‘Het is goed, liefje. Hij komt zo terug.’ Ze haastte zich naar de box om hem op te pakken.
Opgelucht omdat ze een tijdje alleen was, liep ze met Nicky naar de deur om hem op slot te draaien. Daarna nam ze plaats op de bank en reikte naar de telefoon.
Ze had nu behoefte aan een meelevende stem. Omdat het zaterdag was, zouden haar ouders thuis zijn. Aliks plan om New York te verlaten, zou niet de impact op hen hebben, die het op haar had, maar ze wilde hen toch van haar situatie op de hoogte houden.
Voordat ze echter het nummer van haar ouders had kunnen draaien, begon de telefoon te rinkelen. Nicky schrok er zo van dat hij klaaglijk begon te huilen. Blaire staarde naar de display. Het gaf de naam weer van de interlokale telefoonservice waarvan Alik gebruik maakte. In de veronderstelling dat het een beleefdheidstelefoontje moest zijn, beantwoordde ze het terwijl ze probeerde met kusjes haar zoontje te troosten.
‘Dit is het apparaat van Dr. Jarman.’
Dodelijke stilte aan de andere kant van de lijn. Ze kon echter wel horen dat iemand ademhaalde. Op slag kreeg ze een onbehaaglijk voorgevoel.
Wat wil je daarmee zeggen? Met wie spreek ik?’
Aliks moeder!
Ze zou die hooghartige stem uit duizenden herkennen.
‘IJzige vingers leken zich om haar longen te sluiten en sneden haar ademhaling af. De misselijkheid van de vorige avond was niets vergeleken bij wat ze nu voelde. Haar hart hamerde tegen haar ribben, en de kamer tolde even om haar heen.
Haar eerste reactie was de verbinding verbreken, maar dat zou slechts achterdocht wekken. O, waarom had ze opgenomen? Haar handpalmen werden klam terwijl ze zocht naar inspiratie.
Nicky merkte het altijd meteen als ze van streek was. Zijn gehuil werd luider. Ze wiegde hem heen en weer, biddend dat hij zou stoppen.
‘U... U spreekt met Ms. Hammond. Dr. Jarman is enkele minuten geleden vertrokken, maar hij komt zo terug.’ Ze probeerde haar stem zakelijk te laten klinken.
Wat doe jij in zijn camper?’
Blaire was zo gespannen dat ze de baby veel te stijf vasthield. Hij begon prompt opnieuw te huilen.
‘Ik... Ik ben zijn secretaresse.’
Even bleef het stil. Toen zei Aliks moeder op venijnige toon: ‘Die heeft hij niet.’
‘Ik ben een week geleden... in dienst getreden.’
‘Daar geloof ik niets van!’ Zijn moeder klonk woedend. ‘En wat voert die baby daar uit? Je wilt me toch niet wijsmaken dat je die mag meenemen naar je werk?’
Het had geen zin om Nicky tegen haar schouder te leggen. Ze kon hem niet rustig krijgen. Hij voelde dat er iets mis was met zijn mama en reageerde op de enige manier waarop een baby kan reageren. Ze moest een einde maken aan dit gesprek. ‘Kan ik een boodschap aannemen? Zodra Dr. Jarman terug is, zal hij u terugbellen.’
De stilte aan de andere kant van de lijn was onheilspellend. ‘Hoe zei je dat je heette?’
Had ze Blaires stem herkend?
Haar mond werd op slag kurkdroog. Hoewel Nicky nu werkelijk een keel opzette, was ze verlamd door angst. Terwijl ze nog in deze getraumatiseerde staat verkeerde, kwam Alik de camper weer binnen. Hij wierp slechts een blik op haar verkrampte gezicht en fronste diep.
‘Hij... Hij is er al. Een ogenblikje.’
Toen ze hem de telefoon wilde overhandigen, glipte die uit haar vingers. Hij raapte hem snel op en keek haar vragend aan.
‘Het is je moeder. Verraad me alsjeblieft niet?’ smeekte ze voordat ze Nicky’s flesje van de tafel griste en naar de slaapkamer rende.
Ze duwde de deur dicht en ijsbeerde over het smalle pad tussen de bedden. Na enkele minuten werd Nicky weer rustig en dronk hij de rest van zijn fles leeg, maar zijn blik was voortdurend strak op haar gezicht gericht, alsof hij bang was dat ze weer van streek zou raken.
‘O Nicky,’ fluisterde ze, zijn krullen kussend. ‘Ik ben zo bang. Ik moet iets bedenken om deze situatie te veranderen, voordat het uit de hand loopt. Help me, alsjeblieft?’
Dit was de tweede keer binnen twaalf uur dat Blaire lijkbleek was geworden toen de naam van zijn moeder ter sprake was gekomen. Alik was niet immuun voor haar smeekbede. Hij bracht de telefoon naar zijn oor.
‘Hallo?’
‘Eindelijk, lieveling! Het heeft me wat moeite gekost om jou op te sporen!’
Ze klonk overstuur, maar zo klonk ze altijd. Wat had ze in vredesnaam gezegd dat Blaire zo van streek was geraakt? Toen hij een tijdje geleden de camper had verlaten, was er nog niets aan de hand geweest. Ze hadden nog steeds op voet van oorlog verkeerd, maar ze was niet van streek geweest.
Gisteravond had Blaire er zo prachtig en aantrekkelijk uitgezien, toen ze op bed zat en hun zoon in haar armen hield. Hij had zich gewoonweg genoodzaakt gevoeld om uit te vinden hoeveel Rick werkelijk voor haar betekende. Daarom had hij haar gekust...
Hoe had hij zo stom kunnen zijn? Hij wist toch dat hij bij haar uit de buurt moest blijven. Maar wat Blaire betrof, was hij nooit in staat geweest om zich te beheersen of nuchter na te denken.