Wanneer Alik veldwerk verrichtte, begon hij altijd hij het krieken van de dag. Het was dus mogelijk dat hij al op de afgravingssite zelf was. Ze had de Bluebird Inn om halfzes die ochtend verlaten, in de hoop dat ze hem zou kunnen spreken voordat hij begon met het nemen van bodemmonsters of het in kaart brengen van waterbronnen.
Ze had Alik leren kennen toen hij als gastdocent een introductiecollege geologie gaf aan de University of California in San Diego, waar zij destijds studeerde. De veel te korte gesprekken die ze hadden gehad voor en na de colleges, waren voor haar echter bij lange na niet voldoende geweest. Toen hij haar op een dag naar huis had gebracht omdat ze ziek was geworden, was ze tot over haar oren verliefd geworden op de ruige, aantrekkelijke man uit het oosten van de Verenigde Staten. Tijdens de korte rit naar haar huis was de vonk overgesprongen. Toen ze hersteld was van haar griep, had hij haar mee uit eten gevraagd, en vanaf dat moment waren ze onafscheidelijk geweest. Na een korte verkeringsperiode hadden ze een datum geprikt voor hun trouwdag, en had hij haar meegenomen naar New York om kennis te maken met zijn familie.
Toen was de ellende begonnen. Ze had geen andere keus gehad dan hun verloving verbreken.
Eigenlijk had ze niet verwacht hem ooit nog terug te zien — zeker niet als ze terugdacht aan die afschuwelijke periode die daarop was gevolgd.
Maar er was iets gebeurd; iets wat ze nooit had kunnen bedenken. Iets wat ze hem moest vertellen, omdat ze anders niet met zichzelf zou kunnen leven.
Haar mond werd droog toen ze uit de auto stapte. Ergens wist ze de kracht vandaan te halen om door de striemende regen naar de camper te lopen.
Op de deur hing een lijst; ongetwijfeld zijn rooster, dat hij had opgehangen om te voorkomen dat de vrouwelijke studenten hem zouden opwachten, zoals toen in San Diego.
Zou hij al met een van hen een verhouding hebben?
Meteen zette ze die gedachte van zich af. Ze wilde niet stilstaan bij hoe hij de afgelopen tien maanden had geleefd, laat staan dat ze wilde denken aan de vrouwen met wie hij mogelijk was uitgegaan. Want als ze dat wel deed, zou ze kapotgaan van verdriet.
Volgens het rooster was hij tussen vier en vijf uur beschikbaar voor afspraken. Van maandag tot vrijdag, tenzij hij de stad uit was.
Voordat ze de moed helemáál zou verliezen en meteen rechtsomkeert zou maken, klopte ze op de deur.
Geen teken van leven.
Opnieuw klopte ze aan.
Uiteindelijk duwde ze de deurkruk omlaag. Tot haar verbazing was de deur niet op slot. Ze stak haar hoofd om de hoek en riep zijn naam.
Hij was er niet.
Ze was niet helemaal van de westkust komen vliegen om onverrichter zake terug te keren. Ze moest hem spreken. Zou ze maar zolang in de auto gaan zitten? Maar vanuit haar auto zou ze hem niet kunnen zien aankomen.
Even twijfelde ze nog, maar toen besloot ze in de camper op hem te wachten. Hij moest op een gegeven moment toch terugkomen, nietwaar? Als het zo bleef regenen, kon dat niet lang duren.
Alik had haar eens verteld dat het hem eigenlijk bar weinig kon schelen hoe zijn camper eruitzag als hij bezig was met een opgraving. Nu ze om zich heen keek en het sombere, versleten interieur in zich opnam, wist ze dat hij de waarheid had gesproken. Slechts de hoogstnoodzakelijke voorzieningen en geen enkele vorm van luxe. Niets wat haar ook maar iets vertelde over de man die woonde in dit claustrofobische hutje. Na een stapel schrijfblokken van een stoel verwijderd te hebben, nam ze plaats.
Ze zou graag even een kijkje hebben genomen in zijn slaapkamer, maar ze wist dat ze daartoe niet het recht had. Ze had zich zonder zijn toestemming toegang verschaft tot zijn camper. Hij zou haar kunnen beschuldigen van inbraak!
Blaire had geen idee hoe hij zou reageren. Maar het plensde buiten, en hij zou haar toch zeker niet kwalijk nemen dat ze een plek had gezocht om te schuilen?
Na een paar minuten stond ze weer op om haar benen te strekken. Op de uitklaptafel in de kleine keuken lag een enorme kaart van de Verenigde Staten. Nieuwsgierig liep ze ernaartoe.
Op de kaart had hij een lijn getrokken van New York naar San Francisco. Over de lijn had hij met behulp van markers allerlei kleuren aangebracht. Het leek wel een patchworkdeken tussen de steden die hij met zwart had omcirkeld. Warwick, New York; Laramie, Wyoming; Tooele, Utha; San Francisco, Californië. Na Tooele hielden de kleuren op en was er slechts de lijn. Boven iedere kleur waren aantekeningen gemaakt die haar niets zeiden.
De kaart intrigeerde haar zo, dat ze zich pas weer bewust werd van haar omgeving toen de deur werd opengegooid en de vloer trilde door zware voetstappen.
Blaire wist niet wie van hen tweeën verbaasder was, maar toen ze een zachte kreet slaakte en haar rug rechtte, verstarde hij op slag. Zijn mosgroene ogen, omkranst door dikke wimpers, die even donker waren als zijn lange haar, dat nu droop van de regen, spuwden echter vuur.