Zo te zien hebben ze de kinderen meegenomen,’ riep Hannah toen ze met armen vol boodschappen de camper binnen stapte. ‘Laten we daar maar snel gebruik van maken. Als jij de rest uit de auto haalt, help ik je met wegbergen. Dan is alles aan kant als er twee kleine mondjes moeten worden gevoed. Alweer.’
Ze schoten samen in de lach.
Blaire mocht Hannah nu al graag. ‘Als je daarop staat, dan graag, maar dan moeten Dom en jij blijven eten. Alik is dol op mijn garnalentaco’s. Lijkt je dat iets?’
‘Normaal gesproken zou ik zeggen dat me dat hemels lijkt.’
‘O... ik kan ook iets anders maken als je dat niet lekker vindt.’
Hannahs groene ogen dansten. ‘Nee, dat is het niet. Ik heb net een paar dagen geleden ontdekt dat ik zwanger ben.’
Blaire slaakte een kreet. ‘Ik geloof niet dat Alik dat al weet, want anders zou hij het me wel hebben verteld.’
‘Ik neem aan dat Dom hem inmiddels wel op de hoogte heeft gebracht,’ zei Hannah lachend. ‘Maar daarom ben ik af en toe een beetje misselijk. Het begint in de middag en gaat tegen een uur of negen weer over.’
‘Ik weet hoe dat is, Hannah. Bij mij heeft dat drie maanden geduurd. Toen was het ergste voorbij.’
‘Ik heb er iets voor gekregen van mijn gynaecoloog. Hij zei dat ik me over een paar dagen een stuk beter zal voelen.’
‘Ik hoop het voor je.’
‘Je weet niet hoe blij ik ben dat je hier bent. Dit is mijn eerste zwangerschap. Aangezien jij het al eens hebt meegemaakt, kan ik jou van alles vragen.’
‘Maar ik dacht dat Elizabeth —’
‘Heeft Alik je dat niet verteld?’
Ze sloeg haar ogen neer. ‘Hij heeft me verteld dat Dominic Elizabeth heeft geadopteerd, maar ik nam aan dat ze jouw baby was.’
Na een korte stilte zei Hannah: ‘Mijn zusje was nog maar een tiener toen ze zwanger werd van Elizabeth. De vader ging ervandoor. Om een lang verhaal kort te maken, ze stond toe dat Dom en ik Elizabeth adopteerden. Nu is mijn zusje gelukkig getrouwd, en als zij en haar man wat ouder zijn en klaar voor de verantwoordelijkheid, willen ze graag zelf een gezinnetje starten.’
Tranen sprongen in Blaires ogen. ‘Wat heerlijk voor Elizabeth. En voor jullie. Maar wat zullen jullie opgewonden zijn bij het vooruitzicht op een eigen baby!’
‘Dat zijn we inderdaad,’ zei Hannah met door emotie verstikte stem. ‘Ik hoop dat het een jongetje wordt. Dominic is zo jaloers op Alik. Je kleine Nicky is zo schattig, en minstens even knap als zijn vader. Ik heb mijn echtgenoot er meer dan eens op betrapt dat hij verlangend in zijn richting zat te staren.’
‘Ik zal het moment dat Alik zijn zoon voor het eerst zag, altijd in mijn herinnering blijven koesteren. Het was zo prachtig. En of het bij jullie nu een jongen of een meisje wordt, dat maakt niet uit, Hannah. Neem maar van mij aan dat het voor Dominic liefde op het eerste gezicht zal zijn.’
Hannah keek haar nadenkend aan. ‘Ik zie dat Alik erg is veranderd sinds hij de laatste keer hier is geweest. Het vaderschap doet hem kennelijk goed.’ Ze zweeg even.
‘Hoor eens, Blaire, ik weet niet wat er tussen Alik en jou is gebeurd. Het gaat me ook helemaal niets aan. Vergeef me dus alsjeblieft als ik te persoonlijk word, maar ik moet je zeggen dat ik heel erg gesteld ben op e Alik, en ik vind het zo lief van je dat je hem hebt laten weten dat hij vader was geworden.’
Opnieuw sprongen de tranen in Blaires ogen, en moest ze haar hoofd buigen om die te verbergen.
‘Hoewel Alik erg gebukt ging onder het feit dat jullie verloving was verbroken, was hij geweldig voor mij en Dominic, zelfs toen het zo slecht tussen ons ging dat ik bang was dat ons huwelijk op de klippen zou lopen. Dat jij Alik zijn zoon hebt gebracht en hem helpt om zich aan te passen aan deze nieuwe situatie... dat vind ik bewonderenswaardig. Ik realiseer me dat het heel moeilijk moet zijn, nu je van plan bent om de volgende maand te gaan trouwen. Ik bewonder je dat je de moed hebt kunnen opbrengen om dit te doen. Er zijn maar weinig vrouwen die dat gedaan zouden hebben.’