‘Maar dat wist ik niet!’
‘Lieg niet tegen me, Hannah!’ beet hij haar toe. ‘Ik heb het bewijs in de luiertas gevonden.’
Ze schudde verbluft haar hoofd. ‘Waar heb je het over?’
Met een snel gebaar reikte hij naar de tas, ritste een van de vakken open en haalde de uitgave van de U.S Economics tevoorschijn.
‘Dus daar was het,’ riep ze uit zodra ze het blad zag. ‘Nu herinner ik het me weer. Ik had het meegenomen naar de wachtkamer van de kinderarts om het te lezen terwijl ik wachtte tot de arts tijd zou hebben voor Elizabeth.’
Hij staarde haar aan met een blik die even troosteloos was als het land rond het museum in de winter. ‘Deze editie is meer dan veertien maanden oud.’
‘Maar ik heb hem pas gelezen toen ik mijn auto een onderhoudsbeurt kreeg in de garage. Dat was een week nadat je me mee uit eten had genomen. Als je achterop kijkt, zie je dat er een sticker van de garage op zit.’
Ze zag dat Dominic te kwaad was om ook maar ergens naar te willen kijken. Zijn lichaam was van top tot teen verstard.
‘En als je de hele waarheid wilt weten, dan zal ik je die vertellen. Toen ik dat tijdschrift van Jim had gekregen, heb ik het overal mee naar toe genomen, zodat ik altijd naar je foto kon kijken. Ik nam het zelfs mee naar de kinderarts op de avond dat Elizabeth ziek werd. In mijn haast om de vernevelaar te kopen en haar naar huis te brengen, heb ik het tijdschrift in de luiertas gestopt en daarna ben ik het vergeten, omdat jij op me stond te wachten toen ik thuiskwam. Daarna hoefde ik niet meer naar die foto te kijken, want ik had degene die erop stond, in levende lijve om te koesteren en te adoreren.’
Het maakte niet uit wat ze zei, hij luisterde niet. ‘Dominic, ik heb nooit durven dromen dat je me ten huwelijk zou vragen. Vanaf het begin ben ik bang geweest dat je voorgoed weer weg zou gaan, dus was ik van plan om die foto in het museum te hangen als het traject van de trein was aangelegd. Dan zou ik er, als ik oud was geweest, op hebben gewezen en hebben gezegd: "Zie je die man. Ik heb hem eens gekend en ben altijd van hem blijven h-houden"; stamelde ze. ‘De trein die nu over het land suist, was zijn droom —’
Zijn ogen vernauwden zich tot minachtende spleetjes. ‘Je moet je verhaal wel kloppend zien te houden. Hoe had je die foto in het museum willen hangen en erop willen wijzen als je oud was terwijl je van plan was om het land van de hand te doen?’
Ze huiverde bij het horen van zijn wrede spot. Dit was erger dan een nachtmerrie. ‘Dat was voordat Lisa me vertelde dat ik Elizabeth mocht adopteren en we besloten om het land te verkopen.’
‘Je bedoelt voordat je iemand had gevonden die je prijs kon betalen,’ onderbrak hij haar op verbitterde toon. ‘Je moet toch hebben geweten dat ik zo verliefd op je was geworden dat je mij tot op mijn laatste cent kon uitmelken, zonder daar zelfs maar moeite voor te doen!’ beet hij haar toe. De minachting droop van zijn stem.
Ze schudde vertwijfeld haar hoofd. ‘Dat is niet waar. Lieveling... toen ik je op de rug van Cinnamon naar het museum bracht, wist ik absoluut niet wie je was. Ik begon pas iets te vermoeden toen die serveerster om je handtekening vroeg. Ik voelde hoe vervelend je het vond om door haar lastig gevallen te worden. Je reageerde als iemand die zich dat al jarenlang had moeten laten welgevallen. Pas toen ik dat artikel las en erachter kwam dat jouw familie de eigenaar is van het House of Eve, begreep ik waarom je niets had gezegd over je achtergrond. Maar ik besloot er niets over te zeggen, omdat ik niet zo wilde zijn als al die andere mensen, die hijgend achter je aan lopen en uit zijn op je gunsten. Ik kan me zo goed voorstellen dat je daar schoon genoeg van hebt.’ Ze haalde diep adem.
‘Je moet begrijpen dat ik niet de illusie koesterde dat je ooit van mij zou gaan houden. Ik dacht dat ik niets voorstelde... dat denk ik nog steeds.’
In de stilte die op die woorden volgde, werd de uitdrukking op zijn gezicht hard en afstandelijk. Was er dan niets van wat ze had gezegd, tot hem doorgedrongen?
‘Toen ik dat telefoontje kreeg van die makelaar,’ begon hij op barse toon, ‘ben ik teruggevlogen naar Laramie omdat ik in de veronderstelling verkeerde dat je me niet kon laten gaan, omdat je wist dat wat wij deelden, iets heel bijzonders was... iets wat voor geen geld ter wereld te koop is.’
‘Dat weet ik ook. Ik houd van je, Dominic!’ riep ze in opperste staat van vertwijfeling uit. ‘Ik ben vandaag met je getrouwd omdat jij mijn leven bent.’
Zijn donkere ogen glinsterden gevaarlijk toen hij het tijdschrift terzijde smeet. De baby werd wakker door de klap waarmee het op het tafeltje terechtkwam en begon te huilen, maar Hannah zag dat Dominic dit keer te ver heen was om zich daarom te bekommeren.