Alik had nooit waardering kunnen opbrengen voor de protserige levensstijl van zijn ouders. Hij vond het ordinair om te pronken met je geld, en zelf gaf hij er de voorkeur aan om achter de schermen goede doelen te steunen. Alleen al daarom was hij een opmerkelijke iemand.
Nou, we hebben natuurlijk een ledikant nodig. Ik kan de rest van Nicky’s kleren laten overkomen.’
Hij maakte een ongeduldig geluid. ‘Ik betwijfel of een baby van zes weken een uitgebreide garderobe heeft. We kopen gewoon wat hij nodig heeft. Nu ik de nacht met hem heb doorgebracht, heb ik ontdekt dat ik het leuker vind om vader te zijn dan ik ooit had gedacht. Ik wil zo’n wandelwagen kopen met van die grote wielen, zodat ik hem kan meenemen naar de opgraving. En ik wil ook een schommel. Elizabeth heeft er een die haar in slaap wiegt. Dat zal
Nicky ook heerlijk vinden.’
‘Elizabeth?’
‘Hm, Dominics dochter. Ze is een schatje.’
Dat was een naam die Blaire nog niet eerder had gehoord. Haar hartslag versnelde. Was dat de nieuwe vrouw in zijn leven... ‘Wie is Dominique?’
‘Iemand die meer voor me betekent... wacht even. Er wordt geklopt. Dat zal ons ontbijt zijn.’
Hij had dus kennelijk niet als een monnik geleefd. Tijdens hun verloving had Blaire geweten dat zij de enige voor hem was. Het deed pijn om te ontdekken hoe hij sinds die tijd veranderd was.
Ze was bang dat samenwonen met hem gelijk zou staan aan een wandeling door een mijnenveld. Iedere keer dat ze een stap zette, zou er iets in haar gezicht kunnen ontploffen, en zou ze worden herinnerd aan de maanden, waarin hij van haar was vervreemd.
Waar woonden die Dominique en haar dochter? In een van de andere campers? Was ze een van de docenten? Blaire kreunde bij dit onaangename vooruitzicht. Geen enkele vrouw kon in Aliks buurt vertoeven en slechts ‘bevriend’ met hem zijn.
Alik had haar nooit reden tot jaloezie gegeven, maar ze voelde dat het groene monster nu haar fragiele verweer ondermijnde. Als ze nog meer vragen zou stellen over die andere vrouw, zou Alik het in de gaten krijgen. Een verloofde vrouw werd geacht zo verliefd te zijn dat ze verder niets opmerkte.
Als ze te nieuwsgierig was, zou hij achterdochtig worden. Hij zou zelfs kunnen concluderen dat er geen sprake was van een verloofde. Dat kon ze zich niet veroorloven. Ze zou haar mond moeten houden.
Ze haatte de vrouw nu al die het had klaargespeeld om Aliks vertrouwen te winnen. Ze haatte vooral haar prachtige naam. Kennelijk een Française. Een mooie, exotische vrouw. Iemand die Alik zou aanspreken op een manier waartoe Blaire nooit in staat was geweest. Was hij met haar naar bed geweest?
Dat was een vraag die ze Alik niet kon stellen, maar het feit dat ze het antwoord niet wist, beroofde haar van haar laatste restje gemoedsrust. Hoe kon ze dertig dagen met hem samenleven, als ze na negen uur al een zenuwinzinking nabij was?
De ober reed een serveerwagen de kamer binnen. Alik gaf de man een fooi, waarna hij weer verdween.
‘Ik weet niet hoe het met jou is, maar ik rammel van de honger. Zullen we maar gaan eten?’
Hij stalde het ontbijt uit op de tafel. Ze zag wafels en worstjes, haar favorieten. Alik had een geheugen als een ijzeren pot. Het liet hem nooit in de steek. Voor zichzelf had hij roerei, toast, bacon, sinaasappelsap en koffie laten komen.
Het was een waar feestmaal.
Alik at duidelijk met smaak. Na een slapeloze nacht kon ook zij wel wat energie gebruiken.
‘Als jij Nicky gereedmaakt, breng ik je spullen de auto. Er zit een kinderzitje in, is het niet?’
‘Ja.’
‘Dan gebruiken we jouw auto om boodschappen te doen voordat we hem terugbrengen naar het verhuurbedrijf. Waar zijn de sleutels?’
‘In mijn handtas.’ Ze legde haar vork neer en ging op zoek naar de tas. Als Alik het heft in handen nam, ging alles altijd zo snel dat ze hem amper kon bijhouden.
Niet veel mannen waren in staat om binnen enkele minuten over te schakelen van vrijgezel naar vader! Meer tijd had hij niet nodig gehad om een band te krijgen met Nicky. Voor ieder ander zou dat verbazingwekkend zijn geweest, maar niet voor Blaire.
Wat haar betrof, zou hij altijd een buitengewone man blijven. Het probleem was nu echter dat ze zogenaamd verloofd was met een andere man. Ze moest zichzelf dwingen om Alik slechts te beschouwen als Nicky’s vader.
Natuurlijk zou dat een onmogelijke taak zijn. Iedere keer als ze aan hem dacht, of maar een blik op hem wierp, veranderden haar benen in was en was ze geneigd om haar handpalmen droog te wrijven.
‘Heeft mijn knulletje zin in een ritje?’ Alik liep de kamer binnen en tilde de baby, die ze net had gekleed in een lichtblauw pakje, uit zijn bedje.
Nicky was altijd een zoete baby geweest, maar Blaire moest erkennen dat het zelfs haar verbaasde hoe gemakkelijk hij Alik had geaccepteerd.