‘Dank je,’ fluisterde ze.
Hij haalde diep adem. ‘Het eerste wat we nu moeten doen, is het ledikant in elkaar zetten. Ik zal het in de slaapkamer zetten waar jij ook gaat slapen.’
‘Nee, Alik. Ik ga je bed niet in beslag nemen. Ik kan op de bank slapen. Als ik eruit moet om zijn flesje te maken, ben ik zo in de keuken.’
Hij bleef roerloos staan. ‘Ik wil dat jij achterin gaat slapen. Voor mijn werk moet ik kunnen komen en gaan, en als jij en Nicky in de woonkamer slapen, zal ik jullie onnodig moeten storen.’
‘Maar deze bank is niet groot genoeg voor jou.’
‘Dat overleef ik wel. In Zuid-Amerika heb ik in een hangmat geslapen. Daarbij vergeleken is de bank een hemelbed. Bovendien heb ik een luchtbed, wat het een stuk comfortabeler zal maken.’
Na dat gezegd te hebben, zocht hij de doos waarin het ledikant verpakt zat en schoof hem naar de slaapkamer. Ze hoorde een aantal verwensingen toen hij op weg daarheen tegen deurposten stootte en tegen spullen die op de vloer lagen. Toen zijn telefoon opnieuw ging, vroeg hij of ze even wilde kijken wie het was.
Door al het lawaai dat Alik maakte, had ze niet verwacht dat Nicky in slaap zou vallen, maar het winkeltochtje had hem kennelijk moe gemaakt. Hij was helemaal van de wereld. Ze reikte naar de telefoon die naast de luiertas lag.
‘De nummermelder geeft geen naam, maar de code is 307.’
Wil je hem even opnemen en de boodschap doorgeven?’
Blaire wilde helemaal niemand spreken, maar ze kon zijn verzoek ook niet weigeren. Ze nam op en zei Aliks naam.
Een diepe mannenstem zei hallo. Na even geaarzeld te hebben, vroeg hij of hij Alik kon spreken.
Wie kan ik zeggen dat er belt?’
‘U spreekt met Dominic.’ Er was een zweempje van een Frans accent hoorbaar in zijn diepe stem.
Onwillekeurig ontsnapte er een kreetje aan haar lippen. ‘U bent een man!’
Zijn lage lach klonk als die van Alik. ‘Voor zover ik weet wel, ja. Ik voel me in ieder geval wel een man.’
‘Het... spijt me,’ stamelde ze. ‘Ik dacht dat je —’
‘Een vrouw was?’ vulde hij op plagende toon aan. ‘Mijn naam eindigt met een c. De vrouwelijke variant eindigt op que.’
‘Natuurlijk. Neem het me alsjeblieft niet kwalijk. O Blaire, stommeling!’
‘Niets om je voor te verontschuldigen.’
Ze keerde haar hoofd naar de voordeur en fluisterde: ‘Wilt u dit alsjeblieft niet tegen Alik zeggen?’
Wat moet er niet tegen mij worden gezegd?’ riep Alik vanuit de keuken.
Ze keerde zich met een ruk naar hem toe. ‘N-Niets,’ stamelde ze. ‘Echt niet.’
Hij bestudeerde haar even. ‘Ik ben bijna klaar met het bedje. Vraag Dom of ik hem over twintig minuten kan terugbellen?’
Ze bracht de telefoon weer naar haar oor. ‘Dominic?’
‘Ik heb hem gehoord, en ik zal wachten op zijn telefoontje. Dank je dat je zo’n charmante tussenpersoon hebt willen zijn.’
Blaire wist natuurlijk niet wie deze man was, maar ze mocht hem instinctief. ‘Niets te danken. Tot ziens.’
Omdat ze te rusteloos was om nog langer stil te kunnen zitten, legde ze de slapende Nicky op de bank en duwde de opgerolde omslagdoek tegen hem aan om te voorkomen dat hij eraf zou vallen. Daarna begon ze in de zakken te zoeken naar de dekens en lakentjes. Zodra ze die had gevonden, voegde ze zich bij Alik, die het bedje inmiddels in elkaar had gezet.
‘Het is prachtig, Alik. Dank je voor alles wat je hebt gekocht. Je bent veel te gul geweest.’
De boze glans in zijn ogen shockeerde haar. ‘Ik ben zijn vader,’ mompelde hij op kille toon. ‘Je hoeft me niet te bedanken voor dingen die in een normale huishouding heel gewoon zijn.’
Nerveus bevochtigde ze haar lippen. ‘Ik wilde alleen maar zeggen hoezeer ik het op prijs stel dat je dit allemaal doet. Zal ik het ledikant opmaken, dan kun jij je vriend bellen. Nicky slaapt als een roos.’
Hij zei niets, maar bleef staan toekijken terwijl zij de lakens en dekens uit de verpakking haalde. Haar nervositeit maakte haar onhandig. Uiteindelijk kon ze het lakentje op het bed leggen. Hij hielp haar met instoppen.
‘Ik zal de mobile even halen,’ zei hij, en binnen de kortste keren was hij terug met de doos.
Nicky zal er helemaal weg van zijn.’ Haar stem trilde van emotie.
‘Laten we dat maar eens even uittesten.’
Opnieuw verdween hij. Even later keerde hij terug met de baby, wiens ogen nu wijd open waren. Blaire vermoedde dat hij hem met opzet wakker had gemaakt, maar ze kon niet kwaad op hem worden. Niet nu hij zo graag wilde zien hoe Nicky op deze nieuwe omgeving zou reageren.
Ze schoten allebei in de lach toen de baby uitgebreid geeuwde en onmiddellijk weer in slaap viel.
‘Op dit tijdstip is hij altijd het slaperigst. Rond een uur of vijf is hij leuker. Dan gaat hij in bad. Hij zal het badje met de zeesterren ook prachtig vinden.’