‘En jij?’ wilde Dominic met verstikte stem weten. ‘Kun jij het aan om haar op te geven?’
Ze sloot haar ogen en probeerde het medeleven in zijn stem te negeren. Dat is de vraag die mij kapot maakt, en hij weet dat beter dan wie ook.
‘Daar hoef jij je gelukkig geen zorgen over te maken. Jij moet een treintraject gaan aanleggen. Au revoir, Dominic,’ zei ze in haar beste Frans, en ze duwde de deur zachtjes achter hem in het slot.
Het was voorbij.
Alles was voorbij.
Hoofdstuk 5
De advocaat leunde achterover in zijn stoel. ‘Hannah, ik weet dat je van dit kind houdt alsof je het zelf ter wereld hebt gebracht. Heb je al eens overwogen je zus te vragen of jij haar mag adopteren?’
Hannah drukte Elizabeth wat dichter tegen zich aan. ‘Daar heb ik de hele nacht over gepiekerd. Maar ik wil Lisa niet langer de wet voorschrijven. Daartoe heb ik nooit het recht gehad, en ik kan me niet voorstellen dat ze ja zal zeggen, na zo hard gevochten te hebben om het verleden achter zich te laten. Elizabeth zal een voortdurende herinnering blijven aan de pijn die ze zo graag wil vergeten,’ eindigde ze met een zucht.
‘Mag ik je toch adviseren om contact met haar op te nemen en die vraag te stellen voordat je haar hierheen brengt om de papieren te tekenen?’
‘Ik durf haar niet nog meer pijn te doen.’
‘Hannah, het is mijn plicht om te zorgen dat alle mogelijkheden onderzocht worden voordat er een wettelijke beslissing wordt genomen. We praten over de toekomst van een kind. Geef je zus de kans haar gevoelens uit te spreken. Dan zul je je achteraf ook niet schuldig hoeven te voelen.’
‘Wat bedoel je?’
‘Ik ben bang dat, als je dat niet doet, je altijd achtervolgd zult worden door de vraag wat er gebeurd zou zijn als je het je zusje wel had gevraagd. Als ze nee zegt, dan heb je een definitief antwoord en zul je daarmee kunnen leren leven.’
De volharding van de advocaat verbaasde haar. Het leek wel alsof hij in haar ziel kon kijken en wist wat er gaande was zonder dat ze ook maar een woord had gezegd.
‘Ik zal erover nadenken. Dank je dat je op zo korte termijn tijd voor me kon vrijmaken.’
‘Het was een genoegen.’
Ze verliet het kantoor om terug te keren naar haar appartement. Het was tijd voor Elizabeths middagdutje. De leegte in haar binnenste begon griezelige afmetingen aan te nemen. Ze kon nog maar nauwelijks functioneren.
Dominic was nu ongetwijfeld ver van Laramie verwijderd. Als hij ooit zou terugkeren, zou dat om zakelijke redenen zijn, en zij zou daar nooit iets van weten. De gedachte dat ze hem nooit weer zou zien, was voldoende om haar in tranen te doen uitbarsten.
En wat Elizabeth betrof...
Hoewel Hannah zich verzette tegen het advies van de advocaat, wist ze dat hij gelijk had. Ze moest haar zus die vraag stellen. Voordat ze de moed kon verliezen, reikte ze naar de telefoon.
Het gesprek had amper enkele minuten geduurd toen ze haar zusje hoorde zeggen: ‘Hannah! Sufferd! Natuurlijk wil ik dat jij haar adopteert, maar ik durfde het niet voor te stellen. Ik wilde dat jij het me zelf zou vragen.’
Hannah kon haar oren niet geloven.
‘Jij hebt je altijd opgeofferd voor alles en iedereen. Ik wist dat je van haar hield, maar ik wilde niet dat je mijn probleem zou overnemen, tenzij je dat zelf werkelijk graag wilde. Nu kan ik vanuit de verte van haar houden, zoals een tante, en zal ik me niet hoeven af te vragen hoe het met haar gaat of wat er met haar gebeurt.’
‘Meen je dat echt? Je zegt dit toch niet zomaar, hè?’
‘Hannah, heb je niet naar me geluisterd?’
‘Jawel,’ zei Hannah met een brok in haar keel. ‘Maar je hebt me zojuist een geschenk van onschatbare waarde gegeven.’
‘Hannah, ik heb zo’n spijt van de manier waarop ik me heb gedragen toen je hier was. Ik was gewoon perplex toen je opeens voor mijn neus stond. Toen ik Elizabeth zag, moest ik wel erkennen dat ik blij was dat jij me die abortus had geweigerd. Ze is prachtig. Steve vindt dat ze op ons lijkt.’
‘Dat doet ze ook.’ Hannah lachte door haar tranen van opluchting heen.
‘Maar hoe wil je haar grootbrengen? Het zal je studieplannen ruïneren en met het kleine beetje geld dat het museum oplevert, kom je de winter niet door.’
‘Dat zie ik dan wel weer!’ riep Hannah opgetogen uit. ‘Ik vind wel een oplossing.’
‘Waarom verkoop je het land niet?’
‘Wat?’
‘Ik hecht er absoluut geen waarde aan. Ik durf te wedden dat je er een fikse som geld voor kunt krijgen. Papa heeft ons gedwongen altijd ieder dubbeltje om te draaien, maar hij is er niet meer, dus wat houdt ons nog tegen? Steve en ik zouden een beetje financiële armslag uitstekend kunnen gebruiken. Herinner jij je Judy Finnegan nog? Haar vader is makelaar. Als je wilt, kan ik hem bellen en vragen of hij wil uitvinden wat die grond waard is.’