O Lisa... ‘De truck... ik heb hem laten opsporen.’
‘Oeps. Het spijt me dat ik die heb meegenomen. Ik zal hem teruggeven zodra Steve een auto heeft gekocht.’
‘Houd hem maar. Beschouw hem als een verlaat huwelijksgeschenk,’ fluisterde Hannah met gebroken stem.
‘Je zult ook wel hebben ontdekt dat ik je identiteitspapieren heb gestolen. Ik moest hier een baantje zien te krijgen. Ik wist dat je wel snel een duplicaat zou weten te krijgen.’
Dus dat was er gebeurd met haar rijbewijs! ‘Ben je al die tijd hier geweest?’
‘Ja. Ik werk in een pizzarestaurant. Zo heb ik Steve ook ontmoet. Hij werkt daar als bezorger om zijn studie te kunnen betalen. Ik wil ook graag gaan studeren, maar eerst ga ik hem helpen. Als hij is afgestudeerd, helpt hij mij. We zijn maar zelden tegelijkertijd vrij, dus het is een wonder dat je ons samen thuis hebt getroffen.’ Ze wendde haar blik af.
‘Hoor eens, Hannah, als je nu zorgt dat de baby lieve ouders krijgt die snakken naar een kindje, dan ontmoet je misschien wel een aardige professor op de universiteit.
Je bent bijna zevenentwintig, en de huwelijkskansen liggen niet voor het oprapen. Iedere vrouw moet de kans krijgen de man van haar dromen te vinden. Maar dat gebeurt niet als je in je appartement blijft hokken en niets anders doet dan flesjes klaarmaken en luiers verschonen.’
Hannah stond te tollen op haar benen. Ik heb de mijne al ontmoet, maar voor ons is er geen toekomst, flitste het door haar heen.
Ze wist één ding zeker. Vanaf het moment dat het lot Dominic op haar weg had gebracht, was geen enkele andere man nog interessant of belangrijk geweest. Als Lisa hem ooit zou ontmoeten, zou ze dat begrijpen.
‘Steve zit op me te wachten. Ik moet naar binnen. Heb je mijn telefoonnummer?’ Hannah knikte. ‘Goed zo. Als je contact hebt gehad met dat adoptiebureau en ze hebben je verteld wat we moeten doen, dan bel je me maar. Steve heeft twee banen, maar ik ga pas tegen drie uur naar mijn werk. Dus je kunt me het beste rond twaalf uur bellen. Ik zal Steve dan wel vertellen dat we ergens hebben afgesproken voor de lunch.’
Terwijl Hannah tot in het diepst van haar wezen geschokt bleef staan, kuste Lisa haar op de wang. ‘Het was fijn om je weer te zien. Pas goed op jezelf. Ik hou van je.’ Zonder de baby ook maar een blik waardig te keuren, draaide ze zich om en liep om het huis heen.
Tranen stroomden langs Hannahs wangen. Ze drukte Elizabeth tegen haar hart. ‘Hoe zou ik je nu nog kunnen opgeven, liefje? Ik zou het niet kunnen verdragen.’
Toen ze de auto bereikte, stond Dominic op haar te wachten. Hij nam de baby van haar over en plaatste haar in het zitje op de achterbank.
Hij zat weer zo snel achter het stuur dat Hannah geen kans had gezien om haar tranen weg te vegen.
‘Je hebt kennelijk iets traumatisch meegemaakt,’ zei hij, na haar aan een intense blik onderworpen te hebben.
‘Dominic... ‘ begon ze met trillende stem. ‘Ik weet dat je het goed bedoelt, maar d-dit is privé. Ik kan er nu niet over praten. Zou je ons alsjeblieft naar huis willen brengen?’
Met een bijna onmerkbaar knikje startte hij de motor en reed zwijgend terug naar Laramie. Omdat ze absoluut niet in staat was om zich nu aan het verhoor te onderwerpen dat hij ongetwijfeld in gedachten had toen ze waren gearriveerd, haalde ze meteen de baby van de achterbank en liep de trap op.
‘Hannah?’ Ze hoorde voetstappen achter zich.
Snel ontsloot ze de deur en rende het appartement binnen om Elizabeth in bed te leggen.
Dominic stond op haar te wachten in de hal toen ze enkele minuten later de slaapkamer uitkwam.
In het schemerlicht stonden ze tegenover elkaar als tegenstanders. De pijn van de afgelopen uren werd haar te veel. Ze begon te trillen en leek er maar niet meer te kunnen ophouden.
Zijn handen sloten zich om haar schouders. Ze probeerde weg te stappen, maar hij hield haar vast. ‘Zeg me wat er is. Iedere keer dat ik je aanraak, begin je te trillen. Ik weet niet wat je ex-minnaar je heeft aangedaan, maar je moet toch weten dat ik je nooit zal kwetsen.’
Hannah besefte dat ze hem niet langer in het ongewisse kon laten. Ze moest hem de waarheid vertellen.
‘Ik heb geen ex-minnaar,’ riep ze uit. ‘Ik heb zelfs nooit een minnaar gehad!’ Met alle kracht die ze nog kon opbrengen, maakte ze zich los uit zijn handen.
‘Wat probeer je me duidelijk te maken?’
‘Elizabeth is niet mijn dochter. Ze is het kind van mijn zusje Lisa.’
‘Mon Dieu!’
Moeizaam ademhalend vervolgde ze: ‘Lisa was pas zeventien toen ze een verhouding kreeg met een man, die Laramie verliet zodra hij wist dat ze zwanger was. Ze heeft de baby nooit gewild, maar ik heb haar ervan weerhouden om abortus te plegen. Zodra Elizabeth was geboren, wilde ze haar ter adoptie aanbieden. Weer zei ik nee, en toen liep Lisa weg van huis. Ik heb een detective in de arm genomen om haar op te sporen. Vanavond kwam hij met dat adres in Fort Collins. Ik ben er heen gegaan om Lisa te laten zien hoe mooi Elizabeth is geworden.’