‘Wat triest dat Alik je nooit zal kennen, lieve schat.’ Een traan rolde langs haar wang. ‘Je hebt geen idee wat een geweldige man hij is, Nicky. Niemand kan bij hem in de schaduw staan, behalve jij natuurlijk. Ik hoop dat je net zo zult worden als hij.’
Ze gebruikte de punt van de draagdoek die ze voor hem had gemaakt om haar wangen droog te deppen. ‘En ik bedoel niet die boze man, die ik vanochtend heb gezien. Ik vrees dat die het resultaat is van wat ik hem heb aangedaan. Hij zal het me nooit vergeven, dat zie ik nu echt wel in. Waarom zou hij? Als hij mij hetzelfde had aangedaan, zou ik het niet overleefd hebben.’ Ze slaakte een diepe zucht.
‘Toen hij me vanochtend aantrof in zijn camper, had hij het volste recht om me eruit te smijten. Maar dat deed hij niet. Hij had me kunnen uitmaken voor alles wat mooi en lelijk is. Hij had zo hard kunnen schreeuwen dat iedereen op de opgraving het had kunnen horen. Maar hij hield zich in, omdat hij een echte man is.’
De brok in haar keel weigerde te verdwijnen. ‘Ik heb hem iets afschuwelijks aangedaan, Nicky. Ik heb hem zo vreselijk gekwetst. Ik ben er zelf bijna aan onderdoor gegaan, maar ik had geen keus... Geen enkele keus.’
Ze boog zich voorover en kuste het puntje van zijn neus. Iedere keer als ze naar hem keek, zag ze Alik in miniatuuruitvoering.
‘Ik denk dat het mijn lot was dat ik die dag griep kreeg. Ik was al een beetje verliefd op je vader. De briljante, aantrekkelijke Dr. Jarman. Iedere vrouw in mijn klas fantaseerde over hem. Maar ik was de uitverkorene die hij vroeg naar zijn kantoor te komen voor dat tentamen. Hij was zo lief voor me.’
Een huivering voer door haar lichaam bij de herinnering aan de hand die hij tegen haar wang gelegd had om te voelen of ze koorts had. ‘Ik hoefde dat tentamen pas te maken toen ik hersteld was van die griep. Tegen die tijd was ik zo verliefd op hem, dat ik vergat dat ik ook nog andere colleges moest volgen. We brachten ieder vrij moment samen door. ‘s Avonds maakten we lange strandwandelingen die eindigden in elkaars armen. Hij deelde zijn dromen met mij. Stel je eens voor... met mij! Ik vertelde hem de mijne. Jij maakte deel uit van die dromen, Nicky. Jij en de rest van het gezin dat we eens zouden hebben.’ Haar ogen begonnen te glanzen, alsof ze het verleden voor zich kon zien.
‘Je vader heeft zo’n fascinerend leven geleid. Hij heeft de beste opleiding gevolgd die je maar kunt bedenken. Hij heeft over de hele wereld gezworven en weet je wat zo onvoorstelbaar is? Ik werd zijn wereld... en hij werd de mijne. Hoewel ik gedwongen werd om met hem te breken...’
Haar stem haperde toen ze zich die afschuwelijke tijd herinnerde. ‘Ik zal hem altijd dankbaar blijven dat hij me zwanger maakte. Jij bent het enige wat ik nog van hem heb. Als we teruggaan naar huis, zal ik nooit meer omkijken. Ik zal proberen om jou op te voeden als zijn evenbeeld. Ik zal mijn hele leven aan jou wijden, mijn lieveling. Kom, ik ga je uitkleden en klaarmaken voor je bedje. Morgen hebben we een lange vlucht voor de boeg. Jij hebt je slaap nodig en ik ook.’
Toen ze opstond om de luiertas te pakken, rinkelde de telefoon.
Dat zou haar moeder zijn, die wilde weten hoe het die dag gegaan was.
Niet zo goed, mam.
Blaire nam de hoorn van de haak.
‘Ms. Regan? Dit is de balie. Er is hier ene Dr. Jarman die beweert dat u hem verwacht.’
De hoorn glipte uit haar vingers. Hij kwam terecht op de houten tafel. Met trillende hand greep ze hem weer vast. 1-ja, ik verwacht hem. Wilt u hem naar boven sturen?’
Lieve hemel!
Ze smeet de hoorn op de haak en rende naar de badkamer om haar lippenstift bij te werken. Haar haren waren verward omdat de baby ernaar had gegrepen tijdens het spelen. Eigenlijk moest ze het laten knippen, maar het was te dik om kort te dragen.
De blauwe katoenen trui en de spijkerbroek die ze droeg, waren gekreukt, maar het was nu te laat om nog iets anders aan te trekken. Ze hoorde zijn bekende klopje op de deur. Haar hart sloeg een slag over. Sommige dingen veranderden nooit.
Ze haastte zich naar de deur, maar ze was zo bang en zo opgewonden, dat ze even moest blijven staan om haar zelfbeheersing terug te krijgen. Na diep ademgehaald te hebben, trok ze de deur open.
Die ochtend had Alik er al adembenemend uitgezien in zijn T-shirt en spijkerbroek. Maar nu had hij zich geschoren, en de donkerblauwe polo en de cargobroek die hij droeg, leken zijn mannelijkheid nog eens extra te benadrukken. Er was geen man zoals hij...
Zich schamend omdat ze zich even te goed had gedaan aan zijn aanblik, richtte ze snel haar blik op zijn gezicht, doodsbang om daarop dezelfde kille uitdrukking te zien als die ochtend. Maar hij keek haar niet aan. Er was iets anders wat zijn aandacht had getrokken. Over haar schouder staarde hij naar het bed waarop de baby lag, nog gekleed in zijn speelpakje.