Maar als hij haar daartoe dwong, dan zou het fabeltje van haar verloofde in rook opgaan. Ze kon niet met een aanstaande echtgenoot op de proppen komen. Dus zou ze iets anders moeten bedenken, bijvoorbeeld dat Rick er niets voor voelde om San Diego te verlaten en dat ze daarom hadden besloten hun verloving te verbreken.
Ze kon Aliks spottende woorden al horen als ze hem dat leugentje op de mouw probeerde te spelden.
Dat zijn er dan twee, Blaire. Hoeveel zullen er nog volgen voordat mannen slechts één blik op je hoeven te werpen om vervolgens onmiddellijk het hazenpad te kiezen?
Tegen de tijd dat Nicky wakker werd en hongerige geluidjes begon te maken, was ze tot de slotsom gekomen dat ze een huis zou moeten huren in Warwick totdat Aliks werk hem ergens anders naar toe zou voeren. Maar het maakte haar niet uit wat ze moest doen... zolang ze haar baby maar kon behouden.
Wat Aliks ouders betrof... die zouden niets van de baby hoeven af te weten. De hemel zij dank dat Long Island zo ver hiervandaan lag. Nu liep ze niet het risico dat ze door een van Aliks familieleden zou worden gezien.
Automatisch stond ze op en knipte het licht aan om Nicky’s flesje klaar te maken. Toen ze zich omdraaide, stond Alik achter haar met hun klaaglijk huilende zoon tegen zijn schouder gedrukt.
‘Ik wil hem voeden. Zeg maar wat ik moet doen.’
Hij stond te dichtbij. Ze kon zijn warmte voelen. De bekende geur van de zeep die hij onder de douche gebruikte, drong in haar neusgaten.
Uit puur zelfbehoud rende ze bijna naar de luiertas. ‘Hij moet eerst een schone luier,’ zei ze. ‘Leg hem maar op de omslagdoek, dan kun jij dat doen.’
De daaropvolgende minuten volgde hij haar aanwijzingen op tot in de kleinste details, wat natuurlijk typerend voor hem was. Zo ging hij immers altijd tewerk. Dr. Jarman stond als perfectionist bekend. Zo zou hij ook zijn als hij voor zijn zoon moest zorgen.
Vanuit haar ooghoeken zag ze de glans in zijn ogen, die bewees hoe trots hij was op zijn zoontje, dat als twee druppels water op hem leek.
Toen hij er uiteindelijk in was geslaagd om de baby een schone luier en een nieuwe pyjama aan te trekken, vroeg ze hem om tegen het hoofdeinde van het bed te gaan zitten en de baby in zijn armen te nemen.
Nicky’s geduld was kennelijk ten einde. Hij had honger, en dat liet hij weten ook!
Met afgewende blik drapeerde ze een schone doek over Aliks schouder. Ze hoedde zich ervoor om hem aan te raken uit angst dat ze dan niet meer in staat zou zijn om te stoppen. Daarna overhandigde ze hem de fles. ‘Duw de speen voorzichtig in zijn mondje, dan doet hij de rest. Als hij ongeveer een derde op heeft, moet je hem even laten boeren. Tegen de tijd dat hij de hele fles leeg heeft, slaapt hij weer als een roos. Laat hem dan nog even boeren en leg hem terug in zijn bedje.’ Ze wierp een bezorgde blik op de baby.
‘Zorg er wel voor dat hij op zijn rugje ligt voordat je hem toedekt. De dokter heeft gezegd dat er al heel veel gevallen van wiegendood zijn voorkomen door kinderen in die positie te laten slapen.’
Ze bleef nog even staan kijken. Nicky zocht naar de speen, maar kon hem niet echt goed te pakken krijgen.
‘Stop hem gewoon in zijn mond. Hij is niet van porselein.’
Toen Alik dat deed, begon Nicky fanatiek te zuigen. Hij maakte zoveel lawaai, dat Alik in de lach schoot.
Ze kon het niet laten om mee te glimlachen. ‘Zoals je ziet, heeft hij een gezonde eetlust.’ Voordat haar gevoelens haar zouden verraden, stapte ze bij het bed vandaan. ‘Zal ik het licht aanlaten of het uitdoen?’
‘Aan laten,’ mompelde hij. ‘Ik kan nog steeds niet geloven dat Nicky echt is, laat staan dat hij het resultaat is van die ene nacht samen met jou.’
Er voer een huivering langs haar ruggengraat.
‘Ik zou de hele nacht naar hem kunnen kijken. Hij heeft jouw ogen en wenkbrauwen. Jouw mond... Zelfs ik, die bevooroordeeld is omdat ik zijn vader ben, kan zien dat hij een levend wondertje is. Voor een vrouw, die mij niet kan luchten of zien, heb je me een geschenk van onschatbare waarde gegeven.’
Ze kromp ineen bij die laatste hatelijkheden.
‘Omdat je dit nobele gebaar hebt gemaakt,’ vervolgde hij sarcastisch, ‘ben ik bereid je een voorstel te doen. Maar er kan niet aan worden getornd. Je accepteert het of niet. Zo niet, dan pak ik Nicky van je af. Voorgoed.’
Nu komt het, Blaire, dacht ze. In een reflex boorde ze haar vingernagels krampachtig in de beddensprei.
‘De komende maand zul je samen met mij in mijn camper wonen. Natuurlijk ieder in een eigen bed. Ik heb die tijd nodig om gewend te raken aan het ritme van mijn zoon, en hij moet aan mij wennen. Aan het eind van die dertig dagen — als jij je aan jouw deel van de overeenkomst hebt gehouden en me hebt geholpen een band te krijgen met ons kind — dan ben ik bereid om met je te praten over een gedeelde voogdij. Zo niet, dan vechten we het uit voor de rechter. Ik beloof je dat je daar spijt van zult krijgen,’ zei hij met een heftigheid die ze nog nooit eerder van hem had gehoord. ‘Dat is mijn voorstel. Als het je verloofde niet aanstaat dat je een maand van hem wordt gescheiden, dan heeft hij pech gehad. Vergeleken bij het feit dat ik negen maanden lang verstoken ben geweest van mijn ongeboren kind, is dat een peulenschil!’