‘Wat heeft mijn moeder daarnet tegen je gezegd?’
Ze begon achteruit te deinzen. ‘N-niets.’
‘Lieg niet tegen me, Blaire.’
‘Dat doe ik niet!’
Als ze die zachte ronde kin hief, was dat meestal een, teken dat ze iets voor hem verborg. ‘Toen je me kwam vertellen dat ze aan de telefoon was, zag je er even ziek uit als gisteravond, toen ik over die babyfoto’s van haar begon. Ik wil een verklaring, al moeten we hier ook blijven staan tot we een ons wegen!’
Hij zag dat ze op de binnenzijde van haar onderlip beet, en heel even zou hij zijn ziel aan de duivel willen verkopen als hij daarvoor dat privilege zou mogen smaken... als hij maar wist dat ze van hem hield.
‘G-goed,’ stamelde ze. ‘Je moeder was een beetje boos op me omdat ze jou niet meteen aan de telefoon kreeg.’
‘Hoe boos?’ drong hij aan.
‘Mik_ ze was natuurlijk verbaasd omdat je nog nooit eerder een secretaresse hebt gehad. Je moeder is een bijzonder keurige vrouw. Ze dacht waarschijnlijk wat iedereen denkt die weet dat ik bij jou woon. Ik... het moet een schok voor haar geweest zijn.’
‘Ik ben een man van zesendertig en ik hoef geen verantwoording meer af te leggen aan mijn moeder.’
‘Toch ben je niet zomaar een man.’ Haar stem haperde. Ze meed zijn blik. ‘Je bent haar kind, net zoals Nicky mijn kind is. Ze denkt dat jij perfect bent. Ik weet toevallig ook nog dat je haar oogappel bent.’
Alik had een rood waas voor zijn ogen. ‘Heeft ze jou dat verteld toen we in New York waren?’
Hij moest lang op haar reactie wachten, die uiteindelijk slechts kwam in de vorm van een haast onzichtbaar knikje.
Hij vloekte hartgrondig.
Er steeg een vurige blos naar Blaires wangen. ‘Zo praat je niet over je moeder, Alik. Ze adoreert je.’
Maar hij hoorde haar al niet eens meer. ‘Welke ouder zegt zoiets tegen een kind in het bijzijn van haar andere kinderen?’
Onmiddellijk vulden Blaires ogen zich met tranen. Ze schudde verbluft haar hoofd. ‘Heeft ze dat gedaan?’
Alik vocht om zijn emoties onder controle te krijgen. ‘Estelle Jarman heeft nooit bekend gestaan om haar tact.
Een stier in een porseleinkast heeft nog betere instincten. Ik hoef je natuurlijk niet te vertellen dat mijn broer sindsdien nooit meer dezelfde is geweest.’
‘Dus daarom lukte het je niet om hem over te halen samen met ons dingen te doen, toen we daar waren?’
Haar meelevende uitdrukking brak zijn verweer. Als ze zo keek, dan voelde hij opnieuw de diepe wonde die ze had geslagen. Destijds had hij al niet begrepen hoe ze hem dat had kunnen aandoen, en hij begreep het nog steeds niet.
‘Wat heeft ze nog meer tegen je gezegd? Je bent niet voor niets zo van streek.’
‘Ik weet niet wat je bedoelt.’
‘Dat weet je drommels goed!’
Blaire keek hem smekend aan. ‘Kunnen we daar een andere keer over praten?’
‘Ik houd erover op zodra jij mijn vraag hebt beantwoord,’ mompelde hij kwaad.
Ze bleef over Nicky’s rugje strijken. Het gebaar verried haar nervositeit en zorgde ervoor dat Alik nieuwsgierigheid nog heviger werd aangewakkerd.
‘Ik kan me zo voorstellen wat ze van me heeft gedacht, toen ik met jou brak, Alik. Een moeder wil altijd het beste voor haar kind, en als dat kind gekwetst wordt, zoals ik jou heb gekwetst, zal ze het voor hem opnemen. Toen ze hoorde dat een vrouw jouw telefoon opnam, was ze onmiddellijk van streek. Ik denk niet dat ik had geweten wat ik had moeten zeggen als ze had ontdekt wie ik was. Dat heb je haar toch niet verteld, hè?’
De adem stokte in zijn longen. ‘Nee.’
‘De hemel zij dank. Dat zou al erg genoeg zijn geweest, maar als ze had ontdekt dat het onze zoon was die huilde, zou het leed niet overzien te zijn geweest. Ik weet heus wel dat je ouders op een gegeven moment op de hoogte moeten worden gebracht van Nicky’s bestaan, maar ik vond het vandaag niet de juiste dag daarvoor. Dat begrijp je toch wel?’
Ja, dat begreep hij. Maar hij had iets anders gezien in Blaires reactie van de vorige avond. Iets wat niets te maken had met het onverwachte telefoontje van vandaag. Hij voelde gewoonweg dat er meer was, maar hij besloot om het hier bij te laten. Voorlopig.
‘Ik moet weer aan het werk.’
‘Ik ook.’ Ze klonk opmerkelijk opgelucht.
Na even door zijn haar te hebben gewoeld, keerde hij terug naar de woonkamer om zijn spullen op te ruimen.
Toen Blaire Nicky in zijn bedje legde, trilde ze zozeer dat ze zich moest vastklampen aan de rand totdat de kracht was teruggekeerd in haar ledematen.
Het telefoontje van zijn moeder had haar volslagen uit het lood geslagen. Alik mocht dan misschien denken dat dit het einde was van dat probleem, maar zij had het onbehaaglijke voorgevoel dat zijn moeder haar stem had herkend. Als dat het geval was...