‘Nee, dank je. Dominic heeft al dit glas frisdrank voor me gehaald.’
‘Prima. Dan zal ik u niet verder storen. Zodra uw man aan boord is, stijgen we op.’
Hannah keek om zich heen in het elegant ingerichte vliegtuig dat toebehoorde aan Dominics maatschappij. Om de pers te ontlopen waren ze met de helikopter van Vence naar Nice gevlogen.
Ze kon het amper bevatten dat dit alles werkelijk gebeurde. Ze was gekleed in een chique wit linnen mantelpakje en een blauwgroene shawl van chiffon, die Dominic haar cadeau had gedaan. Ze voelde zich een in de watten gelegde prinses.
Dominic had al zoveel voor haar gedaan, ze wilde niet nog meer cadeaus. Het enige waarnaar ze snakte, was alleen zijn met hem. Ze hoopte maar dat ze niet ver zouden hoeven vliegen. Ze had al te lang gedroomd van hun eerste nacht, hun eerste echte lichamelijke contact.
‘Hannah?’
Zodra ze zijn stem hoorde, sprong ze uit haar stoel en wilde in zijn armen vliegen. Ze kwam tot stilstand toen ze de baby zag die tegen zijn zijden shirt lag.
Haar hart sloeg een slag over. ‘Elizabeth!’ riep ze in paniek uit. Wat is er met haar, Dominic?’
‘Niets,’ zei hij op milde toon. ‘Ik vrees dat ik degene ben die een probleem heeft.’
Haar delicate wenkbrauwen vormden een verbijsterde frons. ‘Wat bedoel je?’
‘Toen we vanochtend in de tuin aan het spelen waren, realiseerde ik me dat ik haar te zeer zou missen. Ik kan haar niet achterlaten, dus heb ik geregeld dat ze naar het vliegveld werd gebracht. Zou je haar even willen overnemen, zodat ik de rest van haar spullen aan boord kan brengen?’
Hij overhandigde haar de baby en verdween. Elizabeth begon onmiddellijk te huilen, wat haar gebruikelijke reactie was als Dominic uit beeld verdween.
Hannah was zo diep geschokt, dat ze niet in staat was om meteen te reageren.
Opeens begon het haar te dagen. Nu pas zag ze in dat Dominics gedrag tijdens de huwelijksceremonie slechts bedoeld was geweest voor hun gasten.
Haar instinct was juist geweest. Er was iets gebeurd met Dominic... iets wat littekens had achtergelaten op zijn ziel. Anders zou hij nooit zo wreed tegen haar zijn geweest niet op hun huwelijksdag.
Ze weigerde naar hem te kijken toen hij de babyspullen aan boord bracht. Elizabeth deed onmiddellijk pogingen om zich los te worstelen uit haar armen. Omdat ze haar woede en teleurstelling móést afreageren, stond ze op en deponeerde de baby zwijgend op zijn schoot.
Hij greep haar pols vast voordat ze zich kon afwenden. ‘Je wilde zo graag weten waar de reis heen ging. Ga je het me nu niet vragen?’
Zijn spottende toon was onbekend voor haar en opnieuw werd ze gekwetst door de dramatische verandering die hij had ondergaan.
‘Aangezien er kennelijk geen sprake zal zijn van een huwelijksreis, lijkt me dat tamelijk zinloos. Gisteravond nadat je mijn slaapkamer hebt verlaten, moet er iets zijn gebeurd dat je liefde voor mij heeft doen verdwijnen. Als dat niet zo is, is alles gelogen! Maar wat ik niet begrijp is dat je me naar het altaar hebt gelokt terwijl je toch zo’n afschuw voor me koestert.’
Verdorie, haar ogen vulden zich met tranen! ‘Waarom heb je de hele toestand vanochtend niet afgeblazen? Je had er ruimschoots de tijd en de gelegenheid voor.’
Zijn zwijgen maakte haar woest.
‘Jij bent degene die mij het hof heeft gemaakt, weet je nog?’ Ze hief trots haar kin op. ‘En dan maak je ten overstaan van je familie en je beste vrienden een farce van mijn liefde voor jou.’ Haar stem trilde en ademhalen kostte haar moeite.
Zijn blik gleed over haar heen met een schokkende, mannelijke intimiteit. ‘Je kunt maar beter gaan zitten. We kunnen nu elk moment opstijgen.’
Ze zag dat Elizabeth de spanning aanvoelde en niet wist of ze moest huilen of lachen. Haar grote ogen volgden Hannah toen ze naar haar stoel liep. Zodra ze haar gordel had bevestigd, begon het toestel te taxiën.
Binnen enkele minuten waren ze in lucht.
Hannah staarde uit het raampje en zag de blauwe Middellandse zee kleiner worden. Ze had een korte glimp mogen opvangen van het paradijs, maar dat was haar onmiddellijk ook weer ontnomen, voor eens en voor altijd. Tegen de tijd dat het vliegtuig op volle snelheid was, was Elizabeth in slaap gevallen.
Dominic legde haar in het kinderzitje en schonk iets voor zichzelf in bij de bar.
Hannah kon de stilte niet langer verdragen. ‘Hoelang ben je van plan me te straffen zonder me te vertellen was ik heb misdaan? Mijn vader kon zo wreed zijn, maar van jou had ik iets dergelijks nooit verwacht!’
‘Kennelijk hebben we elkaar voor de gek gehouden.’ Hij dronk het glas in een teug leeg.
‘Waarover?’ riep ze vertwijfeld uit.
Zijn gezicht leek uit steen gehouwen. ‘Hoelang was je van plan om met me samen te wonen voordat je zou bekennen dat je wist wie ik was toen je me bij de rivier vond?’