Ze haatte het hier, en ze kon amper wachten om met haar baby terug te keren naar Californië. Zodra ze in het hotel was, zou ze bevestigen dat ze de volgende morgen zou vertrekken.
Eindelijk kwam de Bluebird Inn in zicht. Nu zou ze Nicky weer in haar armen kunnen sluiten. Ze had het afschuwelijk gevonden om hem achter te laten bij een wildvreemde, maar de manager van de Inn had haar verzekerd dat de babysitter een gepensioneerde verpleegster was met uitstekende referenties. Ze hadden nog nooit klachten over haar gehad.
Met pijn in haar hart had Blaire de baby overgedragen aan de vrouw. Ze zou amper twee uur wegblijven, maar ze was nooit eerder van Nicky gescheiden geweest. Dit was het moeilijkste dat ze ooit had gedaan.
Maar ze had ook geweten dat het niet eerlijk was om Alik met de baby te overvallen.
Ze had geen achterdocht willen wekken bij de studenten en de staf met wie hij moest samenwerken. Maar wat nog belangrijker was... Alik moest de tijd krijgen om te verwerken dat hij vader was geworden van een zoon. Alleen de tijd zou leren of zijn haat het verlangen om zijn zoon te zien, zou blijven overvleugelen.
Alik was een gepassioneerd mens met sterke overtuigingen. Maar hij was ook een heer in iedere zin van het woord en ze wist dat hij het nieuws dat ze hem zojuist had verteld niet zomaar terzijde zou schuiven. Hoe verbitterd hij ten opzichte van haar ook was...
Ze hadden elkaar bijna een jaar geleden voor het laatst gezien. Sinds ze hun verloving had verbroken, kon er veel veranderd zijn. Hij stond bijvoorbeeld niet langer op de lijst van gastdocentschappen.
Ze wist niet met welk project hij zich op dit moment bezigheid, laat staan dat ze wist hoe hij er psychisch aan toe was. Misschien had hij inmiddels een nieuwe relatie, fluisterde een stemmetje in haar achterhoofd. Misschien was hij zelfs al getrouwd.
Als hij een vrouw had, dan durfde ze er niet aan te denken welk effect het nieuws van de baby uit een eerdere relatie op zijn huwelijk zou hebben.
Nee, hoe langer ze erover nadacht, des te zekerder was ze dat ze er goed aan had gedaan hem voor te bereiden. En als hij nu niet naar zijn zoon kwam kijken?
Haar hand vloog naar haar keel.
Dan zou dat betekenen dat hij alles zorgvuldig tegen elkaar had afgewogen en tot de conclusie was gekomen dat het beter was dat hij zijn zoon nooit zou zien. Als dat het geval was, zou ze dat besluit respecteren en uit zijn leven verdwijnen. Dat had ze zich al voorgenomen.
Ze had hem op de hoogte gesteld van Nicky’s bestaan, en nu kon ze met een gerust geweten vertrekken. De volgende dag zou ze op het vliegtuig stappen met haar baby en voorgoed afscheid nemen van het verleden.
Nicky was nu de liefde van haar leven, haar toekomst. Hij zou haar onophoudelijk herinneren aan Alik en aan de liefde die ze eens hadden gehad. Ze zou haar leven wijden aan haar kind, en het jongetje zou de beste moeder krijgen die hij zich maar kon wensen.
Voordat ze de deur van haar hotelkamer opende, klopte ze even aan om de babysitter niet te laten schrikken. Tot haar opluchting zat de vrouw in een stoel met de baby op schoot.
‘Mrs. Wood? Hoe is het met Nicky? Heeft hij gehuild om zijn flesje?’
De oude dame glimlachte. ‘Hij heeft zich voorbeeldig gedragen. Ik hoopte dat u nog iets langer weg zou blijven. Er is niets heerlijkers dan een pasgeboren baby. En dit is helemaal een plaatje met die prachtige donkere krullen en dat olijfkleurige huidje. Hij moet het evenbeeld zijn van zijn vader.’
Blaire schraapte haar keel. ‘Dat is hij inderdaad.’
‘Als ik naar hem kijk, verlang ik onmiddellijk naar meer kleinkinderen,’ zei de vrouw glimlachend.
‘Ik weet niet hoe ik u moet bedanken.’
‘Zeg maar niets. Ik weet hoe je je voelt. Met je eerste kind durf je amper adem te halen, laat staan dat je het kunt achterlaten in de handen van een vreemde.’
‘Ben ik zo doorzichtig?’
Grinnikend overhandigde ze de baby aan Blaire. ‘Een vrouw die pas moeder is geworden, is een lust voor het oog. Ik ben blij dat ik je heb kunnen helpen.’
‘Ik ook.’
Blaire haalde een biljet van vijftig dollar uit haar tas en drukte het de vrouw in haar hand.
‘O nee, liefje, dat is twintig dollar te veel.’
‘Als het niet echt noodzakelijk was geweest, zou ik mijn baby nooit hebben achtergelaten. Toen ik wist dat u op hem zou passen, was ik een stuk geruster. Neem dit alstublieft aan en nogmaals bedankt.’
‘Dank je.’ Ze klopte op Blaires arm, plantte een kus op de donkere krulletjes van de baby en verliet de kamer.
Na de deur gesloten te hebben, wiegde Blaire Nicky in haar armen. ‘O, wat heerlijk om je weer vast te kunnen houden. Heb je mij net zo gemist als ik jou?’ Ze bedekte zijn gezichtje met tedere kusjes.
‘Ik wed dat je wel zin hebt in je flesje tegen de tijd dat ik een lunch heb besteld. Kom maar mee met mama.’