Die avond lag haar hart in scherven omdat ze wist dat hij dat inderdaad ook niet deed.
Nu was Elizabeth nog te klein om te begrijpen wat er aan de hand was, maar op een dag zou ze vragen gaan stellen. En als die tijd aanbrak, kon Hannah zich niet voorstellen dat Dominic en zij nog als normale ouders samen zouden leven.
Een liefdeloos huwelijk was een vooruitzicht waarvan ze gruwde, maar dat deed ze ook van een leven zonder hem.
Met de moed der wanhoop wist ze zich te beheersen, maar zodra hij stopte voor haar flat, stapte ze uit, opende het achterportier en haalde Elizabeth uit de auto.
‘Kom maar, liefje, we gaan gauw naar binnen.’ Ze droeg de baby de trap op, het aan Dominic overlatend om de bagage naar boven te brengen.
Het moest de afgelopen tijd tamelijk koel zijn geweest in Laramie, want haar appartement voelde aangenaam aan toen ze de deur ontsloot en naar de babykamer liep. ‘Zo, daar zijn we weer, liefje, veilig en wel weer thuis.’
Elizabeth vond het duidelijk prettig om weer in haar eigen bedje te spelen. Binnen enkele minuten had Hannah zich verkleed om de baby in bad te stoppen.
Ze droeg haar naar de keuken, waar Dominic de flessen en de voeding uit de luiertas had gehaald. Ze vroeg zich af of er ooit een dag zou aanbreken dat ze niet als een dweperige tiener zou reageren als ze hem zag.
‘Elizabeth wil haar papa even welterusten zeggen. Ik zal hier wel verder opruimen.’
Dominic waste zijn handen en nam de baby van haar over. ‘Hm, wat ruik je lekker, mignonne. Ik heb al een flesje voor je klaar.’ Zijn tederheid voor Elizabeth was het enige wat Hannah nog op de been hield.
Uit angst voor een zenuwinzinking besloot ze bezig te blijven. Ze leegde haar tassen en ruimde toiletspullen weg. Toen ze daarmee klaar was, maakte ze een omelet voor Dominic omdat ze wist dat hij honger moest hebben.
Ze liep hem tegen het lijf toen hij de babykamer verliet. Haar eerste impuls was zich in zijn armen te werpen en hem nooit weer los te laten, maar dat kon ze natuurlijk niet doen. Terwijl ze zichzelf dwong achteruit te stappen, zei ze: ‘Er staat iets te eten voor je op de tafel in de keuken.’
‘Waar ga jij naar toe?’ vroeg hij.
‘Naar de auto om je tas te halen. Dan kun jij je spullen ook wegbergen.’
‘Laat die daar maar staan.’
Ze knipperde even. ‘Waarom?’
‘Omdat ik hem niet nodig zal hebben.’
Hannah kreeg een vreemd beklemd gevoel in haar borst. ‘Maar er zitten spullen in die gewassen moeten worden’
‘Daar zorg ik wel voor zodra ik in Tooele ben.’
Ze liep achter hem aan naar de keuken. ‘Je gaat toch zeker niet al zo snel naar Tulsa?’
‘Ik ga zodra ik iets heb gegeten. De jeep staat klaar. Zane verwacht me morgen. Ik heb een hoop zakelijke beslommeringen opgeschort om te kunnen trouwen, maar nu we terug zijn, moet ik weer aan de slag.’
‘Maar je moet vanavond niet meer gaan rijden! Je bent doodmoe. Je zult achter het stuur in slaap vallen en een ongeluk krijgen!’
Hij schonk haar een sarcastisch glimlachje. ‘Dan zouden al je problemen opgelost zijn, nietwaar? Sinds dat tijdschrift op de markt kwam, is mijn vermogen bijna verdubbeld. Ik kan dus met een gerust hart zeggen dat Elizabeth en jij dan goed verzorgd achterblijven.’
‘Dat is niet grappig!’ brieste ze woedend.
‘Met mij trouwen onder valse voorwendselen al evenmin!’
Terwijl ze trachtte de pijn de baas te worden die zijn woorden hadden veroorzaakt, slaagde hij erin de eieren en de koffie weg te werken.
‘Dat smaakte uitstekend,’ mompelde hij terwijl hij opstond. ‘Mijn complimenten aan de chef.’
Dit keer slaagde ze er niet in om haar tranen tegen te houden. ‘Zo kun je niet weggaan, Dominic.’
‘O nee?’ sneerde hij. ‘Ik geloof niet dat ik iets ben vergeten. Voordat we naar Vence vertrokken, heb ik een rekening voor je geopend. Volgens mij heb je alles wat je nodig hebt.’
‘Dit is onze huwelijksnacht,’ zei ze op gekwelde toon. Wil je met me naar bed voordat ik vertrek? Ik neem aan dat ik dat zou kunnen doen. Voor dat privilege heb ik immers miljoenen betaald.’
Ieder woord sneed als een mes door haar hart.
‘Het zal niet de nacht worden die ik in gedachten had voor ons,’ voegde hij er wreed aan toe.
Ze moest zich aan het aanrecht vastklampen om op de been te blijven. ‘Hoelang blijf je weg?’
‘Minstens een week, misschien langer. Je hebt het nummer van mijn mobiele telefoon voor het geval er sprake is van een noodtoestand. Dat is het wel zo’n beetje, nietwaar?’
‘Nee, dat is het niet.’ Ze wendde zich naar hem toe. ‘Heb je ooit de moeite genomen om te overwegen dat, als ik werkelijk alleen maar met je getrouwd was vanwege je geld, ik toch niet zo dom was geweest om dat tijdschrift te bewaren en mezelf te verraden? Hoe zou je hebben gereageerd als ik je die avond toen je naar mijn appartement kwam, dat tijdschrift had laten zien? Wat had ik dan tegen je moeten zeggen?’ De pijn in haar binnenste was zo hevig dat ze naar adem snakte. ‘O ja, Dominic, tussen twee haakjes, ik heb net gelezen dat je multimiljonair bent. Waarom heb je me dat niet verteld? Natuurlijk maakt het niet uit, want jij bent degene in wie ik geïnteresseerd ben.’