‘Als we onze zaakjes in Laramie een beetje op orde hebben, vlieg ik naar San Diego en ga ik eens serieus met haar verloofde praten.’
Zane maakte een goedkeurend geluidje. ‘Baat het niet, het kan ook vast niet schaden.’
‘Daar heb je gelijk in. Dank je dat je hebt geholpen.’
‘Niets te danken, maat. Tot volgende week.’
Nadat hij de verbinding had verbroken, knikte Alik naar de barman en verliet de bar. Boven aangekomen, ging hij eerst even bij Nicky kijken.
De baby sliep zo rustig, dat Alik even bang was dat hij buiten bewustzijn was. Maar toen hij zijn hand tegen het zachte wangetje legde, voelde hij aan de warmte van de ademhaling van zijn zoon, dat alles in orde was. Wat verbazingwekkend dat hij een week geleden nog niet eens op de hoogte was geweest van diens bestaan. Nu legde dit kleine, kwetsbare wezentje een even grote claim op zijn hart als zijn moeder deed.
Alik zou graag ook even hebben gecontroleerd of Blaire nog steeds ademhaalde, maar hij wist dat als hij dat deed, hij het niet zou kunnen laten om haar aan te raken. Als dat gebeurde, dan zou hij naast haar in het bed kruipen. En diep in zijn hart wist hij dat ze hem niet weg zou sturen.
Maar ze was niet verliefd op hem. Dus kon hij die verleiding maar beter uit de weg gaan, anders liep hij het risico dat zijn hart weer zou worden gebroken.
Dat vooruitzicht was zo angstaanjagend, dat hij zich klaarmaakte om naar bed te gaan zonder ook maar een blik te werpen op de prachtige vrouw die enkele meters bij hem vandaan lag te slapen. Toen hij eindelijk onder de dekens gleed, wendde hij zich naar de muur en wachtte tot de slaap zijn pijn zou verzachten.
Toen ze de volgende ochtend terug reden naar de camper, praatten ze over de reis naar Wyoming. Aangezien de rit drie tot vier dagen in beslag zou nemen, zou het verstandiger zijn om te overnachten in hotels en te eten in restaurants, beweerde hij.
Blaire was het met hem eens. Ze zouden ook geregeld moeten uitstappen om hun benen te strekken.
Bij hun terugkeer vond Alik een briefje van Dr. Fawson op de deur, die hem vroeg om tijdens de lunch een laatste keer samen te vergaderen. Na de stationwagen aan de camper te hebben vastgehaakt, kwam Alik naar binnen om een douche te nemen. Daarna verdween hij zonder te zeggen wanneer hij weer terug zou komen.
Sinds hun terugkeer uit de stad leek Aliks vijandigheid nadrukkelijker dan ooit tevoren. Daarom was het ook eerder een opluchting dan een teleurstelling dat hij even verdween. Ze besloot de tijd te gebruiken om Nicky’s spulletjes in te pakken.
Toen ze daarmee klaar was en om zich heen stond te kijken om te zien of er nog meer was wat ze vast kon wegbergen, werd er op de deur geklopt.
Aangezien dit Aliks laatste dag was, nam ze aan dat het een van de studenten was die afscheid van hem wilde nemen. Daarom nam ze ook niet de gebruikelijke voorzorg om te vragen wie er voor de deur stond. Ze draaide de deur van slot en trok hem open.
Ze had eigenlijk wel verwacht dat het Sandy zou zijn, maar toen ze zag dat Sandy in het gezelschap was van de enige persoon ter wereld die ze nooit meer had willen ontmoeten, ging ze bijna van haar stokje.
Aliks moeder stond voor de camper, gekleed in een prachtig blauw mantelpak. Ze droeg haar gitzwarte haar, dat was doorvlochten met zilveren draden, hoog opgestoken. Haar onberispelijke make-up deed haar ogen nog groener lijken dan ze al waren. En die groene ogen keken Blaire nu met een boosaardige glinstering aan.
‘Ms. Hammond?’ zei Sandy met een voldaan grijnsje. ‘De moeder van Dr. Jarman is naar hem op zoek. Ik heb haar verteld dat zijn secretaresse wel zou weten waar hij was, aangezien zij dag en nacht op zijn zoon past. En iedereen op het terrein weet dat Dr. Jarman tegenwoordig nergens meer naartoe gaat zonder zijn dierbare Nicky.’
Pas nu drong het tot Blaire door hoe jaloers Sandy op haar was. Het moest aan haar hebben gevreten.
En wat Aliks moeder betrof...
Blaire had opeens het gevoel dat ze meespeelde in een soap. Dit was het moment waarop het kijkerspubliek had gewacht. Nu zouden alle leugens, stiekeme plannetjes en bedrog uitkomen. De waarheid zou onthuld worden...
Sinds het moment dat Alik zijn moeder aan de telefoon had gehad, had Blaire al het gevoel gehad dat deze confrontatie onvermijdelijk was. Ze had echter niet verwacht dat die de volgende dag al zou plaatsvinden.
‘Dank je voor je hulp, Sandy. Wilt u niet binnenkomen, Mrs. Jarman? Alik is aan het lunchen met Dr. Fawson, maar ik neem aan dat hij zo terugkomt.’
Zonder ook maar een woord te zeggen, liep zijn moeder langs Sandy heen de camper binnen. Blaire negeerde Sandy’s zelfgenoegzame grijns en sloot de deur.
‘Neemt u alstublieft plaats.’ Ze wees op de bank.
Zijn moeder bleef echter staan en liet haar blik door de camper dwalen. Haar afkeuring was bijna tastbaar.
Het merendeel van Aliks spullen was al in dozen gepakt. Het enige wat er nog stond, was Nicky’s box en zijn speelgoed. Een omslagdoek hier en een flesje daar. Zijn fopspeen op het aanrecht. Het babyboek op de tafel.