Nieuwe tranen stroomden langs haar wangen. ‘Maar Lisa wil haar niet. Ze heeft Elizabeth geen blik waardig gekeurd. Ze wilde haar niet eens vasthouden. Twee maanden geleden is ze getrouwd met een student. Hij weet niet dat ze een kind heeft gekregen en hij schijnt het ook niet te mogen weten. Ze heeft weer gezegd dat ik Elizabeth moet opgeven voor adoptie.’
Terwijl de snikken door haar lichaam schokten, voelde ze dat hij zijn armen om haar heen sloeg. Ze was te zeer uit haar doen om weerstand te bieden, en al snel ontdekte ze dat het heerlijk was om tegen hem aan te leunen.
Zijn compacte lichaam leek haar pijn te absorberen. Maar het was meer dan dat. In zijn armen voelde ze zich veilig en beschermd tegen de zorgen van de wereld.
Dominics handen streken over haar rug, en hij fluisterde Franse woordjes in haar oor om haar te troosten.
En terwijl hij dat deed, begon Hannah iets anders te ervaren. Hoewel ze natuurlijk wel een aantal semi-serieuze relaties had gehad toen ze begin twintig was, had ze nooit dit rauwe verlangen gevoeld dat iedere remming deed verdwijnen.
Ze was geschokt door de primitieve behoeften die alleen hij tot leven leek te wekken en kon bevredigen. Haar lichaam leek een eigen leven te leiden. Het wilde nog dichter bij het zijne wilde zijn. Haar mond wilde weten hoe de zijne proefde.
‘Hannah!’ riep hij uit.
Ze wist niet waarom hij haar naam op die manier had geroepen, maar ze besefte wel opeens dat ze haar zelfbeheersing begon te verliezen.
‘Vergeef me,’ fluisterde ze, trachtend zich ietwat terug te trekken. ‘Spijt het je dat je bent gebleven en hebt gezien dat ik even niet meer kan?’
‘Spijt...’ Zijn donkere ogen spuwden vuur. ‘Mon Dieu! Hoe kun je dat nu zeggen?’ Zijn handen waren naar haar bovenarmen gegleden. ‘Ik wil al in je armen liggen vanaf het moment dat je me hebt gered.’ Zijn stem klonk rauw van verlangen. ‘Maar vanavond heb je verdriet, en ik zou niets liever doen dan je kussen totdat je alles en iedereen bent vergeten, maar dit is noch het tijdstip, noch de plek. Als wij samenkomen, zal ik ervoor zorgen dat we wekenlang door niets of niemand worden gestoord. Begrijp je wat ik zeg?’
‘Ja,’ fluisterde ze. Hij bedoelde een affaire.
Het zou zo eenvoudig zijn... totdat het voorbij was. Grote goedheid, dan zou de pijn ondraaglijk zijn.
Hij haalde diep adem. ‘Ik heb je gevraagd om het aanstaande weekend met mij door te brengen, maar ik hoef toch niet zo lang te wachten eer ik je weer kan zien? We moeten praten.’ Zijn handen streelden haar huid, en opnieuw moest ze vechten tegen haar verlangen.
‘Zodra ik terug ben in het hotel, ga ik om de tafel zitten, met de jongens. We moeten de stad weer uit, maar maandagavond kan ik terug zijn. Dan zal ik rond zes uur hierheen komen. Houd je alsjeblieft goed tot die tijd.’
Hij omvatte haar gezicht. Ze wist wat er ging komen, en als ze hem nu niet zou tegenhouden, dan was het te laat.
‘Niet doen, alsjeblieft’ zei ze. Ze duwde tegen zijn borst voordat hij zijn lippen op de hare kon drukken.
Hij staarde haar verbijsterd aan. ‘Wat is er nu?’
‘Alles,’ fluisterde ze, over haar armen wrijvend. Hoewel ze bijna stierf van ellende, wist ze dat ze hier een einde aan moest maken. ‘Je bent een opmerkelijke man en ik heb genoten van onze kennismaking. Maar mijn leven is gecompliceerd en dit moet echt de laatste keer zijn dat we elkaar zien. Vraag me niet waarom. Het heeft niets met jou te maken.’
Uit angst dat ze zou bezwijken voor het verlangen dat haar lichaam nog in zijn greep hield, rende ze naar de deur en trok hem open.
‘En als ik nu eens niet wil gaan?’
‘Zelfs als je niet langer welkom bent?’ Haar stem klonk onverwacht bits, maar hij liet haar geen andere keus.
Hij verstarde. ‘Dus je wilt nu echt afscheid nemen?’
‘Ja,’ zei ze onomwonden, hoewel ze vanbinnen stierf.
‘Ik heb van het begin af geprobeerd je te ontmoedigen. Ik weet niet hoe ik het nog duidelijker moet zeggen. Je hebt me bedankt voor je redding door me mee uit eten te nemen en dat schattige pakje voor de baby te kopen. Maar nu is het voorbij.’
Onder zijn gebruinde huid was zijn gezicht wasbleek geworden. ‘Hannah...’ Zijn stem klonk gekweld.
Het kostte haar al haar wilskracht om te blijven staan waar ze stond, biddend dat hij niet door de façade heen zou kijken en haar wanhoop zou zien. ‘Ga nu, alsjeblieft?’
‘Wil je me nog antwoord geven op één vraag?’
Ze slikte. ‘En die is?’
‘Hoe snel ga je haar voor adoptie opgeven?’
‘Ik ga maandag de eerste stappen ondernemen. Mijn advocaat zal wel weten wat ik moet doen. Als ik niet zo koppig was geweest, zou Lisa niet zijn weggelopen, en zou Elizabeth nu twee ouders hebben die van haar houden. Ik heb alle fouten uit het boekje gemaakt. Ik heb haar te lang gehouden en heb daarmee waarschijnlijk onherstelbare schade aangericht. Het zal haar nu moeite gaan kosten om zich aan iemand anders te hechten.’