Hij reed achteruit en gaf toen plankgas, bijna hopend dat de modder in het gezicht van Ms. Call zou vliegen. Misschien zou ze dan begrijpen hoe de vork in de steel zat. Met Blaire was het precies andersom geweest. Hij was degene geweest die haar het hof had gemaakt...
Ze had naar zijn kantoor gebeld met het excuus dat ze griep had en zich niet goed genoeg voelde om haar eerste tentamen af te leggen. Omdat hij gewend was aan de smoesjes van studentes die geregeld misbruik trachtten te maken van hun mooie snoetjes, geloofde hij haar niet en had gezegd dat ze zich in zijn kantoor moest melden. Hij zou haar het tentamen mondeling afnemen als ze niet tot schrijven in staat was.
De adembenemend mooie studente met het weelderige kastanjebruine haar, die zo’n tien tot twaalf jaar jonger was dan hij, bleek inderdaad griep te hebben. Ze kon amper op haar benen staan en op haar wangen lag een vurige blos die het gevolg was van koorts.
Zonder erbij na te denken, had hij zijn hand tegen haar wang gelegd, die gloeiend aanvoelde. Bij dat contact sloeg ze haar duifgrijze ogen op, die werden beschaduwd door zwarte wimpers. Zijn hartslag was onmiddellijk versneld.
‘Sorry dat ik je niet geloofde,’ had hij gefluisterd. ‘Wanneer merkte je dat je griep had?’
‘Vanochtend pas.’
Hij haalde diep adem. ‘Je moet je beroerd voelen en je zou nu in bed moeten liggen. Hoe ben je hier gekomen?’
‘Met de bus.’
Hij schaamde zich diep omdat hij zich zo cynisch had gedragen aan de telefoon. ‘Dit is mijn schuld. Ik ben klaar met lesgeven voor vandaag. Ik breng je naar huis.’
‘O nee.’ Ze had haar hoofd geschud. ‘Dat is erg vriendelijk van u, maar dat is niet nodig. Nu ik toch hier ben, kan ik net zo goed dat tentamen doen. Daarna ga ik naar huis.’
Hoewel hij voelde dat ze het niet prettig vond om alleen te zijn met hem, wist hij ook dat er een vuur in haar was ontstoken. Hetzelfde vuur dat in hem was ontbrand op het moment dat hij haar wang had aangeraakt; een onzichtbare energie die hen beiden leek te omringen.
Haar ademhaling was oppervlakkig geworden. In het kuiltje van haar hals klopte een adertje. Hij had zich moeten bedwingen om er niet zijn lippen op te drukken.
‘Vergeet dat tentamen. Ik zal je naar huis brengen.’
‘Het huis van mijn ouders is vijfentwintig kilometer bij de campus vandaan. Dat is veel te ver. Dat kan ik niet van u vragen.’
‘Als je mij niet toestaat om mijn fout goed te maken, dan bel ik een taxi voor je.’
‘Alstublieft niet. Ik heb niet zoveel geld bij me.’
‘Die betaal ik natuurlijk.’
Tot zijn genoegen slaakte ze een kreetje van frustratie. ‘Dr. Jarman
‘Mijn naam is Alik. Laat me dan je ouders bellen, zodat zij je kunnen komen halen.’
‘Alleen mijn vader heeft een auto. Hij staat op dit moment voor de klas. Ik zou het niet in mijn hoofd halen om hem te storen.’
‘Dan zit er niets anders op dan je te begeleiden tijdens je bustocht.’
‘Waarom zou u dat doen?’
‘Omdat iemand die griep heeft, kan flauwvallen. Als je licht in je hoofd wordt, dan wil ik in de buurt zijn om 911 te bellen. Beken maar dat je je niet lekker voelt.’
‘Ja... Ja, dat is waar,’ had ze gestameld.
Omdat hij genoeg had van dat gedoe, was hij naar de deur gelopen. ‘Kom mee, mijn auto staat bij de achteruitgang. Ik ga je naar huis brengen. Nu.’
Tijdens die laatste seconden waarin ze nog aarzelde, wist hij dat ze vocht, en niet alleen tegen het feit dat ze hem niet tot last wilde zijn.
Zijn wereld veranderde op het moment dat ze langs hem heen liep en haar heup onopzettelijk langs de zijne streek. Dat bezegelde zijn lot.
Toen het bord voor Warwick in zicht kwam, keerde Alik met een schok terug naar het heden.
Een jaar lang had hij Blaire beschouwd als de personificatie van de duivel. Een beeldschone vrouw, maar ook een lafaard die niet de moed had gehad om persoonlijk een punt te zetten achter hun relatie, maar dat door middel van een telefoontje had gedaan. Om het allemaal nog erger te maken, was ze daarna spoorloos verdwenen, waarmee ze hem de kans had ontnomen om definitief een punt achter die episode in zijn leven te zetten.
Zijn kaken verstrakten.
Die ochtend had ze een fatale fout gemaakt, dacht hij. Voordat deze avond voorbij was, zou ze aan den lijve ondervinden wat wreedheid was. Dan zou zij degene zijn die betreurde dat hun wegen zich ooit hadden gekruist.
De knokkels van zijn hand glansden wit door de huid van zijn hand heen toen hij zijn auto de parkeerplaats van de Bluebird Inn opstuurde.
Hoofdstuk 2
Toen de nieuwsuitzending van tien uur voorbij was, wist Blaire dat ze had gewacht op iets wat nooit zou gebeuren. Ze keek neer op de baby die nog steeds klaarwakker naast haar lag op een van de twee hotelbedden. Het leek bijna alsof hij wist dat deze dag anders was geweest dan alle andere.