Dominics ogen glansden in het zachte licht van de woonkamer. ‘Dat is het beste nieuws dat ik in tijden heb gekregen.’
Hannah knikte. Ze twijfelde niet aan zijn oprechtheid. ‘Maar ze realiseert zich ook dat ik niet het geld heb om voor de baby te kunnen zorgen, dus stelde ze voor het land te verkopen en de opbrengst te delen. Mijn zusje is veel praktischer en moderner dan ik. Ze zei dat zij het geld nodig hadden om hun opleiding af te maken, en dat ik het nodig heb om fulltime moeder te kunnen zijn. Het museum is geen oplossing, en dat heb ik altijd wel geweten.’ Ze keek even nadenkend voor zich uit.
‘Hoe meer ik erover nadacht, des te logischer die oplossing begon te lijken. Daarom heb ik Ray Finnegan gebeld. Jammer genoeg vreest hij dat het wel een paar jaar kan duren eer zich een koper aandient die niet alleen het land, maar ook het museum wil hebben.’
Dominic stond opeens op. ‘En jij hebt het geld nu nodig, dus bedacht je dat je contact met mij moest opnemen.’
Ze durfde hem niet aan te kijken. ‘Ja, omdat jij me hebt verteld dat je soms land koopt voor je project als er geen ander alternatief is.’
‘Ja, dat heb ik gezegd,’ mompelde hij, op haar toelopend. ‘Waarom heb je zelf geen contact met me opgenomen?’
Zonder er erg in te hebben, was ze achteruit gedeinsd, en haar benen raakten nu de rand van de salontafel. ‘Omdat dit een puur zakelijk voorstel is. Ik begrijp natuurlijk dat je het land niet voor eigen gebruik wilt, maar dat je het nodig hebt om je project tot een goed einde te brengen.’ Ze wendde haar gezicht van hem af.
‘Daarom heb ik Mr. Finnegan opdracht gegeven om een contract op te stellen. Hij verkoopt het land aan jou tegen een redelijke marktprijs. Ik zal je huur betalen totdat hij de juiste koper heeft gevonden die de grond van jou zal overnemen en je het recht zal geven om de trein er overheen te laten lopen. Ik... Ik hoopte...’ Ze kon amper meer nadenken nu hij zo dichtbij haar stond. ‘Ik nam aan dat de makelaar het allemaal kon regelen zodat jij niet zou hoeven, terugkeren naar Laramie. Zoals je al zei, moet jij nog contact leggen met honderden, misschien wel duizenden mensen. Het laatste wat ik wilde, was je van je werk houden.’
Hij legde zijn handen om haar gezicht en dwong haar naar hem op te kijken. ‘Dus daarom heb je afscheid van me genomen? Niet omdat je me niet weer wilde zien, maar omdat je me niet wilde storen bij iets waarvan je dacht dat het belangrijker voor me was?’
‘Ja. Nee. Je verdraait mijn woorden, Dominic.’ Ze durfde niet naar hem op te kijken uit angst dat hij in haar ogen zou lezen wat ze werkelijk voor hem voelde. ‘Het was echt een afscheid.’
‘Omdat ik je niet interesseer?’
‘Inderdaad.’ Ze klampte zich vast aan de laatste strohalm.
‘Dan heb je er vast geen bezwaar tegen dat ik onze zakelijke overeenkomst bezegel met een simpele kus? Als je een man was geweest, zou ik je natuurlijk de hand hebben geschud, maar omdat je een vrouw bent, maar ik een uitzondering.’
‘Alsjeblieft, Dominic... niet doen.’ De rest van haar protest ging verloren toen zijn mond de hare bedekte.
Ze kreunde toen haar verlangen haar de baas werd. Dit was geen tedere, experimentele kus die was bedoeld om uit te vinden wat ze voor elkaar voelden. Dit was een wederzijdse explosie van verlangen!
Hij had niet gezegd dat hij van haar hield. Hij had haar niets beloofd. Maar hij verlangde wel naar haar. Dat wist ze zonder dat hij het met zoveel woorden had gezegd. En hoewel ze wist dat het slechts tot verdriet en pijn zou leiden, wilde ze hem zo graag voelen en proeven. Ze wilde eindelijk in staat zijn om hem vast te houden.
Ze sloeg haar armen om zijn nek en vlijde haar lichaam tegen het zijne.
Met een kreun trok hij haar in zijn armen. Ze voelde wat hij van plan was, maar haar sensuele behoefte was te groot om te luisteren naar het waarschuwende stemmetje in haar achterhoofd.
Na die nacht zou ze hem nooit terug zien, maar gedurende de donkere uren die hen nog restten, zou ze deze opmerkelijke man overspoelen met alle liefde die ze te geven had. Hij was immers de grote liefde van haar leven.
‘Hannah...’ Steeds weer fluisterde hij haar naam terwijl hij haar naar de slaapkamer droeg. ‘Ik moet je zoveel zeggen, mon amour. Maar ik heb er zolang naar gesnakt om je in mijn armen te kunnen houden. Ik brand van verlangen.’
‘Ik ook,’ bekende ze, terwijl ze haar lippen over zijn gezicht en hals liet dwalen. ‘Iedere keer als je Elizabeth kuste, stelde ik me voor dat je mij kuste. Het was een ondraaglijke kwelling.’
Bij het licht van de lamp zag ze de hartstocht in zijn ogen. ‘Heb je er ook maar enig idee van hoe het voor mij was om te moeten toezien hoe zij zich aan jou vastklampte? Kun je je ook maar enigszins indenken hoe graag ik met haar van plaats wilde ruilen?’