Hij is geboren in Vence, dat ook wel de Stad van de Kunst wordt genoemd. Het ligt op een heuvel vlakbij
Nice en kijkt uit op de onvoorstelbaar blauwe Middellandse Zee. Het is een middeleeuwse stad, omgeven door een stadsmuur. Je moet het met eigen ogen zien om het te kunnen geloven.
Vanuit zijn geboortehuis kijk je uit over boomgaarden vol olijfbomen en sinaasappelbomen, en overal waar je kijkt zijn bloemen. De warme lucht is gevuld met geuren. Er is maar één woord waarmee je dit deel van de wereld zou kunnen beschrijven: exquis.
Dominics familie is de eigenaar van the House of Eve. Hun parfumerieën verwerken de olie die wordt gewonnen uit de bloemen die op de heuvels groeien. Ik heb vandaag gehoord dat dit gebied ook wel ‘Gods Tuin’ wordt genoemd. Het is hier zo mooi dat het bijna pijn doet. Herinner jij je de poster van Matisse nog, die in de woonkamer hing? Nou, vandaag heb ik de Chapelle Matisse gezien, de witte kapel met glas- in-loodvensters die hij heeft ontworpen en beschilderd. Dat wordt wel beschouwd als zijn meesterwerk en dat is het ook.
Ze was weer aan het ratelen.
Dominics moeder was op vakantie bij haar dochter in Antibes. Toen hij haar belde om haar te verrassen met het nieuws dat we naar Frankrijk kwamen om hier te trouwen, heeft ze voor vanavond een feest georganiseerd zodat ik kan kennismaken met zijn familie. Ik neem aan dat ze even geweldig zijn als zijn vrienden Alik en Zane. Vandaag hebben die ons getrakteerd op een lunch aan het water.
Haar hand trilde, waardoor het schrijven haar zwaar viel. Was het werkelijk pas een week geleden dat Dominic naar haar appartement was gekomen en had willen weten waarom ze haar land te koop aanbood? Nu stond ze aan de vooravond van haar huwelijk. Ze kon het nauwelijks bevatten.
Haar blik dwaalde naar het hemelbed. Op het donzen dekbek lag een zwart jurkje, ogenschijnlijk simpel maar peperduur, dat net tot de knie reikte. Een cadeau van Dominic dat ze niet had kunnen weigeren.
‘Laat me je verwennen, mon amour,’ had hij op het kaartje geschreven dat in de doos zat die door een van de dienstmeisjes naar haar kamer was gebracht.
Ze drukte het kaartje tegen haar hart. Hij had haar voortdurend verwend. De vorige dag hadden ze Elizabeth overgedragen aan de zorg van de dienstmeisjes, die erom hadden gevochten wie op haar mocht passen. Ze waren samen naar Vence gereden om een trouwjurk voor haar te kopen in een salon waar alleen haute couture werd verkocht en waar er geen prijskaartjes aan de kleding waren bevestigd.
Toen ze de kleedkamer verliet, gehuld in een wolk van witte chiffon en kant, waren Dominics ogen opgelicht. Langzaam was zijn blik over haar lichaam, haar gezicht en haar haren gedwaald en toen had hij geknikt naar de eigenares van de winkel.
De blik was zo intiem geweest, dat Hannahs knieën hadden geknikt. Nog blozend bij de herinnering maakte ze snel de brief af.
Na onze huwelijksreis, waarvan ik de bestemming nog niet weet omdat Dominic die voor me geheim houdt, zullen we in Laramie gaan wonen. Dominic verheugt zich erop om met jou en Steve kennis te maken. Hij hoopt dat we een receptie kunnen houden om onze huwelijken te vieren.
Ondertussen heeft hij me gevraagd of ik de cheque wil bij sluiten voor jouw helft van het land.
Het was meer dan twee keer het bedrag dat ze gekregen zouden hebben voor het land als ze hadden gewacht op het beste bod.
Toen ze dat tegen Dominic had gezegd en had gedreigd dat ze de cheque zou verscheuren als hij die niet terugnam, was zijn kaak verstrakt. Hij hielp haar herinneren dat het geld niet alleen een compensatie was voor Lisa’s deel van het land, maar ook voor haar bereidheid om Elizabeth aan Hannah af te staan. Elizabeth was van onschatbare waarde. Onder normale omstandigheden zou hij iedere prijs hebben betaald om haar te kunnen adopteren. Als Hannah weigerde om de cheque mee te sturen, zou hij dat zelf doen.
Daarna had Hannah er met geen woord meer over gerept, maar haar liefde voor deze ongelofelijk altruïstische man was nog groter geworden.
Ik heb hem mijn helft van het land als huwelijksgeschenk gegeven. Hij wil er een huis op bouwen.
Dat beweerde hij nu ten minste. Diep in haar hart was ze er echter van overtuigd dat het nooit zover zou komen. Hij kon zeggen wat hij wilde, maar de weelde en de rijkdom waarin hij was grootgebracht, hadden hem voor een deel gemaakt tot de man die hij was. Een man die geen genoegen zou nemen met een leven op het platteland van Wyoming.
Op een dag zal de trein door onze achtertuin rijden. Maar zoals ik je al aan het begin van deze brief heb verteld, kan ik me nog nauwelijks indenken dat ik dit alles niet droom.
Zorg goed voor jezelf. Ik bel je zodra we weer thuis zijn.
Liefs, Hannah
Ze stopte de brief in de envelop en liet hem achter op het bureau. Een van de dienstmeisjes zou hem voor haar posten. Daarna haastte ze zich naar de badkamer.