Op hem neer starend, vroeg Alik: ‘Hoeveel zou hij kunnen zien, denk je?’
‘Eerlijk gezegd, weet ik dat niet, maar hij reageert heel sterk op kleuren. Deze mobile is perfect.’
‘Hij reageert heel sterk op jou.’ Het klonk als een beschuldiging. ‘Hoeveel tijd heeft hij doorgebracht bij je verloofde?’
Ze sloot even haar ogen. De leugens over Rick begonnen steeds grotere vormen aan te nemen.
‘A-amper, want de kinderarts zei dat ik Nicky zo veel mogelijk uit de buurt van andere mensen moest houden totdat hij zes weken was en zijn laatste controle had gehad. Rick en ik zijn wel een paar keer uit geweest, maar toen hebben mijn ouders op Nicky gepast. Ik wilde hem aan niemand anders toevertrouwen.’
Hoewel Alik niets zei, scheen haar uitleg hem toch ietwat tevreden gesteld te hebben.
‘Ik moet een paar studenten controleren die aan het werk zijn op de opgraving, maar ik ben binnen een uur terug. Misschien moet jij ook een dutje doen terwijl ik weg ben. Als ik terugkom, lunchen we en daarna gaan we proberen om de camper opnieuw in te richten.’
Zonder op haar reactie te wachten, liep hij naar de woonkamer. Ze zag dat hij zijn mobiele telefoon pakte voordat hij naar buiten liep.
Met een zucht keek Blaire om zich heen. Het was een chaos in de camper, maar dat kon haar niet schelen. Alik zou zo bij hen terugkeren. Dat was het enige wat telde.
Misschien moest ze zijn raad opvolgen en even gaan liggen. Sinds haar aankomst in Warwick was er zoveel gebeurd. Ze was helemaal op, zowel geestelijk als lichamelijk.
Net toen ze naar de slaapkamer wilde lopen, werd er op de deur geklopt. Voordat ze die kon openen om te zien wie ervoor stond, werd hij al een kier opengeduwd. ‘Dr. Jarman?’ vroeg een vrouwenstem.
Geïrriteerd door de brutale manier waarop de vrouw te werk ging, trok Blaire de deur verder open. De jonge vrouw staarde haar aan met een paar ijsblauwe ogen. Ze moest ongeveer drieëntwintig zijn... bijna even oud als Blaire.
‘Dr. Jarman is op de opgraving. Kan ik je misschien helpen?’
‘Wie ben jij?’
Was dit Aliks huidige vriendin? Hoelang was dit al gaande? Blaire negeerde haar vraag. ‘Dr. Jarman houdt iedere dag van vier tot vijf spreekuur. Wil je een afspraak maken?’
‘Nee, dank je. Dit is iets persoonlijks.’
Blaire besloot een risico te nemen. ‘Heeft hij je gevraagd om te komen en op hem te wachten?’
Er verscheen een vurige blos op de wangen van de andere vrouw. ‘Nee, maar we doen hier niet zo moeilijk. Als je hier een tijdje bent, zul je dat wel merken.’
Heel even kwam Blaire in de verleiding om haar te vragen of Dr. Jarman ook onuitgenodigd háár camper binnen liep, maar ze was zo verstandig haar mond te houden. Ze moest eerst aan Alik vragen wat hij de mensen op het terrein wilde vertellen over hun situatie.
Ze wist wel wat ze deze opdringerige, blonde godin wilde vertellen, maar ze wist zich in te houden. ‘Ik weet zeker dat je hem zult tegenkomen als je rondloopt.’
‘Vast wel.’
Omdat ze niet onbeschoft wilde overkomen, wachtte ze tot de studente was weggeslenterd voordat ze de deur sloot. Het liefst zou ze hem hebben dichtgesmeten. De enige die haar daarvan weerhield, was Nicky. Hij moest blijven slapen, anders kon ze haar middagdutje vergeten.
Op Aliks bed.
Er was veel voor nodig om Dominic — een van Aliks beste vrienden, die in Wyoming woonde — te shockeren, maar toch was schok de enige emotie die Alik in zijn stem hoorde.
Een andere goede vriend van Alik, Zane Broderick, die in Tooele woonde, moest nog op de hoogte worden gebracht. Hoewel het mammoetproject waaraan ze gedrieën werkten, hun uiterste concentratie vergde, had Blaires aankomst met Nicky iedere andere gedachte uit Aliks hoofd weggevaagd.
‘Had ik net je ex-verloofde aan de telefoon?’ vroeg Dom verbluft.
‘Ja.’
‘En ze heeft je in de steek gelaten terwijl ze wist dat ze zwanger van je was?’ wilde Dominic weten.
Alik zuchtte diep. ‘Ze beweert dat ze dat pas ontdekte nadat ze met mij had gebroken. En daarna kon ze natuurlijk niets meer zeggen, want dan zou ze mij nog meer pijn hebben gedaan, dus —’
‘Mon Dieu!’ onderbrak Dom hem woedend. Alik wist wat er door zijn hoofd ging. Het was hetzelfde wat hij had gedacht. Maar bij het horen van Doms toon, voelde hij de pijn opnieuw door zijn hart snijden.
Na een lange pauze vroeg Dom: ‘Je hebt een zoon?’
‘Ja, ik heb een zoon.’
‘En er is geen twijfel mogelijk dat hij van jou is?’
Alik slikte moeizaam. ‘Je hoeft slechts een blik op hem te werpen om daarvan overtuigd te zijn.’
‘Je evenbeeld, mon vieux?’
‘Hij heeft ook wel wat van Blaire.’
‘Natuurlijk.’