Ze nam afscheid van hem met een kus en een knuffel, hing de paardentrailer achter haar auto en voerde Cinnamon naar binnen. Tijdens de terugrit naar Laramie belde ze vast haar zusje om haar te vertellen wat er was gebeurd. Ze wilde net zeggen dat ze Elaine zou bellen om haar te vragen of zij op de baby wilde passen, toen Lisa aanbood om net zo lang te blijven als nodig was.
Opgelucht reed Hannah rechtstreeks naar Colleens ranch, waar zich al minstens dertig vrouwen hadden verzameld.
‘We hebben geen tijd te verliezen,’ zei Colleen. ‘Zodra we op de plaats van bestemming zijn, grijp je een walkietalkie uit de achterbak van mijn truck. Die moet je gebruiken om te voorkomen dat we elkaar kwijtraken. Ik zal voortdurend contact houden met degene die de speurtocht leidt en ook met de rangers.’ Haar stem had een dringende klank.
‘Vergeet niet dat er een eindje verderop een bosbrand woedt. Er zal veel rook zijn. Neem geen risico’s. We zijn op zoek naar een jochie van vijf. Hij heet Tommy Boyle en hij komt uit Florida. Hij is nog nooit in de bergen geweest en hij is vanochtend weggelopen van een familiereünie. Zijn ouders zijn ten einde raad. Hij heeft een normaal postuur, bruin haar en bruine ogen. Hij draagt een spijkerbroek en een lichtblauw T-shirt met het logo van Star Wars. Dat is het. Laten we hopen dat we hem snel vinden.’
Het idee dat Elizabeth ooit zou verdwalen in de wildernis was te vreselijk om bij stil te staan. Ze wist dat iedere vrouw die zelf kinderen had nu hetzelfde moest denken. Maar met al deze hulp moesten ze de jongen toch snel vinden.
Na een halfuur was ze daar echter niet meer zo zeker van. De laaghangende bewolking die werd veroorzaakt door de bosbrand maakte het zicht steeds slechter.
Ze hadden nog vijf uur daglicht over. Lopend naast hun paarden speurden de vrouwen de omgeving meter voor meter af.
Twee uren gingen voorbij. Niets. Op een gegeven moment boog Cinnamon haar hoofd om wat water te drinken uit een kleine bergbeek. Dat bracht Hannah op een idee.
Ze reed naar Wilma, de aanvoerster. ‘Ik kan de beek stroomafwaarts volgen. Kinderen laten graag iets in het water drijven. Misschien heeft Tommy dat ook gedaan.
‘Dat kun je beter niet doen, Hannah. De rook wordt steeds dikker. Colleen zal dat vast niet goedkeuren.’
Wat niet weet, wat niet deert, toch?’
De vrouwen keken elkaar even ernstig aan. ‘Ik ga met je mee.’
‘Nee, jij moet mijn gebied en het jouwe gaan afzoeken.’
‘Je hebt gelijk. Maar blijf niet langer weg dan een halfuur. Dan moet je terugkeren naar dat kampeergebied dat we daarstraks hebben verlaten.’
‘Komt in orde.’
‘Succes.’
Toen een geestelijk en lichamelijk uitgeputte Dominic de parkeerplaats van Hannahs appartement op reed, zag hij tot zijn verbazing dat er een oude truck op Hannahs vaste plaatsje geparkeerd stond. Haar eigen auto was in geen velden of wegen te bekennen.
Fronsend gleed hij achter het stuur vandaan en nam de trap naar haar appartement met drie treden tegelijk. Hij wist niet wie er verbaasder was toen hij de deur opende en een tevreden Elizabeth op de vloer aantrof, samen met een jongere versie van Hannah, die snel overeind sprong. Hij had foto’s van Lisa gezien, maar nu pas bleek hoezeer de zusjes op elkaar leken. Ze waren allebei adembenemende schoonheden. Geen wonder dat hij had gedacht dat de baby van Hannah was toen ze elkaar voor het eerst hadden ontmoet.
‘Neem me niet kwalijk dat ik je aan het schrikken maakt, Lisa. Ik ben Dominic Giraud, de man van Hannah.’
‘Ik weet wie je bent.’ De baby had haar zonnige glimlach geërfd. ‘Zo te zien, doet Elizabeth dat ook.’
Zijn hart smolt toen hij zag hoe gretig zijn dochtertje haar armpjes naar hem uitstak. ‘Petite,’ fluisterde hij tegen het warme babywangetje. ‘Je bent alweer gegroeid. Weet je wel hoe ik je hebt gemist?’ Hij blies op haar buikje, en ze schaterde het uit. ‘Ik zweer dat ik nooit meer zo lang weg zal blijven.’
Toen hij Laramie had verlaten, had hij geweten dat hij het enige wat voor hem telde in de wereld, hier achterliet. Hannahs besluit om zich van hem te laten scheiden had hem volslagen onderuit gehaald. Hij was doodsbang geweest dat ze het meende.
In zijn vertwijfeling was hij naar Antibes gevlogen om bij zijn zus te kunnen zijn. Zij was de enige die zijn demonen begreep, omdat ook zij daar haar hele leven tegen had gevochten. Tijdens lange gesprekken had ze hem geholpen om de pijn te verwerken die hij sinds zijn tienerjaren met zich mee had getorst.
Jean-Jaques had tegen hem gezegd dat hij maar beter zo snel mogelijk kon terugvliegen naar huis en Hannah op zijn knieën moest smeken hem terug te nemen. Hij moest zijn Gallische trots maar gewoon opzij zetten.
En daartoe was Dominic meer dan bereid. Hij was de afgelopen tijd tot de conclusie gekomen dat het leven zonder haar de moeite niet meer waard was. Hij keek Lisa aan. ‘Waar is je zusje?’