Hij staarde haar ongelovig aan.
‘Natuurlijk zullen er altijd vrouwen zijn die eropuit zijn om een man uit te kleden, en vice versa. Maar ik ben niet zo’n vrouw! Denk je dat ik in New York zou willen wonen? Echt niet! Dat heb ik alleen gezegd omdat ik doodsbang was dat je het leven in Laramie na een tijdje zou gaan haten. Jij en ik stammen uit twee volslagen verschillende werelden. Jij bent een man van de wereld... ik een kind van het platteland. Het zou niet meer dan logisch zijn als je na een tijdje last zou zijn gaan krijgen van het geïsoleerde leven hier. Ik wilde niet de reden zijn waarom jij aan een plek was gebonden. Dan zou je me zijn gaan haten, en dat zou ik niet hebben kunnen verdragen.’
Ze hoorde dat hij diep ademhaalde. ‘Ik hoop dat je nu klaar bent. Ik moet er vandoor.’
Lieve hemel, hij wist werkelijk hoe hij haar moest verwonden. ‘Ik ben klaar,’ fluisterde ze. ‘Vergeef me dat ik al die verschrikkelijke dingen heb gezegd. Ga alsjeblieft morgen pas weg... Zorg eerst dat je wat slaap krijgt. Jij mag het bed hebben. Ik ga wel op de bank.’
‘Jij hoeft je schoonheidsslaapje niet voor mij op te offeren,’ zei hij op verraderlijk milde toon. ‘Ik was van plan om naar het museum te rijden en pas morgen naar Utah te vertrekken.’
‘Wat? Vanavond?’
‘Ja, de architect die ons huis gaat ontwerpen, had wat aanwijzingen nodig. Hoe eerder ik daarnaartoe ga, des te sneller kan hij beginnen. Als ik daarna te moe ben, slaap ik wel op het bed in het museum, dan vertrek ik zodra het licht wordt.’
‘Maar dat matras is keihard!’
‘Ik weet precies hoe die aanvoelt.’
Voordat ze nog een andere manier kon verzinnen om hem tegen te houden, had hij het appartement al verlaten.
Ze wendde zich naar het raam. Hij reed achteruit de parkeerplaats af, de afstand tussen hen zo snel als hij kon vergrotend.
Die avond begreep ze hoe iemand kon sterven aan een gebroken hart.
Hoofdstuk 9
De donder rolde over de prairie en bracht de geur van wind en regen met zich mee. Hannah had de deur van het museum opengezet om de geur van salie in te kunnen ademen die haar zo deed denken aan Dominic en aan het gesprek dat ze hadden gevoerd aan de eettafel van zijn ouders. Dat leek nu eeuwen geleden.
Toen de bliksem de hemel verlichtte, tekende een silhouet zich af tegen de deuropening. Even dacht ze... ‘Hallo, Hannah. Of moet ik zeggen, Mrs. Giraud.’
‘Mr. Moench!’ Terwijl ze probeerde de teleurstelling te verwerken dat het Dominic niet was, legde ze een stapel folders terzijde. ‘Wat brengt u hier op een dag als vandaag?’
‘Ik heb even pauze ingelast voor de lunch en een bezoekje aan jou. Waarom sta jij zelf nog in het museum? Ik dacht dat je, nu je getrouwd was, wel iemand ingehuurd had om het open te houden.’
Hannah meed zijn onderzoekende blik. ‘Dominic is veel weg en dan is het museum voor mij een mooie afleiding.’
Hij had gezegd dat hij een week zou wegblijven, maar het waren ondertussen al veertien afschuwelijke eenzame dagen, en nog steeds was hij niet terug. Behalve de baby was het werk haar enige redding geweest.
Door de opbrengsten van het museum had ze het geld dat hij op een rekening had gezet voor haar, niet hoeven aanraken. Na wat hij had gezegd gedurende hun vlucht vanuit Europa, zou ze dat geld niet aanraken als ze dat ook maar enigszins kon voorkomen.
‘Waar is Elizabeth?’
‘Mijn vriendin Elaine heeft aangeboden om vandaag op haar te passen, bij wijze van huwelijksgeschenk. Ze wist dat ik vandaag de balans moest opmaken in het museum en dat ik Cinnamon moest laten beslaan.’
Hij knikte. ‘Hoe is het met Lisa?’
‘Heel gelukkig getrouwd.’
‘Ik ben blij dat die situatie zo goed is afgelopen.’
‘Ik ook. Ons contact is nog nooit zo goed geweest als nu en dat hebben we aan u te danken, Mr. Moench.’
En aan Dominic.
Door zijn gulheid was Steve in staat geweest zijn banen op te zeggen. Het betekende eveneens dat Lisa met ingang van september weer terugging naar college.
‘Hoe bedoel je?’
‘Als u er niet op had aangedrongen dat ik met haar zou praten over de adoptie, zou het heel anders zijn gelopen. U bent niet alleen een uitstekend advocaat, maar ook een groot mensenkenner.’
‘Bedankt voor die lovende woorden, maar ik kan niet met andermans eer gaan strijken. Het was je echtgenoot die me belde en me vertelde dat jouw leven niet meer de moeite waard zou zijn als je de baby niet zou kunnen adopteren. Hij vroeg of ik met jou erover wilde praten, voordat ik stappen zou ondernemen.’
Ze bleef doodstil staan. Dominic. Er was ook geen enkele man die bij hem in de schaduw kon staan. ‘Wanneer heeft hij dat gedaan?’ fluisterde ze.
‘Op de dag dat hij de stad verliet nadat jullie zogenaamd afscheid van elkaar hadden genomen. Toen hij me belde en me om die gunst vroeg, wist ik dat hij heel veel van je hield. Hij is degene die heel goed weet wat er in jou omgaat, niet ik.’