Ze schudde haar hoofd. ‘Daar had ik geen idee van.’
‘Dat realiseer ik me. Hij heeft me laten zweren dat ik het geheim zou houden, maar hij weet niet dat ik een oude vriend van de familie ben.’ Hij knipoogde, maar toen zag hij dat èr tranen aan haar wimpers kleefden. ‘Toen ik net binnenkwam, viel het me op dat je mysterieus bleek bent en triest kijkt voor een bruidje dat nog in de wittebroodsweken verkeert. Zal ik eens met hem praten?’
‘Heel lief van u, maar liever niet,’ fluisterde ze.
Hij zag te veel. De hemel zij dank dat hij niet wist dat ze Dominic niet meer had gezien sinds hij op de avond van hun bruiloft haar appartement had verlaten. Sindsdien was ze nauwelijks in staat geweest om normaal te functioneren.
Hij had drie keer gebeld, en de gesprekken hadden gedraaid om de baby. Iedere keer had hij gevraagd of ze de hoorn even bij Elizabeths oor wilde houden zodat hij de baby kon vertellen hoeveel hij van haar hield. Tot dusverre wist Dominic niet dat ze hun dagen weer doorbrachten in het museum. En hij had haar niet verteld wanneer hij zou terugkeren.
‘Ik heb dit voor je meegebracht.’ Mr. Moench overhandigde haar een envelop. ‘Misschien word je daar een beetje vrolijker van.’
‘Is de adoptie eindelijk geregeld?’
Hij glimlachte. ‘Ja, de rechter heeft de papieren getekend. Elizabeth is nu wettelijk van jou en je echtgenoot.’ Opnieuw liepen haar ogen vol met tranen. ‘Hoe kan ik u bedanken voor alles wat u voor ons heeft gedaan?’
‘Word maar gewoon een beetje gelukkig.’
‘Dat ben ik al.’
Dat Dominic en zij nu de wettelijke ouders waren van Elizabeth, was een wonder dat haar dolgelukkig maakte.
Het was de pijn die Dominic haar had aangedaan, waarover ze met niemand kon praten.
Zijn moeder had een aantal keren gebeld om na te praten over de prachtige bruiloft en ze bleef maar vragen wanneer Hannah weer naar Vence zou komen.
Ook Dominics zusje had geregeld gebeld. Die gesprekken waren gegaan over de kinderen en de vakanties die de familie in de toekomst samen zou gaan doorbrengen. Zelfs Jean-Jaques was aan de telefoon gekomen, en zijn vriendelijke geplaag had haar hart verwarmd.
Iedereen was zo lief geweest dat Hannah het niet over haar hart had kunnen krijgen om de gelukkige façade te laten vallen. Maar deze oude man, die haar zo goed kende, kon ze niet voor de gek houden.
Ze haalde haar portefeuille tevoorschijn. ‘Zeg maar wat ik u schuldig ben, dan schrijf ik een cheque voor u uit.’ Ze had haar rekening niet opgeheven voordat ze Laramie verliet, en daar was ze nu heel blij om.
Hij schudde zijn hoofd. ‘Je echtgenoot heeft me al betaald.’
Natuurlijk. Dominic regelde altijd alles.
‘Hannah, als je wilt praten, bel je me dan?’
Nadat hij naar zijn auto was gerend, die een gratis wasbeurt kreeg, liet ze haar tranen de vrije loop. Toen ze uitgehuild was, keerde ze terug naar haar werkzaamheden. Tegen drieën waren de stortbuien veranderd in een miezerig regentje. Ze maakte daarvan gebruikt om Cinnamon binnen te halen en haar op stal te zetten.
Zodra ze dat had gedaan, reed ze terug naar de stad om de baby op te halen. Samen met Elizabeth ging ze naar huis, zich afvragend hoe ze opnieuw een eenzame avond moest doorkomen.
Toen zag ze Dominics jeep op de parkeerplaats staan. Haar hart bonsde tegen haar ribben.
Hij moest haar auto hebben gehoord, want hij opende de deur van haar appartement. Terwijl hij de trap af rende, deed ze haar ogen te goed aan zijn prachtige lichaam, gekleed in een kakibroek en shirt. Hij zou altijd in staat zijn om haar de adem in de keel te laten stokken.
Hij opende Hannahs portier eerst. Toen hij onmiddellijk daarna naar Elizabeth reikte, ervoer ze een pijn die zo groot was dat hij haar even verlamde.
Hij kuste de wangetjes van de baby net zolang tot ze de gorgelende lachjes produceerde die hij alleen van haar leek te krijgen. Na de luiertas gepakt te hebben, droeg hij haar het appartement binnen.
Hannah volgde op discrete afstand.
‘Het werd tijd dat ma fille thuiskwam bij haar papa. Ik heb plannen voor vanavond, mignonne.’
Toen Hannah de deur sloot, keek hij haar aan met een koele blik. ‘Waar ben jij geweest?’
Bij het horen van die vraag werd haar hoop dat er iets was veranderd gedurende de weken dat ze gescheiden waren geweest, de bodem in geslagen. Ze beet op haar lip om te voorkomen dat ze het zou uitschreeuwen van ellende.
‘Ik heb gewerkt, net als jij.’ Tot haar verbazing klonk haar stem kalm en beheerst.
Zijn kaak verstrakte. ‘Ik heb het land gekocht om jou in staat te stellen om voor Elizabeth te zorgen. Ik wil niet dat jij en de baby nog langer naar het museum gaan.’
‘Morgen zal ik een vacature in de krant zetten. Ik zou bij voorkeur iemand hebben die gepensioneerd is, die goed met mensen kan omgaan en graag nog iets interessants wil doen met zijn tijd, totdat het daar te koud wordt.’ Zo iemand had Hannah voor ogen. ‘Als hij eenmaal in dienst is, zal ik een paar dagen de tijd nemen om hem op te leiden.’