Hij fronste spottend zijn donkere wenkbrauwen. ‘Geef je eindelijk toe dat je een andere droom had?’
Ze knikte. ‘Ja, dat beken ik. Maar zoals je zegt, het was slechts een droom. Het zal je dan ook niet verbazen dat ik me van je ga laten scheiden, Dominic.’
Hij verstarde.
‘Ik heb twee weken de tijd gehad om na te denken, en ik neem de volledige schuld van het mislukken van ons huwelijk op me. Ik had met je moeten praten over dat artikel in dat tijdschrift. Het is niet meer dan logisch dat een man met jouw achtergrond voortdurend op zijn hoede is voor fortuinjagers. Jean-Jaques heeft me verteld dat Nicole hem ten huwelijk heeft gevraagd omdat hij bang was dat ze zou denken dat hij op haar geld uit was als hij haar zou vragen.’ Ze zuchtte.
‘Nu ik terugkijk, is het allemaal heel logisch. Toen je ontdekte dat ik geen open kaart had gespeeld, had je het volste recht om het slechtste van me te denken. Helemaal gezien mijn bepaald niet rooskleurige omstandigheden. Ik begrijp dat je me niet vertrouwde, dus geef ik jou je vrijheid terug. Het land is al van jou. Je kunt ermee doen wat je wilt. Elizabeth en ik blijven in dit appartement wonen. Je zult altijd haar vader blijven en je kunt haar zien wanneer je maar wilt.’ Er kwam een brok in haar keel, dat ze dapper wegslikte.
‘Er stond een advertentie in de krant waarin een echtpaar op zoek is naar een kindermeisje voor hun eenjarige zoontje. Als ze bereid zijn om hem hier te brengen, kan ik hem samen met Elizabeth verzorgen. Dan heeft ze niet alleen een vriendje, maar kan ik ook thuisblijven bij mijn dochter en tegelijkertijd in mijn eigen onderhoud voorzien.’ Ze slikte nogmaals.
‘Jou kennende, zul je alle kosten voor de baby voor je rekening willen nemen. Dat is prima. Als ik morgenochtend Mr. Moench spreek, zal ik hem vertellen dat ik niet om alimentatie zal vragen. Het is natuurlijk vanzelfsprekend dat je onbeperkt bezoekrecht hebt.’
Ze trok de ring van haar vinger en legde hem naast de koker. ‘Hier. De scheiding zal geen probleem opleveren, want ons huwelijk bestond slechts op papier. We kunnen het zonder meer laten ontbinden.’
Voordat hij kon raden wat ze van plan was, liep ze naar de deur en trok hem open. ‘Vanavond ga ik bij Elaine slapen. Als er iets is met Elizabeth, dan kun je me bereiken op het nummer dat op het briefje staat dat naast de telefoon ligt. Voordat je morgen vertrekt, ben ik weer thuis. Welterusten.’
Misschien hoorde ze dat hij haar naam riep, maar ze vloog de trap af, stapte in haar auto en startte de motor. Als Elizabeth niet in het appartement was geweest, zou hij haar ongetwijfeld gevolgd zijn en zou hij haar hebben tegengehouden.
Maar nu zat hij gevangen in een situatie die hij niet in de hand had en was hij gedwongen om de nacht in zijn eentje door te brengen. Misschien zou hij dan bedenken dat niet alle vrouwen zo waren als zijn moeder. Deze vrouw was niet bereid om in een slecht huwelijk te blijven.
Een slecht huwelijk?
Hannah lachte schamper. Er was helemaal geen sprake van een huwelijk. Punt uit!
‘Hannah?’ Iemand riep haar vanuit de deuropening van het museum. Ze draaide haar hoofd om.
‘Alik?’
Als hij er was, betekende dat waarschijnlijk dat Dominic buiten stond. Ze was zo geschokt om hem te zien dat ze bijna van haar stoel viel. Het was een wonder dat ze de deur bereikte zonder haar benen te breken. Hij wist haar nog net op te vangen.
‘Dank je,’ zei ze met trillende stem.
‘Alles in orde met je?’
‘Ja, hoor.’ Maar dat was niet waar. ‘Is Dominic bij je?’
‘Nee, ik hoopte hem hier te vinden.’
Aan de ene kant voelde ze zich opgelucht omdat het niet opnieuw zou komen tot een confrontatie, aan de andere kant was ze onmiddellijk van streek.
Sinds die afschuwelijke ochtend, toen ze bij het krieken van de dag was teruggekeerd naar haar appartement, had ze hem niet meer gezien. En dat was meer dan een week geleden. Zonder een woord te zeggen, was hij haar appartement uit gestormd en in zijn jeep weggereden. De ringen en de koker waren achtergebleven op haar salontafel.
‘Ik heb helemaal niet gehoord dat je kwam aanrijden,’ zei ze.
‘Ik heb je een aantal malen geroepen, maar je was mijlenver weg met je gedachten.’ Een blos steeg vanuit haar hals naar haar wangen. ‘Waar is het engeltje? Ik heb ernaar uitgekeken om met haar te spelen.’
‘Ze is thuis bij mijn zusje.’ Haar stem trilde opnieuw. Zijn blik flitste naar de zadeldeken die over haar arm hing. ‘Kan ik je misschien helpen?’
‘Nee, dat is echt niet nodig. Ik heb de muren nu kaal.’
Hij keek haar verbaasd aan. ‘Waarom doe je dat?’
‘Ik begin binnenkort met een nieuwe baan, en daarom ben ik nu hier om het museum voor de winter te sluiten. Aangezien ik dat onmogelijk kon doen als de baby bij me was, heb ik Lisa gevraagd om op haar te passen.’