‘Over zeven weken.’
‘Waar is je verloofde nu?’
Ze had nog zo gehoopt dat ze nooit weer over dit onderwerp zou hoeven te praten. ‘In Californië.’ Zodra die woorden eruit waren, had ze spijt dat ze zijn nieuwsgierigheid had bevredigd. Hij had niets te maken met haar privéleven. Dat kwam ervan als ze zonder Alik rondwandelde. Ze zou het niet weer doen.
‘Dan ben je een heel eind van huis. Je zult hem wel missen. Waarom kom je vanavond niet naar het feest dat in een van de campers wordt gegeven? We luisteren een beetje naar muziek, koken en eten wat. Iedereen is cool. Wat zeg je ervan?’
‘Ik stel op prijs dat je me uitnodigt, maar ik vrees dat ik niet kan komen. Dr. Jarman dicteert ‘s avonds. Bovendien is zijn zoon dan wakker, en hij vraagt veel aandacht. Maar dank je dat je het me hebt gevraagd.’
Ze begon weer te lopen. Hij haalde haar echter al snel in. ‘Waar moet je zo snel naar toe?’
‘Ik wilde een kijkje gaan nemen bij de opgraving.’
‘Heb je die dan nog niet gezien?’
‘Nee, een baby vraagt vierentwintig uur per dag zorg.’
Nu ze een vast dagritme hadden opgebouwd, had Alik haar de afgelopen vier dagen zo ongeveer genegeerd. Ze wist niets van zijn werk hier en had er niet naar durven vragen, uit angst dat hij haar hoofd eraf zou bijten.
‘Nou, je bent nu vrij. Mag ik je gids zijn?’
Hij begon haar te irriteren. ‘Ik weet zeker dat jij wel iets beters te doen hebt.’
‘Nee, hoor. Ik heb ook een vrije middag. Om je de waarheid te zeggen, heb ik iedere dag naar je uitgekeken omdat ik hoopte dat ik wat tijd met je zou kunnen doorbrengen. Hoelang moet je nog voor zijn zoon zorgen?’
Ze haalde diep adem. ‘Nog drie weken.’
‘Dr. Jarman staat bekend als een slavendrijver, maar ik weet zeker dat hij niet van je verwacht dat je dag en nacht voor hem klaarstaat. Hij zal er vast geen bezwaar tegen hebben als je vanavond een paar uur vrij neemt.’
Lane had het helemaal bij het verkeerde eind. Net als alle anderen op het terrein nam hij waarschijnlijk aan dat ze Aliks bed deelde. Lane was duidelijk niet uit het veld geslagen door het idee dat ze verloofd was. Hij hoopte ongetwijfeld dat hij haar zou kunnen overhalen om naar het feest te komen.
Hij moest eens weten dat Blaire degene was die niet bij Nicky’s vader vandaan wilde, zelfs al negeerde hij haar als hij thuiskwam van zijn werk.
‘Hij heeft me deze middag vrij gegeven,’ zei ze zo koel mogelijk, in de hoop dat hij eindelijk zou begrijpen dat zijn avances niet werkten. Daarna liep ze naar de opening tussen de bomen.
In de verte was een groot gebied ontdaan van begroeiing. Zo’n twaalf studenten, gezeten op handen en knieën, waren met behulp van gereedschap bezig een kuil af te graven ter grootte van een Olympisch zwembad. ‘Wat gebeurt daar?’
‘Toen Dr. Jarman aan zijn eigen project werkte, ontdekte hij deze kuil. Hij zit vol beenderen. Hij nam contact op met Dr. Fawson, die het tot een belangrijke archeologische vindplaats bestempelde. Wat je nu ziet, is slechts het topje van de ijsberg.’
Blaire zag beenderen, die nog gedeeltelijk schuilgingen onder het zand. Om te werken aan een opgraving die zo belangrijk was, moest heel opwindend zijn. ‘Wil je zeggen dat er nog veel meer ontdekt zal gaan worden?’
‘Ja, en dat gaat nog jaren duren.’
‘Hoe oud zijn die beenderen?’
Hij keek haar speculerend aan. ‘Dr. Jarman en jij praten kennelijk niet veel over zijn werk.’
Ze voelde haar temperament opvlammen. ‘Nee, dat gaat lastig als er een baby in de buurt is die voortdurende zorg nodig heeft.’
‘Waar is de moeder?’
Blaire had genoeg van zijn ondervraging. ‘Waarom vraag je dat?’
Hij grijnsde. ‘Sandy wil weten wie haar concurrente is.’ Ah, Sandy. ‘Ik stel voor dat ze dat zelf aan Dr. Jarman vraagt, als ze zo geïnteresseerd is.’
‘Dat heeft ze al geprobeerd, maar daarmee heeft ze nog niet veel bereikt.’
Dit nieuwtje stelde Blaire meer dan gerust. ‘Dan zou jij je niet voor Sandy’s karretje moeten laten spannen.’
Hij schudde zijn hoofd. ‘Kom op, ik vroeg het ook voor mezelf. Ik weet niet hoe ik het je nog duidelijker moet maken dat ik je graag beter wil leren kennen.’
Voordat ze omdraaide om terug te lopen naar de camper, zei ze: ‘Zoals ik je net al vertelde, ben ik verliefd op mijn verloofde. En ik zal altijd van hem blijven houden.’ Haar stem trilde. ‘Ik weet niet hoe ik jou dat nog duidelijker zou moeten maken.’
‘Je hebt Ms. Hammond gehoord, Atwood,’ zei een onverbiddelijke en maar al te bekende stem achter hen.
Terwijl Blaires hart een slag miste, verbleekte Lane zichtbaar. In de aanwezigheid van Alik verdween de macho-houding van de jongere man op slag. Ze was nog nooit zo blij geweest om hem te zien, maar ze moest haar reactie bedwingen om zichzelf niet te verraden.