‘Het was Cinnamon die de redding heeft uitgevoerd.’ Blozend probeerde Hannah dat deel van de waarheid boven tafel te krijgen. ‘Ik hoefde haar slechts te leiden en jou vast te houden om te voorkomen dat je zou vallen.’
‘Ah,’ zei Jean-Jaques met een ondeugend grijnsje. ‘Nu komen we aan het interessante deel.’
‘Je vergist je, mon frère. Ze heeft me per ambulance naar een ziekenhuis gestuurd, weigerde iedere vorm van compensatie voor haar hulp, en wilde me wekenlang niet eens zien! Mijn enige bondgenote was dit kleine engeltje.’ Hij drukte een kus op Elizabeths blonde krulletjes. ‘Maar zodra Hannah mijn vrouw is, zullen we samen uit rijden gaan en zal zij degene zijn die voor mij zit.’
Dat beeld zorgde er even voor dat Hannahs lichaam in een shocktoestand raakte.
‘Wel, wel,’ mompelde Nicoles echtgenoot. ‘Eindelijk de waarheid. Je bent letterlijk hard gevallen, mon frère.’ Hij schaterde het uit. ‘En dan te bedenken dat ze, na je het leven te hebben gered, doodleuk au revoir tegen je zei. Ik denk dat zij de enige vrouw op aarde is die ooit heeft gezegd dat je moest weggaan.’
Nicole glimlachte warm. ‘Wat een romantisch verhaal. Maar ik kan me nog steeds niet voorstellen hoe je voor elkaar hebt gekregen dat mijn broer dat paard besteeg. Je bent een bijzonder vrouw.’
‘Het zit in Hannahs genen,’ zei Dominic. Zijn hand gleed naar haar nek. ‘Haar betovergrootmoeder was werkzaam bij de Pony Express.’
‘Echt waar? Een vrouw?’ vroeg Nicole.
Hannah knikte. ‘Het staat allemaal in haar dagboeken. Ze had het geld nodig, maar ze weigerden een vrouw aan te nemen om de post te vervoeren. Ik heb de kleren nog steeds die ze droeg om zich te vermommen als man. ‘s Zomers wordt er een parade gehouden in Laramie en daarin rijd ik mee, gekleed zoals mijn overgrootmoeder eens gekleed ging.’
‘Maar dit jaar niet. Dit jaar moest ze hem overslaan om met mij te kunnen trouwen.’
‘De hemel zij dank! En dank je dat je hem hebt geholpen,’ zei Nicole met trillende stem. ‘Dominic is voor mij heel speciaal.’
‘Voor mij ook, Nicole.’
‘Voor ons allemaal!’ zei zijn moeder geëmotioneerd.
Dominic tilde de baby in de hoogte en blies een kus op haar buikje. ‘Als ons huis is gebouwd op Hannahs land, moeten Jean-Jaques en jij met de tweeling naar Wyoming komen. Dan gaan we allemaal samen uit rijden, hè schatje?’ zei hij lachend. ‘Waar is de tweeling eigenlijk? Ik hoopte dat ik hen zou kunnen voorstellen aan hun mooie nieuwe nichtje.’
‘Ze zijn verkouden geweest,’ antwoordde zijn moeder. ‘We dachten dat we hen maar beter uit de buurt konden houden om te voorkomen dat ze haar zouden aansteken.’
Hannah glimlachte. ‘Ze is net verkouden geweest voordat we hierheen kwamen.’
Nicoles mooie gezicht straalde. ‘De jongens zullen helemaal weg van haar zijn. Ik kan hun reactie bijna niet afwachten als ze haar zien.’
‘We waren van plan om volgend jaar een grote reis te maken,’ zei haar echtgenoot. ‘Onze zoons zullen dan oud genoeg zijn om te genieten van Disneyland. O ja, en Las Vegas. Ik neem aan dat jij daar vaak bent geweest, Hannah?’
‘Maar één keer. We hadden het niet breed thuis.’ Dit was haar kans om hen te vertellen hoe haar situatie was. ‘We kampeerden en maakten weekendtripjes naar Denver en Omaha. Na de dood van onze vader hebben Lisa en ik het er een keer van genomen. We zijn naar Californië gevlogen om de oceaan te zien. Het was onze eerste vlucht. Op de terugweg hebben we Las Vegas aangedaan, enkel en alleen om te kunnen zeggen dat we er waren geweest. Ik heb het pakketje munten dat ik had gekocht, verloren in de gokautomaten. Dat was meteen het einde van mijn carrière als gokker.’
Jean-Jaques, Dominic en Nicole schaterden het uit. Toen ze uitgelachen waren, stond Nicoles man op, pakte zijn wijnglas en keek naar Hannah.
‘Ik wil graag een toast uitbrengen op mijn mooie, moedige, aanstaande schoonzusje en op mijn broer Dominic. Dat jullie aan het einde van je leven samen nog gelukkiger mogen zijn dan je nu al bent.’
‘Dat is een perfecte toast,’ zei zijn moeder.
Dominics vader stond eveneens op. ‘Ik wens jullie ook alle geluk van de wereld.’ Hij sprak voordat iedereen het glas had geheven.
Hannah merkte dat Dominic even aarzelde voordat hij in één teug zijn wijnglas leegde. Toen stond hij op en stak zijn hand uit naar Hannah. ‘Kom, onze kleine prinses moet hoognodig naar bed.’
‘Ik heb van iedere minuut van dit feest genoten.’ Hannahs stem haperde even. ‘Jullie weten niet hoezeer ik ernaar heb verlangd om kennis met jullie te maken. Bedankt dat jullie ons zo warm hebben verwelkomd.’