‘Daar heb je alle recht toe,’ zei hij met verstikte stem. ‘Jij bent mijn vrouw. Een ander wil ik niet!’
‘Maar zul je ooit in staat zijn om me te vertrouwen?’ Ze snakte opnieuw naar adem, maar dit keer had het niets met de rook te maken. ‘Na wat je me hebt verteld over je vader, realiseerde ik me dat jij je hele leven bang bent geweest. Bang om iemand tegen het lijf te lopen die uit was op je geld, en die niet van je zou houden om wie je bent. Het is dus geen wonder dat jij je verraden voelde toen je dat tijdschrift vond.’
Ze begroef haar gezicht in haar handen. ‘Ik heb er zoveel over gepiekerd, maar iedere keer kwam ik tot dezelfde conclusie... had je maar niet zoveel geld. Maar dan bedacht ik ook weer dat we elkaar dan nooit zouden hebben ontmoet.’
‘Ik ben blij met jou zoals je bent. Ik zou niets aan je willen veranderen.’ Na haar ogen droog geveegd te hebben, keek ze naar hem op. ‘Vergeef me dat ik je zo heb gekwetst, Dominic.’
De jeep kwam abrupt tot stilstand. Voordat ze verder kon gaan, omvatte hij haar gezicht. ‘Ik ben degene die jou om vergeving moet vragen.’ Tot haar verbijstering zag ze tranen in zijn bruine ogen; iets wat ze nooit had verwacht te zien. ‘Ik ben terug gekomen naar Laramie om je te smeken naar me te luisteren en me een tweede kans te geven om de echtgenoot te worden die ik altijd heb willen zijn.’ Hij keek haar diep in de ogen.
‘Als iemand zich schuldig heeft gemaakt aan fouten, dan ben ik het wel. Ik heb je de waarheid niet verteld toen je de eerste keer vroeg wat voor werk ik deed. Maar de verbazingwekkende manier waarop wij elkaar hebben ontmoet, de band die onmiddellijk ontstond tussen de baby en mij, het leek allemaal deel uit te maken van de betovering. Na de vrouwen die ik in het verleden had ontmoet... om dan kennis te maken met iemand die zo geweldig en verfrissend is als jij... ik wilde dat niet bederven door over mezelf te praten. Maar zelfs ik wist niet hoezeer ik onder jouw betovering was geraakt, tot op het moment dat ik dacht dat jouw liefde misschien niet echt was.’ Hij moest een paar keer slikken voordat hij verder kon praten.
‘Hannah, ik heb in mijn leven al meer pijn geleden en teleurstellingen moeten verwerken, maar ik ben nog nooit eerder zo tot in het diepst van mijn wezen geschokt geweest. Toen ik dacht dat je niet van me hield, had iemand me net zo goed met een mes kunnen steken en me kunnen achterlaten om dood te gaan.’
‘O, lieveling...’ Ze verborg haar gezicht in zijn hals.
‘Die avond voor ons huwelijk heb ik uren roerloos bij Elizabeth gezeten. In mijn ogen was onze liefde uiteengespat in duizenden splinters en scherven, die onmogelijk nog gelijmd konden worden. Ik dacht dat ik onze uitzonderlijke liefde voor altijd had verloren.’
Ze hield hem steviger vast om het trillen van zijn lichaam te stoppen.
‘Kun je me ooit vergeven dat ik zo wreed tegen je ben geweest? Mon Dieu! Heb ik datgene wat er tussen ons was, voorgoed kapot gemaakt? Ik houd van je, lieveling.’
Dominic had meer nodig dan woorden, besefte ze. Ze bracht haar mond naar de zijne en kuste hem met alle liefde die ze in zich had.
Tijd was niet langer relevant toen ze eindelijk uiting gaven aan hun verlangen naar elkaar. Haar handen gleden genietend over zijn naakte borst, en bij iedere aanraking groeide de hartstocht en ervoer ze sensaties die ze nog nooit eerder had ervaren.
‘Hannah...’ Zijn stem klonk verstikt toen hij zich uiteindelijk losmaakte uit haar armen. ‘Een man heeft een bepaald breekpunt. Blijf alsjeblieft aan jouw kant van de auto en kom niet meer in mijn buurt voordat we bij je appartement zijn. Dat moet je me beloven.’ Zijn brede borst daalde en rees in een snel tempo door de kracht van de emoties die door zijn lichaam raasden.
Zich realiserend welke macht ze over hem had, liet ze zich met een ondeugend glimlachje terugzakken op haar stoel. Binnen een paar minuten zou ze hem mogen liefhebben, en dan zou hij het antwoord krijgen waarnaar hij had gezocht. En daarmee zou ze de laatste demon uit zijn leven verjagen.
Hannah werd wakker omdat er een onbekend gewicht op haar benen en borst rustte. Naast haar lag Dominic, nog diep in slaap. Hij had zijn rechterhand in haar haren verstrengeld. In het vage ochtendlicht kon ze net de krachtige lijn van zijn neus en mond zien.
Wekenlang had ze ervan gedroomd om de liefde te bedrijven met haar echtgenoot, maar de realiteit had haar fantasie ver overtroffen.
Woorden schoten te kort om te beschrijven hoe ze zich nu voelde.
Als het mogelijk zou zijn, zou ze voor altijd in zijn armen blijven liggen en nooit genoeg krijgen van het genot dat ze elkaar schonken. Warmte spoelde in golven door haar heen.
Dat ze zo hartstochtelijk kon zijn, was als een schok voor haar gekomen. Dominic had echter met een ondeugende grijns beweerd dat hij altijd had geweten dat die hartstocht aanwezig was en alleen maar had gewacht op de juiste man om die tot leven te wekken.