‘Tot op het moment dat ik gisteravond dat tijdschrift vond, heb je me volslagen voor de gek gehouden, Hannah Carr. De engel met de gouden haren die me het paradijs beloofde met een blik uit haar onwaarschijnlijk groene ogen. De laarzen hadden me moeten vertellen dat ze deels sterfelijk was en daarom even eenvoudig te corrumperen als ieder ander.’
‘Dominic!’ kreet ze onthutst. ‘Dat kun je toch niet menen!’
Ze zag dat hij een blik in de richting van de cockpit wierp. Met de moed der wanhoop rende ze langs hem heen en blokkeerde de deur.
‘Ga uit de weg, Hannah,’ gromde hij.
‘Je zult me moeten dwingen,’ daagde ze hem uit.
Een stroom Franse verwensingen vloog over zijn lippen. ‘Het is niet goed dat je Elizabeth zo laat huilen.’
‘Beschuldig je me er nu ook nog van dat ik een slechte moeder ben?’
Nog meer onvertaalbare vloeken ontsnapten aan zijn wit geworden lippen.
‘Hoe kan ik je bewijzen dat ik van je houd en dat je geld nooit iets voor me heeft betekend?’ Ze trilde van top tot teen.
‘Ik heb gemerkt dat je mijn cheque aan je zusje hebt gestuurd.’
‘Omdat jij daarop stond!’
Hij lachte minachtend. ‘Je wist dat ik dat zou doen.’
‘Dominic, lieveling... doe alsjeblieft niet zo.’
‘Je kunt de baby maar beter oppakken. Ze begint hysterisch te worden.’
‘Wat ga jij doen? Bij de piloot zitten tot we landen in
Denver?’
‘Ik ben blij dat je hebt begrepen dat we niet naar New York gaan. Als ik me het goed herinner, zou je daar graag wonen, maar die wens zal niet in vervulling gaan.’
‘Zo’n opmerking is beneden je waardigheid, Dominic. Doe die deur alsjeblieft niet open. Michel zal weten dat er iets aan de hand is, en hij was zo aardig tegen me voordat we opstegen.’
‘Ik zal tegen hem zeggen dat de baby ziek is en alleen maar haar maman wil.’
Hannah kon hem nauwelijks meer zien door haar tranen heen. ‘Betekent dit dat je me om een scheiding vraagt.’
‘Nee,’ was de nadrukkelijke reactie. ‘Ik zal mijn vader nooit die genoegdoening schenken. En ik houd van Elizabeth. Ik zal haar vader zijn, in iedere zin van het woord.’
‘Maar van mij houd je niet meer?’
‘Dat hoeft toch geen probleem te zijn? Mijn ouders zijn erin geslaagd getrouwd te blijven en toch ieder hun eigen leven te leiden. Dat kunnen wij vast ook wel.’
Ze was inmiddels gek van verdriet. ‘Ik weiger om onder die omstandigheden met je samen te leven.’
Hij keek haar minachtend aan. ‘Een minuut geleden verklaarde je nog dat je van me hield. Mijn moeder behoort kennelijk tot een type vrouw dat met uitsterving bedreigd wordt. Geniet van de vlucht. In de keuken staat eten en drinken in overvloed voor jou en de baby.’
‘Wakker worden, Hannah. We zijn geland. Je auto staat klaar voor je.’
Het kostte haar moeite om haar gezwollen oogleden te openen. Haar nachtmerrie was dus niet verdwenen. De pijn in haar hart was er nog steeds.
Ze wist nog dat ze Elizabeth een fles had gegeven om haar te kalmeren. Daarna had ze zelf gehuild tot ze van pure uitputting in slaap was gevallen. Ze kon zich niet voorstellen dat ze al in Colorado waren.
Ze had geen spiegel nodig om vast te stellen dat ze er vreselijk uitzag. Dominic moest hun bagage al naar de auto hebben laten brengen. Hij leek haast te hebben. Snel begaf ze zich naar de toiletruimte om zich op te frissen. Daarna verliet ze het vliegtuig.
De warme juliavond viel als een klamme deken over haar heen. Ze draaide zich om en wilde afscheid nemen van de piloot maar hij was in geen velden of wegen te bekennen.
Zonder een woord te zeggen, hield Dominic het portier voor haar open. Zijn donkere, knappe trekken benamen haar even de adem voordat ze instapte. Hij was niet zo maar een man die haar naar huis bracht. Hij was haar echtgenoot. Die avond was het hun huwelijksnacht.
Hij moest toch inmiddels over zijn ergste woede heen zijn en zich verheugen op hun liefdesspel. Zij had er zo naar uitgekeken...
‘Dat is de afslag naar Fort Collings,’ mompelde hij drie kwartier later. Daarmee verbrak hij eindelijk de dodelijke stilte. ‘We zouden even bij je zusje kunnen langsgaan.’
Als hij die suggestie had gedaan om haar hoop op een huwelijksnacht vol ongeremde passie de bodem in te slaan, dan was hij daar absoluut in geslaagd.
‘Ze zal mijn brief pas morgen krijgen. Ik wil liever niet dat ze weet dat we niet op huwelijksreis zijn gegaan. Ik wil evenmin als jij dat mijn familie erachter komt dat mijn huwelijk al de mist is ingegaan voordat het is begonnen.’
‘Touché.’
De laatste keer dat ze van Fort Collins naar Laramie was gereden, had haar hart gehuild omdat ze niet geloofde dat Dominic ooit van haar zou kunnen houden.