Hij zag er zo geweldig uit, dat ze zich moest bedwingen om niet op hem toe te rennen en haar armen om zijn nek te slaan.
‘Ik... Ik ben blij dat je thuis bent,’ zei ze met haperende stem.
Zijn ogen dronken haar aanblik in. ‘Ik ook.’
‘Johnny ligt al op je te wachten.’
‘Is dat zo, kleine tijger? Nou, je papa is er nu.’ Hij boog zich voorover en tilde de baby uit de box. ‘Laten we even samen gaan zitten en een poosje praten. Je mama en ik willen alles weten over je logeerpartijtje.’
Meg draaide zich naar het fornuis om te voorkomen dat hij de tranen zou zien die in haar ogen waren gesprongen bij het horen van zijn tedere stem.
‘Hm, zo te zien gaat je mama me weer verwennen. En dat komt goed uit, want ik ben uitgehongerd.’
Meg plaatste alles op de tafel en met de baby tegen zijn brede borst genesteld, nam Zane plaats.
‘Hoe was het in Laramie?’
‘Prima. Dom was in New York voor zaken, dus hebben Blaire en ik Hannah uitgenodigd om in de camper te komen eten. Nicky en Elizabeth hebben me de hele avond aangenaam beziggehouden.’
Hij zocht haar ogen. ‘Hoe was het bij je ouders?’
Tijd voor de waarheid. ‘Ik ben er een tijdje geweest, maar toen ben ik teruggekomen.’
Hij knipperde met zijn ogen. ‘Heb je hier geslapen?’
‘Ja.’
Tot haar verbazing leek hem dat niet aan te staan. ‘Als ik dat had geweten, was ik niet naar Laramie gegaan.’
‘Ik wist het zelf ook niet. Pas toen ik daar was, realiseerde me dat ik liever thuis wilde zijn.’
Hij wreef over Johnny’s rugje. ‘Wat heb je de hele avond gedaan?’
‘Ik heb de video’s bekeken en dit eten klaargemaakt.’
‘Meg...’ fluisterde hij. ‘Het spijt me, ik had geen idee.’
‘Je hoeft je niet te verontschuldigen. Ik was er zo beroerd aan toe nadat we Johnny hadden weggebracht, dat ik gewoon niet wist wat ik wilde. Ik was opnieuw egoïstisch en dacht er niet aan dat jij het ook moeilijk had. Het was niet meer dan logisch dat jij naar je vrienden ging. Die zijn immers bijna je familie.’
‘Dat zijn ze inderdaad, en daar ben ik heel blij mee.’
‘Zane... kunnen we even open en eerlijk met elkaar praten?’
‘Ik dacht dat we dat al deden.’
‘Ja, dat doen we ook. Ik bedoel alleen dat er iets belangrijks is, dat ik je moet vertellen. Maar ik ben erg nerveus...’
‘Dat zie ik. Ben ik zo’n boeman?’
‘Nee, natuurlijk niet.’ Ze beet op haar lip. ‘Ik weet dat je graag even alleen wilt zijn met de baby. Als jij hem nu eens naar bed brengt, dan doe ik de afwas. Daarna kunnen we in alle rust met elkaar praten.’
‘Je moet gedachten kunnen lezen, want er zijn ook een paar dingen die ik met jou wil bespreken.’
Dat onverwachte commentaar maakte haar nog zenuwachtiger. Ze zou hem eerst aan het woord laten. Wacht eerst af wat hij je te vertellen heeft en bedenk dan wat je hem wilt vertellen, zei ze tegen zichzelf.
‘Kom mee, kleine tijger. Wat zou je zeggen van een verhaaltje voor het slapen gaan. Iets over Winnie de Pooh en de honingboom?’
Twintig minuten later was de keuken schoon. Op dat moment ging de telefoon. Zane was nog met de baby bezig, dus haastte zij zich naar het toestel. ‘Hallo?’
‘Mrs. Broderick?’ De mannenstem klonk vaag bekend.
‘Ja?’
‘U spreekt met Len Wiseman.’
Een gedempte jammerkreet ontsnapte haar. Hij zou hen niet bellen tenzij er iets mis was. Haar vingers omklemden krampachtig de hoorn. ‘Ja, Mr. Wiseman. Hoe gaat het met u?’
‘Uitstekend. Neem me niet kwalijk dat ik nog zo laat bel, maar er zijn nieuwe ontwikkelingen. En ik dacht dat u die onmiddellijk moest weten. Is uw man in de buurt?’
Meg kon amper ademhalen. ‘Ja, een ogenblikje... dan komt hij aan het andere toestel.’
Ze liet de hoorn op het aanrecht liggen en rende naar de kinderkamer. Toen Zane haar in de deuropening zag staan, gebaarde ze dat hij naar de hal moest komen.
‘Snel Zane, ik heb Mr. Wiseman aan de lijn. Neem jij het toestel in je slaapkamer?’
‘Is het slecht nieuws?’
‘Ik weet het niet. Dat durfde ik niet te vragen.’
Ze rende terug naar de keuken en drukte de hoorn tegen haar oor. ‘We zijn nu allebei aan de lijn, Mr. Wiseman.’
‘Goed zo. Ik heb vanavond een telefoontje gehad van de advocaat van de Waltons. Het schijnt dat de therapie, die het gezin in opdracht van de rechter heeft gevolgd, nogal wat indruk heeft gemaakt. Vooral op Cindy. Na twaalf uur met de baby te hebben doorgebracht, bekende ze aan haar ouders dat ze eigenlijk geen moeder wilde zijn. Eigenlijk wilde ze alleen maar dat vriendje. De ouders voelen er niets voor om een kind groot te brengen waar hun dochter eigenlijk geen band mee wil. Dus laten ze de rechtszaak vallen. Morgen zal de familie de documenten tekenen waarmee ze afstand doen van alle ouderlijke en grootouderlijke rechten. Het is onnodig dat ik jullie tijdens die rechtszitting begeleid. Ik zal alle papieren vannacht per koerier naar Mrs. Eisner sturen. Zij zal ze aan de rechter overhandigen.’ Mr. Wiseman haalde even adem voordat hij zijn laatste mededeling aan hen deed.