‘Waar is hij?’ wilde Mrs. Jarman weten.
‘Bedoelt u Alik of Nicky?’
‘Jouw bastaardje.’
Blaire was al eens blootgesteld geweest aan de verbale wreedheid van deze vrouw. Dit was dus niets nieuws. Ze zou zelfs geschokt zijn geweest als de vrouw tekenen zou hebben vertoond dat ze gedurende het afgelopen jaar milder was geworden.
Om de een of andere reden werd Blaire opeens doodkalm. Misschien kwam dat doordat ze nu zelf moeder was geworden. Een moeder die een brandend gebouw in zou rennen om haar kind te redden.
Ze haalde diep adem. ‘Weet u dat een bastaard betekent dat een kind van inferieure of dubieuze afstamming is? Of u het nu leuk vindt of niet, Mrs. Jarman, en ik weet dat u dat niet doet, maar hij is toch echt voor een deel een Jarman. Hij is het kind van uw favoriete zoon. Als Alik zou horen dat u zijn kind een bastaard noemt, dan verzeker ik u dat u nooit meer iets van hem zult horen.’
De andere vrouw keek haar aan met ogen die tot spleetjes waren geknepen. Als blikken hadden kunnen doden... Zonder iets te zeggen, draaide ze zich om en liep naar de achterzijde van de camper. Blaire deed geen poging om haar tegen te houden.
Gedreven door het verlangen om met eigen ogen het bewijs te zien, had Aliks moeder haar majestueuze huis op Long Island verlaten en was hierheen gereden om het kind dat ze via de telefoon had horen huilen zelf te aanschouwen.
Het duurde niet lang eer ze weer uit de slaapkamer tevoorschijn kwam. Haar tred was iets minder vast en haar gezicht een tikje bleker onder de foundation. Ze staarde Blaire zo lang aan dat die even bang was dat de oudere vrouw een beroerte had gekregen.
‘Ik heb je al eerder onderschat. Hoeveel geld wil je?’
‘Waarvoor?’
‘Om de baby hier te laten en zelf voorgoed te verdwijnen.’
‘Hoeveel hebt u meegenomen?’ vroeg Blaire op vlakke toon.
‘Voldoende, zodat je, als je voorzichtig bent, niet meer voor prostituee hoeft te spelen, zoals je hebt gedaan om mijn zoon in je netten te verstrikken.’
Blaire sloeg haar armen over elkaar. ‘Ik mag dan niet tot uw slag mensen behoren, en niet geschikt zijn om in het openbaar met uw zoon gezien te worden, maar zelfs iemand die tot zo’n abominabel lage klasse behoort als ik in uw ogen kennelijk doe, heeft behoeften. Behoeften die zelfs u, met al uw geld, niet kunt vervullen.’
‘Je hebt mijn prijs nog niet gehoord.’
‘Die hoef ik ook niet te horen, Mrs. Jarman. Ik laat me voor geen geld ter wereld van mijn baby scheiden.’
De aantrekkelijke Griekse trekken verhardden zich tot een lelijke grimas. ‘Mik wist absoluut niet wat voor type jij was toen hij je mee naar huis bracht. Je denkt dat het een slimme zet was te komen opdraven met zijn zoon, maar dat maakt niet uit. Je krijgt nog een cent van zijn geld in handen, en je weet waarom niet...’
Ja, dat wist Blaire maar al te goed. Dat was de reden waarom ze hun verloving had verbroken en was ondergedoken. ‘U kunt het kennelijk niet bevatten, maar ik wil zijn geld niet. Ik heb het niet nodig. Ik ga over iets minder dan twee maanden trouwen met iemand anders.’
Blaire stak haar hand uit om Aliks moeder de bescheiden verlovingsring te tonen. De diamant van haar tante zonk in het niet bij de steen van twee karaat die Alik haar ooit had gegeven. Die had ze achtergelaten op de commode in de slaapkamer van zijn moeders huis.
‘Rick Hammond, mijn verloofde, zal voor mij en Nicky gaan zorgen. We zullen niets tekort komen. Ik ben maar voor één ding naar Warwick gekomen... om uit te vinden of Alik de voogdij over Nicky met mij wilde delen.’ Ze kuchte even.
‘Een vader en een zoon hebben het recht om elkaar te kennen en van elkaar te houden. Als u hen nu samen zou zien, zou u zich realiseren dat Alik dol is op Nicky en dat Nicky zijn vader adoreert.’
Met een ruk hief Aliks moeder haar donkere hoofd. ‘In jouw geval is gedeeld voogdijschap slechts een ander woord voor afpersing!’
‘Misschien in uw ogen,’ zei Blaire zacht. Wat Alik wil doen met zijn zoon, en hoe hij zijn geld aan hem wil gaan besteden, moet hij zelf weten. Daar heb ik niets mee te maken.’
Dat leek de interesse van de andere vrouw te wekken. ‘Zou je dat zwart op wit willen bevestigen in het bijzijn van getuigen?’
‘Ja.’
Het was duidelijk dat Aliks moeder verrast was dat ze zich niet had laten overbluffen. ‘Wanneer?’
‘Wanneer u maar wilt.’
Ze keek Blaire speculerend aan. ‘Je realiseert je toch wel wat dat zou betekenen als je teruggaat naar je eigen wereldje, hè?’
‘Ik heb onze verloving verbroken, nietwaar?’ Blaires stem trilde van het verdriet dat ze zich zo goed herinnerde.
‘Maar je bent teruggekomen met een nieuwe troef, met iets wat hij graag wilde!’ was de ijzige reactie.