‘Allemachtig, Dom! Hannah heeft je dit aangedaan. Ik herken de tekenen.’
Bij het horen van haar naam leek zijn maag ineen te krimpen. ‘Ik wil nu niet over haar praten, Alik.’
‘Denk je dat ik het niet begrijp, na wat Blaire mij heeft aangedaan?’ beet Alik hem toe. ‘Maar Hannah is Blaire niet. Die vrouw houdt met heel haar hart van jou. Wat jullie hebben, is heel zeldzaam, dus moet je dat met beide handen vasthouden. Iedere man zou zich gelukkig prijzen als hij had wat jij hebt gevonden.’
Dominic draaide zich met een ruk om. ‘Denk je dat echt?’ vroeg hij sarcastisch.
De stilte die op de woorden volgde, was geladen met spanning. ‘Dus er komt geen bruiloft, en jij wilde dat wij dat als eersten zouden weten?’ vroeg Zane.
Dominics ogen glinsterden gevaarlijk. ‘Nee, we gaan gewoon door zoals het gepland is.’
Zane keek hem strak aan. ‘Als je je zo voelt, zou je niet moeten trouwen.’
‘De baby houdt van me en ze heeft me nodig. Ik weet dat haar gevoelens echt zijn. Dat is voldoende reden om hiermee door te gaan.’
‘Vergeet het maar!’ riepen beide mannen tegelijkertijd.
‘Stel de bruiloft nog een paar dagen uit, totdat je weer weet wat je wilt. Iedereen zal het begrijpen als Hannah en jij wat meer tijd nodig hebben.’
‘Zane heeft gelijk. Wat jij je in je hoofd haalt —’
‘Het heeft niets te maken me wat ik me in mijn hoofd haal,’ onderbrak Dominic hem op ijzige toon. ‘Jij mag dan nog zo’n verdriet hebben om de brute wijze waarop Blaire een einde heeft gemaakt aan jullie verloving, maar ze had wel de moed om eerlijk tegen je te zijn. Uiteindelijk is dat het enige wat telt.’
‘Is er een andere man in het spel?’
Zanes ironische vraag zorgde ervoor dat de adem even in Doms keel stokte. ‘Nee, was het maar zo simpel... Mon Dieu!’ kreunde hij hardop. ‘Ik ben vanavond niet geschikt als gezelschap. Het spijt me dat ik jullie hierheen heb gezeuld. Neem de motorboot en ga maar terug naar de haven. Ik zal de auto bellen die jullie zal terugbrengen naar het hotel.’
‘Als je denkt dat we je nu alleen gaan laten,’ mompelde Alik.
Maak je maar geen zorgen. Ik heb geleerd dat alcohol geen oplossing is voor wat mij bezighoudt,’ zei hij op grimmige toon, terwijl hij zich ontdeed van zijn T-shirt. ‘Als jullie me nu willen verontschuldigen, dan neem ik even een duik.’
‘Klinkt goed. We gaan met je mee.’
‘Ik heb het nu niet over een duik in een zwembad.’ Zanes lippen verstrakten. ‘Dat dachten wij ook niet.’
‘Ah, mademoiselle! riep een van de jongere dienstmeisjes uit toen ze Hannah in haar trouwjapon zag. ‘U ziet eruit als een engel, helemaal in het wit en goud. Monsieur Dominic zal sprakeloos zijn als hij u ziet.’
‘Dank je wel.’ Hannahs hart bonsde te hard. Was haar trouwdag werkelijk aangebroken? Over iets minder dan een uur zou ze in de echt worden verbonden met de man van wie ze met hart en ziel hield.
‘Er staat een auto voor het huis op u te wachten.’ Hannah keek nog een keer in de spiegel om te zien of haar sluier goed zat. ‘Weet je waar Dominic is?’
‘Hij is samen met zijn ouders vertrokken naar de kerk.’
Hannah slikte haar teleurstelling weg en wendde haar blik af, in de hoop dat het dienstmeisje niet zou zien hoe het haar te moede was. Misschien was zijn moeder wel erg traditioneel en ging zij er nog steeds van uit dat het ongeluk bracht als de bruidegom de bruid voor de ceremonie zag.
Maar de Dominic van wie Hannah hield, liet zich door niemand de wet voorschrijven. Hij nam zijn eigen beslissingen, en als hij haar had willen zien, zou hij zich niet door een traditie hebben laten weerhouden. Hannah had ademloos op hem gewacht.
‘Kan ik u nog ergens anders mee helpen voordat u vertrekt, mademoiselle?’
Hannah was zo opgegaan in haar gedachten dat ze al helemaal vergeten was dat het dienstmeisje er nog was. ‘Nee, dank je. Ik ga nog even afscheid nemen van de baby en dan ga ik naar beneden.’
‘De baby is niet op haar kamer, mademoiselle. Nadat u vanochtend met haar had gespeeld, heeft Monsieur Dominic haar meegenomen naar de tuin. Ze is daar nog met Sophie en ze is helemaal tevreden.’
‘Ah, ik begrijp het.’ Maar Hannah begreep het helemaal niet. Teleurstelling maakte plaats voor verbazing omdat hij zelfs niet even bij haar was langsgekomen om gedag te zeggen of een kus te stelen. Dat zou toch niet meer dan normaal zijn geweest, aangezien de baby in de aangrenzende kamer had gelegen?
‘Is alles goed met u, mademoiselle?’
‘Ik... Ik denk dat ik een beetje last heb van mijn zenuwen,’ stamelde Hannah.
Het dienstmeisje keek haar verbluft aan. ‘Maar hoe is dat nu mogelijk? Het is zo’n geweldige man! Ieder meisje in Frankrijk zou in uw schoenen willen staan.’ Haar handen wapperden door de lucht. ‘Er zijn er zoveel die hebben geprobeerd zijn hart te stelen. Maar geen van hen is het gelukt. Ik heb gezien hoe hij naar u kijkt. Hij ziet gewoon niemand anders meer.’