‘Daar staat je bruidegom te trappelen van ongeduld. Ik geloof dat we hem werkelijk even de stuipen op het lijf hebben gejaagd. Grace à Dieu heb ik zijn bruid heelhuids bij de kerk afgeleverd.’
Hannah had Dominic al zien staan voor de kerk. Hij zag er adembenemend uit in zijn traditionele zwarte kostuum. Op een van de revers waren twee gele rozen bevestigd. Even kon ze niets anders doen dan naar hem staren en wachten tot haar hart weer normaal zou kloppen.
Hij stapte van de trap in het volle zonlicht en liep op de auto toe om het portier te openen. Tot haar verbazing hielp hij haar niet met uitstappen, maar stapte zelf in en plantte een woeste, hongerige kus op haar lippen.
‘Kalm aan, mon frère,’ schertste Jean-Jaques vanaf zijn plaatsje achter het stuur. ‘Dat mag je pas doen als de wittebroodsweken beginnen.’
Toen Dominic zich terugtrok, waren zijn mooie bruine ogen half geloken, en was ze niet in staat om de uitdrukking erin te zien.
Ze was nog steeds bezig zich te herstellen van de sensuele kus, toen hij zei: ‘Het is mijn huwelijk, Jean-Jaques. Ik kan doen wat ik wil op deze dag.’ Met de elegantie die hem zo eigen was, hielp hij Hannah bij het uitstappen. ‘Ben je klaar, mon amour? De priester staat klaar om ons in de echt te verbinden. In voor- en tegenspoed, totdat de dood ons zal scheiden.’
Jean-Jaques was aan haar andere zijde gaan staan. ‘Jeetje, Dominic is vanochtend wel heel gespannen,’ fluisterde hij, zijn lippen bijna tegen haar warme wang gedrukt. ‘We hebben hem echt de schrik op het lijf gejaagd, maar maak je maar geen zorgen. Dan stelt hij je des te meer op prijs. Blijf maar gewoon glimlachen. Hij komt er wel overheen. Iedere bruidegom is zenuwachtig voor zijn huwelijk, zelfs mijn schijnbaar onoverwinnelijke zwager.’
Hoewel Jean-Jaques de draak stak met Dominics gedrag, had Hannah toch het gevoel dat haar aanstaande man iets anders mankeerde. Er was iets met hem gebeurd nadat hij de vorige avond haar slaapkamer had verlaten. Iets dat traumatisch genoeg was om hem in zijn ziel te raken.
Bevangen door een vreemd voorgevoel pakte ze zijn hand. Samen liepen ze de kleine Romaanse kerk binnen.
Dominics moeder kwam met een glimlach op Hannah toe en overhandigde haar een boeket van oranjebloesem en gele rozen. ‘Wees gelukkig, lieve kind.’
‘Dat ben ik al,’ fluisterde Hannah geëmotioneerd, haar bedankend met een kus op beide wangen. Vanbinnen trilde ze als een espenblad.
De fresco’s waren waarschijnlijk prachtig, maar zij zag ze nauwelijks. Ook de vrienden en familieleden die zich in de kerk hadden verzameld, merkte ze amper op toen Dominic haar naar het altaar voerde.
Als ze had gekund, zou ze de kerk uit zijn gerend en aan Dominic hebben gevraagd wat hem dwarszat, maar zijn sterke arm die om haar middel lag, weerhield haar daarvan. Bovendien was het al te laat, want de priester was begonnen met de ceremonie.
‘Geliefde aanwezigen, wij zijn hier vandaag bijeen ter ere van twee jonge mensen die hebben gekozen om deel te nemen aan het heiligste sacrament van de kerk, dat van het huwelijk. Laten we bidden.’
Hannah boog haar hoofd. Terwijl ze bad voor de man die op het punt stond haar echtgenoot te worden, huiverde ze zichtbaar. De prachtige japon trilde van de geschulpte halslijn tot aan de tulen sleep.
Het grootste deel van de ceremonie ging als in een waas aan haar voorbij. Ze moest op de juiste momenten gereageerd hebben. Tot haar immense opluchting klonk Dominics stem krachtig en zelfverzekerd toen hij zijn gelofte uitsprak.
Toen de priester verklaarde dat ze man en vrouw waren, tilde Dominic haar sluier op met dezelfde tedere passie die hij ten toon gespreid had tijdens de afgelopen weken.
Opeens wist ze dat alles goed zou komen. Tegen de tijd dat ze het huwelijksregister hadden getekend en alle felicitaties in ontvangst hadden genomen, was ze tot de conclusie gekomen dat ze allebei bevangen waren geweest door de zenuwen. Verder was er niets aan de hand.
Een golf van verlangen spoelde door haar lichaam toen Dominic haar bij zijn vrienden vandaag trok, een kus op haar lippen drukte en zei: ‘Kom mee, Mrs. Giraud. JeanJaques staat te wachten om ons terug te brengen naar de villa. Daar zullen we ons verkleden.’
‘Ik ben klaar,’ fluisterde ze koortsachtig tegen zijn lippen. ‘Nu ik je vrouw ben, ga je me dan eindelijk vertellen waar ons huwelijksreis heen gaat?’
Zijn donkere ogen glansden mysterieus. ‘Alles op zijn tijd.’
Hoofdstuk 8
‘Madame Giraud? Ik ben Michel Patrou, uw piloot tijdens deze vlucht.’
‘Aangenaam kennis te maken, Michel.’
‘Gefeliciteerd met uw huwelijk. Ik hoop dat Dominic en u heel gelukkig worden. Uw echtgenoot heeft gezegd dat hij zich zo bij u zal voegen. Daarna zullen we opstijgen. Kan ik nog iets voor u doen?’