‘Dank je dat je dat zegt,’ fluisterde Hannah, ontroerd door de pogingen van het meisje om haar te troosten.
Ze snakte naar geruststelling. Ze wenste dat haar moeder nog in leven zou zijn. Een bruid had op een dag als vandaag behoefte aan haar eigen familie om zich heen.
Het idee dat Lisa en zij niet in staat waren geweest om elkaars bruiloft bij te wonen, stemde haar triest.
Ze hoopte maar dat de brief die ze had gestuurd, voor hen beiden een nieuw begin zou kunnen zijn.
‘Mademoiselle?’ vroeg het dienstmeisje bezorgd.
‘Ik ben klaar.’ Met de simpele trouwring die ze voor Dominic had gekocht in een kanten zakdoekje gewikkeld dat ze in haar hand geklemd hield, volgde ze het dienstmeisje de trap af naar de voordeur. Jean-Jaques, gekleed in een blauw zijden maatkostuum met een roos op zijn revers, stond op haar te wachten.
‘Eindelijk! Je ziet eruit als een beeldschone wolk, maar ik stond op het punt je te komen halen. Dominic vilt me levend als we te laat komen. We hebben nog tien minuten!’
‘Het spijt me. Ik zal zeggen dat het mijn schuld is.’
‘Je hoeft je niet te verontschuldigen. Het is traditie dat de bruid na de bruidegom arriveert. Bovendien is het goed dat Dominic denkt dat je niet al te gretig bent. Laat hij zich maar even zorgen maken of je wel op tijd komt,’ plaagde hij. ‘Dat draagt bij tot de opwinding.’
_Er borrelde een teder lachje op in haar keel. Jean-Jaques was precies het medicijn dat ze nu nodig had.
Opgelucht, omdat hij was achtergebleven om haar naar de kerk te rijden, liet ze zich door hem op de achterbank van de auto helpen. Het was dezelfde auto waarin Dominic had gereden toen een fotograaf een foto van hem had gemaakt die voor dat blad was gebruikt.
Zodra ze het landgoed verlieten, werden ze gebombardeerd door verslaggevers en fotografen. Bijna verblind door de flitslichten boog Hannah haar hoofd.
Op de voorbank hoorde ze Jean-Jaques in kleurrijke Franse bewoordingen zijn ongenoegen uiten. Op een gegeven moment draaide hij zich even om en zei: ‘Sorry, Hannah.’ Daarna richtte hij zijn blik weer op de weg en reed in volle vaart verder.
‘Op de een of andere manier weten de paparazzi altijd wanneer Dominic thuis is. Hij heeft een afgelegen kerkje gekozen voor de ceremonie en de beveiliging zo goed als waterdicht gemaakt, maar het moet je niet verbazen als je morgen op de voorpagina van Le Soir en de Figaro staat. Hij is waarschijnlijk populairder dan welke Europese kroonprins ook.’
Zijn commentaar onderstreepte de opmerkingen van het dienstmeisje. ‘Ze zullen ongetwijfeld suggereren dat Elizabeth de reden is dat we in het huwelijk treden.’
Met zijn knikje bevestigde hij haar ergste angsten. ‘Het is goed dat je het begrijpt. Ik adviseer je dan ook om ver bij de media uit de buurt te blijven.’
‘Je bedoelt dat ik de koppen niet leuk zal vinden. "Parfumkoning verlaagt zich door te trouwen met voormalige rodeokoningin". Maak je maar geen zorgen, ik zal niets lezen of bekijken dat ook maar iets met het nieuws te maken heeft.’ Haar stem trilde.
Het begon nu pas tot haar door te dringen dat ze met een beroemdheid in het huwelijk zou treden, hoewel ze wist dat Dominic zichzelf nooit als zodanig beschouwde. Wat moest hij een moeilijk leven hebben geleid.
‘Jij bent de vrouw van wie hij houdt,’ zei Jean-Jaques zacht. ‘Bedenk alsjeblieft dat niets er toe doet, behalve de gevoelens die jullie voor elkaar koesteren.’
Hij was echt heel lief. ‘Dank je dat je me daaraan herinnert.’
‘Wij hebben heel veel gemeen. Ik was een onbelangrijke laborant die door de Giraud Company werd ingehuurd, en ik werd verliefd op Nicole. Wonder boven wonder beantwoordde ze mijn liefde en vroeg zij mij ten huwelijk.’
‘Nu maak je een grapje!’
‘Nee.’ Hij schudde het hoofd. ‘Vraag het maar aan alle andere familieleden en ze zullen het je vertellen. Ze was net de prinses op de glazen berg. Ik durfde niet op mijn paard te klimmen en naar haar toe te rijden.’
‘Ik weet precies wat je bedoelt,’ bekende ze zacht.
‘Omdat zij Dominics mooie zusje is, en een beroemdheid vanwege haar afkomst, zal ook zij altijd achternagezeten worden door de pers. Desondanks zijn we erin geslaagd om een privéleven op te bouwen voor ons en onze kinderen. Dominic en jou zal dat ook lukken.’
‘Wat lief van je dat je me dit allemaal hebt verteld. Je weet niet hoe nodig ik het had om dit te horen.’
‘Niets te danken,’ mompelde hij terwijl ze door de politie werden gemaand om door te rijden. De agenten trachtten de horde fotografen in bedwang te houden.
Via een kronkelstraatje reden ze naar het oude kerkje, dat verscholen lag tussen middeleeuwse huizen. Langs de straat stonden slechts enkele auto’s geparkeerd.