Het grote aantal notitieblokken en geologische tijdschriften verbaasde haar. Temidden van stapels paperassen stonden zijn computer en een microscoop. Het was maar goed dat ze haar sandalen had aangetrokken, want in een van de hoeken stuitte ze op een gebroken whiskyfles, een kapot glas en een vernielde microscoop.
‘Laat die maar liggen, Blaire. Dat ruim ik wel op.’
Met een kreet van schrik draaide ze zich om. ‘Ik hoorde je niet binnenkomen.’
‘Sorry. Ik had moeten kloppen. Ik ben er nog niet aan gewend dat er iemand binnen is als ik thuiskom.’
‘Natuurlijk niet.’
‘Van nu af aan zal ik de deur afsluiten als ik wegga en kloppen voordat ik mijn sleutel gebruik om binnen te komen. Als jij dat ook doet, hebben we geen probleem meer. Ik moet hier ergens nog een stel sleutels hebben. Die zal ik opzoeken en ze aan jou geven.’
‘Prima.’ Haar blik zwierf van zijn knappe gezicht naar dat van Nicky. ‘Hebben jullie lekker gewandeld?’
Hij plantte een kus op Nicky’s hoofdje. ‘Heerlijk. Nicky heeft zojuist zijn eerste les in geologie gehad.’
‘Hoe liep de wandelwagen?’
‘Niet zo geweldig in het zand. Ik heb hem achter in de stationwagen gelegd. In de stad zullen we hem nodig hebben, maar hier draag ik Nicky wel.’
‘Ben je nog iemand tegengekomen?’
Zijn blik volgde de beweging van haar handen, die nerveus over haar heupen streken.
‘Zo’n beetje iedereen die op het terrein werkt,’ antwoordde hij gladjes. ‘Ze zagen onmiddellijk dat hij mijn zoon was. Nicky was een hit. Hij heeft niet één keer gehuild. Dr. Fawson, de archeoloog die deze opgraving leidt, heeft vijf dochters en hij zei dat ik een geluksvogel ben, wat natuurlijk waar is.’ Er gleed een glimlach over zijn gezicht.
Alle studentes smeekten of ze hem mochten vasthouden, maar ik heb gezegd dat hij daar nog te jong voor was. We zijn teruggekomen omdat hij naar jou begon te zoeken. Wil je hem vasthouden, dan ga ik de box in elkaar zetten. Dan kan hij daarin liggen en naar me kijken terwijl ik aan de tafel ga zitten werken.’
Ze nam de baby van hem over en drukte hem dicht tegen zich aan. Hij rook naar poeder en de zeep die Alik onder de douche gebruikte. Zijn wangetjes voelde koel aan door de buitenlucht. ‘Kom maar, schat, dan trekken we je pak uit terwijl papa nog meer rommel gaat maken. Werkelijk, Alik.’ Ze legde de baby op de bank. ‘Ik weet niet hoe we ons hier nog moeten bewegen, als je die box ook nog neerzet.’
‘Dat lukt wel.’ Hij bukte zich en kuste de baby nog een keer. ‘Jij wilt bij je papa zijn, hè manneke?’
Blaire trilde inwendig. Het was zonneklaar dat Alik halsoverkop verliefd was geworden op zijn zoon. Een liefde die altijd zou blijven bestaan.
Door naar New York te komen, had ze een keuze gemaakt die haar leven onherroepelijk had veranderd. Hoewel ze alleen oud zou worden, zou Alik altijd een rol in haar leven blijven spelen... door Nicky.
Hij was hun zoon, hun gemeenschappelijke band. Via hem zou ze op de hoogte blijven van Aliks wel en wee. Ze zou altijd willen weten hoe het hem verging... en ze zou altijd van hem blijven houden.
‘De telefoon gaat, Blaire. Wil jij even opnemen?’
Ze schrok op uit haar dagdromen, pakte Nicky op en liep naar het aanrecht waarop de telefoon lag. ‘Dit keer is de code 801,’ zei ze.
Hij zat op de vloer en las de instructies voor de constructie van de box. ‘Dat zal Zane zijn. Vraag of hij even wil wachten.’
Blaire deed wat hij had gevraagd. Opnieuw weerklonk er een diepe mannenstem aan de andere kant van de lijn. ‘Spreek ik met Blaire?’
‘Ja.’
‘Ik heb begrepen dat ik jullie moet feliciteren. Dom heeft me daarnet gebeld. Ik wil ook foto’s.’
Ze glimlachte. ‘Ik heb er vanavond een paar gemaakt van Alik en de baby.’
‘Die moet ik met eigen ogen zien!’
O Alik, je vrienden zijn geweldig. Ik wou dat ik hen kende. Ik zou er een lief ding voor over hebben om je vrouw te mogen zijn, om de rest van mijn leven met je door te brengen, schoot het door haar heen, maar ze zei rustig: ‘Als je nog een minuutje geduld hebt, komt Alik zelf aan de lijn. Hij is bezig de box in elkaar te zetten.’
Een hartelijke lach weerklonk in haar oor. ‘Dan wens ik hem sterkte. Ik denk dat ik beter persoonlijk naar New York kan komen.’
‘Waar woon je?’
‘Op dit moment in Tooele, Utah.’
‘Dat is vlakbij Great Salt Lake, nietwaar?’
‘Ja, ik zie dat je op de hoogte bent van geografie.’
Ze glimlachte. ‘Heb je er al in gezwommen? Blijf je er werkelijk in drijven?’
Hij lachte. ‘Absoluut. Je moet het zelf eens proberen.’
‘Dat heb ik altijd al gewild m