‘Moeder, Nicole... ik wil jullie graag voorstellen aan het licht van mijn leven, Hannah Carr. En deze kleine schoonheid is onze dochter Elizabeth.’
Hannah had geen idee in hoeverre zijn familie op de hoogte was van de situatie met Elizabeth, maar dit was niet het moment om te proberen daarachter te komen. De daaropvolgende momenten gingen als in een roes voorbij. Hannah werd op haar beurt gezoend en omhelsd en de warme belangstelling waarmee de beide vrouwen haar tientallen vragen stelden, leek oprecht. Maar natuurlijk stal Elizabeth de show.
Nadat ze Elizabeth van Dominic hadden overgenomen om echt met haar kennis te maken, stelde Dominic Hannah voor aan Jean-Jaques Armentier, Nicoles echtgenoot, die op hen was toegelopen.
Ook Jean-Jaques was een donkere, aantrekkelijke man. Zijn blauwe ogen glinsterden ondeugend toen hij een kus op Hannahs beide wangen plantte.
‘Welkom in de familie, chérie. Je bent werkelijk de gouden engel die Dominic voor ons heeft beschreven. Nu heb ik mijn antwoord.’
‘Op welke vraag?’ Dominic klonk geamuseerd.
‘Toen ik hoorde dat jij je vrijgezellenstatus ging opgeven, heb ik me afgevraagd of Amerikaanse vrouwen iets hebben dat Franse vrouwen niet bezitten. Ik vroeg me af wat ze had gedaan om Dominic ertoe te bewegen om vrijwillig zijn vrijheid in te ruilen voor de knellende banden van het huwelijk.’
Nicoles echtgenoot mocht kennelijk graag plagen, en hij had deze vragen voor de grap gesteld. Jammer genoeg slaagde Hannah er niet in om de trilling uit haar stem te weren toen ze bekende: ‘Dat vraag ik me ook nog steeds af.’
De uitdrukking op het gezicht van Nicoles echtgenoot werd serieuzer. ‘Weet je dat werkelijk niet?’ Hij zond een blik in Dominics richting. ‘Jij bent een gelukkig mens, mon vieux.’
‘Daar ben ik me van bewust,’ mompelde Dominic voordat hij een harde kus op haar mond drukte. Toen hij het hoofd weer ophief, zag hij dat zijn vader opeens voor hen stond.
‘Wel Dominic, dit is lang geleden. Ik neem aan dat ik je niet hoef te vragen hoe het met je gaat.’
Er was geen enkel vertoon van genegenheid tussen vader en zoon. Hannah kromp inwendig even ineen.
‘Vader? U ziet er zoals altijd weer prima uit. Mag ik u voorstellen aan mijn aanstaande vrouw, Hannah Carr.’
‘Enchanté, Hannah.’ Hij bracht haar hand naar zijn lippen.
‘Dank u, monsieur.’
Zijn blik bleef rusten op haar gezicht. ‘Dat is een prachtige liefdesbaby die jullie samen hebben gemaakt. Ik heb haar daarnet bij Sophie gezien.’
Dominic verstarde even, maar begon haar toen met zich mee te trekken.
Hannah keek even smekend naar hem op en bleef staan waar ze stond. ‘Elizabeth is inderdaad een beeldschone baby, maar ze is niet ons kind.’
Hij knipperde even met zijn ogen. ‘O, nee?’
‘Nee, ze is mijn nichtje, de dochter van mijn zusje die nog maar een tiener is. De jongeman van wie Lisa hield, liet haar in de steek en omdat ze niet zelf voor de baby kon zorgen, besloot ze haar te laten adopteren. Als Dominic en ik getrouwd zijn, gaan we haar officieel adopteren.’
De oudere man leek verbijsterd. ‘Is dat waar?’ Hij keek zijn zoon recht aan.
‘Ik zal je de uitkomst van het DNA-rapport toesturen,’ beet Dominic hem grimmig toe.
Op de wangen van de oudere man verscheen een vage blos, maar hij bleef zijn zoon aanstaren.
Geschokt door de verbittering tussen vader en zoon, was Hannah niet langer in staat om de spanning te verdragen. Het deed haar te zeer herinneren aan de verhitte debatten tussen Lisa en hun vader. En om het nog erger te maken, hoorde ze Elizabeth huilen in de andere kamer. Het verbaasde haar dat de baby het al zo lang had uitgehouden zonder in tranen uit te breken.
Dominics arm gleed om haar schouders. ‘Zullen we ons bij de rest van de familie voegen?’ vroeg hij, een kus in haar hals drukkend. Dit keer bood ze geen weerstand toen hij haar in de richting van de eetkamer leidde.
Elizabeth was kennelijk geschrokken door de nieuwe omgeving. In haar haast om haar over te nemen, had Hannah amper de tijd om de statige kamer te bewonderen, die ter ere van hen was gedecoreerd met een overdaad aan verse bloemen.
Zodra Elizabeth Dominic in het oog kreeg, begon ze met haar armpjes te wapperen.
‘Kijk nu toch eens!’ riep Mrs. Giraud uit, die vergeefse pogingen had gedaan om de baby te troosten.
‘De baby adoreert je, Dominic!’ zei zijn zusje.
Hannah moest erkennen dat hij zich gedroeg als een trotse vader. Zijn tevreden glimlach zorgde er heel even voor dat de spanning werd gebroken.
Zodra ze aan tafel waren gegaan en Elizabeth tevreden tegen Dominics borst lag, vertelde Hannah: ‘Dat is zo geweest vanaf het moment dat ze elkaar hebben ontmoet. Doorgaans is ze juist zo verlegen tegen andere mensen, vooral mannen, en het was een schok om te zien hoe ze zich met Dominic gedroeg. Het leek wel alsof zij hem persoonlijk uitkoos als vader.’