‘Ik logeer tot morgenochtend in de Bluebird Inn in Warwick. Als je je zoon wilt zien, weet je waar je me kunt vinden.’
Zijn verbittering had het toppunt bereikt. Voordat hij de fles aan zijn mond zette, mompelde hij: ‘Je kunt wachten tot sint-juttemis, lieve schat!’
Vergetelheid betekende dat je nooit weer wakker hoefde te worden. Jammer genoeg duurde Aliks respijt slechts tot het moment waarop zijn telefoon ging.
Gedesoriënteerd omdat het donker was in de kamer, wreef hij over zijn stoppelige kaken terwijl hij probeerde overeind te komen. De kamer tolde om hem heen.
Hij staarde naar zijn horloge. Was het kwart voor acht? Hij kon het niet goed zien, zijn blik was wazig. Duizelig liet hij zich weer achterover zakken. Dat zou betekenen dat hij tien uur van de wereld was geweest.
Maar wat had hij dan verwacht na het drinken van een hele fles whisky op een lege maag?
Zijn mobiele telefoon lag in de andere kamer. Wie liet die in vredesnaam twintig keer overgaan?
Blaire natuurlijk. Ze zat te springen om geld. Jammer dat ze niet in de gaten had gehad bij wie er iets te halen viel, voordat ze hem had bedrogen met een ander.
Ze waren slechts eenmaal met elkaar naar bed geweest de nacht voordat hij dat spoedseminarium had moeten geven. Hij had geprobeerd afstand te houden, omdat hij had geweten dat ze nog maagd was. Hij was vast van plan geweest om pas de liefde met haar te bedrijven nadat ze getrouwd waren.
Maar het feit dat hij zo plotseling had moeten vertrekken, had haar zo onzeker gemaakt dat ze hem had gesmeekt de liefde met haar te bedrijven. Ze had beweerd dat het geen kwaad kon omdat haar arts haar inmiddels de pil had voorgeschreven. Het was niet eens bij hem opgekomen om daaraan te twijfelen.
Op dat moment was hij verleid door haar warmte en haar schoonheid. Hij was zo verliefd en te zeer vervuld van zijn eigen verlangen geweest. Nooit had hij dit verwacht. Maar de nacht waarin ze de liefde met elkaar hadden bedreven, was de laatste keer dat hij haar had gezien. Tot op deze ochtend.
Als ze tegen hem had gelogen over de pil, dan zou die baby van iedereen kunnen zijn. Als ze beweerde dat hij de vader was, dan moest dat maar door middel van een DNA-test bewezen worden!
Wankelend kwam hij zijn bed uit, strompelde naar de douche en liet het water over zijn hoofd lopen tot hij weer helder genoeg was om naar de keuken te lopen zonder onderuit te gaan.
Het idee van eten maakte hem misselijk maar hij wist dat het moest. Twee koppen koffie later realiseerde hij zich dat, als hij niet zou happen in dit aas, hij zich zijn hele leven zou blijven afvragen wat de echte reden was dat ze naar hem was toegekomen.
Het idee dat hij haar opnieuw zou zien, dat hij in dezelfde kamer zou moeten zijn met de enige vrouw die een fatale aantrekkingskracht op hem uitoefende, vervulde hem met afgrijzen. Maar hij wist ook dat hij een antwoord op zijn vraag moest krijgen als hij wilde doorgaan met zijn leven.
Het was duidelijk dat hij de echte Blaire nooit had gekend. Zo te zien had ze hem van het begin af betoverd met haar leugens en had ze hem willens en wetens in haar net ten verstrikt. Toch voelde hij instinctief dat ze niet had gelogen over de baby.
Het enige wat erop zat, was naar haar toe te gaan. Dan kon hij dit hoofdstuk in zijn leven afsluiten en het wegsmijten, tezamen met de bitterzoete herinneringen die hij tegen wil en dank nog steeds koesterde.
Na een schoon shirt en schone broek aangetrokken te hebben, verliet hij de camper.
‘Dr. Jarman? Wacht even!’
Zijn hoofd tolde toen hij zich omdraaide. Hij klampte zich aan de deurknop vast om op de been te blijven. ‘Hallo, Ms. Cali. Wat kan ik voor u doen?’ De aantrekkelijke blonde studente, die steeds weer probeerde om zijn aandacht te trekken, begon op zijn zenuwen te werken.
‘Ik heb geprobeerd om u te bellen maar u nam niet op. Het is vrijdagavond. We gaan met een heel stel naar Peters camper voor een feestje. Ze hebben mij gevraagd om u uit te nodigen.’
‘Dat is heel aardig, maar ik heb andere plannen.’
Zo snel liet ze zich niet uit het veld slaan. ‘Het feest gaat waarschijnlijk de hele nacht door. Kom maar gerust als u straks terug bent.’
‘Je moet niet denken dat ik jullie uitnodiging niet op prijs stel, maar ik heb al in geen jaren een feestje bezocht. Ik ben niet van plan om er nu weer mee te beginnen. Goedenavond, Ms. Cali.’
Ze liep achter hem aan naar zijn truck. ‘Waarom noemt u me niet Sandy?’
‘Ik noem vrouwelijke studenten nooit bij de voornaam.’ Hij stapte in en sloot het portier.
‘En als je niet aan het werk bent?’ vroeg ze op verrassend brutale wijze via het geopende portierraam.
‘Wat studenten betreft, ben ik altijd aan het werk.’
Blaire was de enige uitzondering die hij had gemaakt op die regel. En dat was de grootste fout geweest die hij ooit had begaan. Hij vermoedde dat hij daar de rest van zijn leven voor zou moeten betalen. Dat zou die avond duidelijk worden.